Η κυρία στο φαρμακείο, που με εξυπηρετεί χρόνια, έλαμψε μόλις με είδε. Ως τώρα η σχέση μας ήταν καθαρά φαρμακολογική και οικονομική – αλλά σήμερα έγινε προσωπική. «Το διάβασα στην εφημερίδα» μου είπε. «Συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία!».
Βγαίνοντας από το φαρμακείο με σταμάτησε ο ηλεκτρολόγος της γειτονιάς. Με είχε δει να μπαίνω και έτρεξε να με προλάβει.
«Αυτό που κάνετε» μου είπε σφίγγοντάς μου το χέρι «είναι πολύ σπουδαίο!» (Δεν είχαμε ποτέ ανταλλάξει χειραψία παρόλο που μου είχε λύσει αρκετά ηλεκτρολογικά προβλήματα). «Μου το είπε και ο χειρουργός, ο κύριος Α.» συνέχισε, «είναι όλοι τους εκλεκτοί και πρέπει να τους στηρίξουμε».
Τις επόμενος ώρες με θυμήθηκαν παλιοί συμμαθητές (που τους είχα χάσει για δεκαετίες) μπλόγκερς από τους ένδοξους καιρούς, χαμένοι φίλοι. Όλοι έμοιαζαν να είχαν εντυπωσιαστεί από το γεγονός.
Κι όλοι μου εύχονταν, με θέρμη, καλή επιτυχία. Ένα email είχε τίτλο: «Πίσω και τους φάγαμε!» ενώ μία φίλη μου είπε: «Ε – θα περιμένω να με καλέσεις σε ένα καλό εστιατόριο των Βρυξελλών». (Δεν είναι στις Βρυξέλλες αλλά στο Στρασβούργο, μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου).
Στη ζωή μου είχα αρκετές επιτυχίες. Πήρα πτυχία, βραβεία, διακρίσεις, έγραψα βιβλία που έγιναν μπεστ σέλερ, έκανα εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο με μεγάλα ποσοστά. Αλλά τίποτα δεν μου έδωσε την αίγλη που κέρδισα με την 21η θέση στην Ευρωλίστα ενός νέου κόμματος. Ενός κόμματος κοινής λογικής, που θα δώσει σκληρό αγώνα για τουλάχιστον έναν Ευρωβουλευτή. (Για να εκλεγώ εγώ, θα πρέπει να πάρει το 95% των ψήφων…).
Αυτή η αντίδραση μου έδειξε πόση σημασία δίνει ο Έλληνας στην πολιτική. Το είχα παρατηρήσει και παλιά, βλέποντας ότι ο ελάχιστος των βουλευτών εισπράττει περισσότερη αναγνώριση από ένα Νομπελίστα. Μπορεί να βρίζουμε τους πολιτικούς για την ανικανότητα και την διαφθορά τους, μπορεί να απαξιώνουμε την πολιτική ως δραστηριότητα – αλλά κάπου μας προξενεί δέος. Ο τίτλος του υποψήφιου (έστω και χωρίς πιθανότητες επιτυχίας) βαραίνει πολύ. Μου ήταν γραφτό να αποκτήσω κι αυτή την εμπειρία…
