Χρειάστηκε, για κάποια αγορά, να πάω στο τόπο που πρωτογνώρισα σαν Μενίδι και τώρα λέγεται Αχαρναί. Το προϊόν που ήθελα βρισκόταν μόνο στο εκεί υποκατάστημα της αλυσίδας. Μια και κάθε μέρα ανεβαίνω προς τα βόρεια, σκέφθηκα ότι με μία παράκαμψη θα γλίτωνα χρόνο και κόπο.

Να σας προκαταλάβω. Δεν βρήκα το κατάστημα – ούτε το προϊόν. Δεν γλίτωσα χρόνο και κόπο. Έχασα δυόμιση ώρες και κουράστηκα όχι μόνο από το σημειωτόν οδήγημα αλλά και από το άγχος που μας προκαλεί η εμπειρία του χάους.

Είχα χρόνια να πάω στο Μενίδι (συγγνώμη, αλλά έτσι το ξέρω). Είχα δει τα πρώτα σημάδια της μεταμόρφωσής του από χωριό σε πόλη, αλλά αυτό που συνάντησα δεν το περίμενα.  Ήταν το δομημένο αχανές χάος.

Διαρκές μποτιλιάρισμα σε όλους τους δρόμους (και να έβρισκα το μαγαζί δεν υπήρχε ίχνος πιθανότητας να παρκάρω ούτε καν να σταθώ) και παντελής έλλειψη σηματοδότησης. Τα ελάχιστα σήματα που υπήρχαν ήταν πανάρχαια και ξεπερασμένα – μερικά μάλιστα εντελώς παραπλανητικά. Ρωτούσες τους ντόπιους και σου έδιναν εντελώς αντίθετες οδηγίες (συχνά και μεταξύ τους). Εφιάλτης.

Αφού πέρασα μιάμιση ώρα εγκλωβισμένος, διαγράφοντας κύκλους και βλέποντας ξανά και πάλι τα ίδια σημάδια, αποφάσισα να φύγω.

Αμ δε! Αυτό ήταν το πιο δύσκολο από όλα. Αφελώς έκανα την πιο απλή ερώτηση: «Πώς βγαίνω στην Εθνική;».

Η μόνη κατεύθυνση που δεν μου έδειξαν ήταν η κάθετη. Πάλι άρχισα να γυρίζω άναρχα. Πότε έβλεπα πως πήγαινα προς Άγιους Ανάργυρους, Κόκκινο Μύλο, Πάρνηθα, Θρακομακεδόνες, Τατόι, Νέα Φιλαδέλφεια...

Τελικά ξαναπερνώντας για τρίτη φορά από την μόνη αξιοπρεπή πινακίδα που είχα συναντήσει: «Προς Αττική Οδό», αποφάσισα να την ακολουθήσω. Βέβαια δεν πήγαινα ούτε δυτικά ούτε ανατολικά όπως η Αττική – βόρεια ήθελα να πάω. Αλλά ήταν το μόνο αναγνωρίσιμο σημείο.

Μπήκα στην Αττική Οδό και πλήρωσα διόδια μόνο για 300 μέτρα – να βγω στην επόμενη έξοδο προς Λαμία, στην πολυπόθητη Εθνική Οδό, που είχε αρχίσει να μου φαίνεται σαν όνειρο...