Την δεκαετία του 50 σπούδαζα φιλοσοφία στην Γερμανία. Έξη χρόνια αγκαλιά με τον Καντ και τον Έγελο.

Επιστρέφοντας, στην δεκαετία του 60 σπούδασα άλλα πράγματα. Πρώτα την βιοπάλη, μια και από την μικρή οικογενειακή περιουσία είχαν μείνει μόνο χρέη. Και παράλληλα την Ελληνική Πραγματικότητα μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της εικοσιοκτάμηνης στρατιωτικής θητείας

Αλλά, πάνω από όλα, εκείνη τη μαγική δεκαετία του 60, διδάχθηκα αυτά που με συγκρότησαν, που με ολοκλήρωσαν και με σφράγισαν. Είχα τρεις δασκάλους. Ο ένας νεότερος από μένα.

Γνώρισα στην Ύδρα ένα νέο ποιητή και συγγραφέα, που σήμερα όλη η υφήλιος ξέρει ως συνθέτη, στιχουργό και τραγουδιστή. Όμως παραμένει ποιητής, από τους σημαντικότερους του αιώνα – κι ελπίζω να πάρει το Νόμπελ για το οποίο έχει προταθεί. Με μάγεψε και τον παρακολούθησα.

Περαστικός από το Παρίσι άκουσα έναν άλλο ποιητή και τραγουδοποιό, που με συγκλόνισε. Οι στίχοι του σφάζουν. Πιο πολύ κι από του Brassens και της αγαπημένης μου Barbara. Από τότε με συνοδεύει σαν σοφή σκοτεινή σκιά στη ζωή μου.

Στην Αθήνα περνούσα τα βράδια μου στην Πλάκα – στο «Συμπόσιο» του Μπουκουβάλα. Ο Γιώργος Μούτσιος τραγουδούσε Χατζιδάκι και η Ντόρα Γιαννακοπούλου, Θεοδωράκη. Ήρθε κι ένας νεαρός με πυκνό μουστάκι και μακρύ μαύρο μαλλί και τραγούδησε: «Ήλιε - Ήλιε αρχηγέ». Έγινε αρχηγός.

Έζησα και άλλες μεγάλες στιγμές: το Παρίσι του 68, το Woodstock, το Hair, τους Beatles σε ζωντανή παρουσίαση του Sergeant Pepper. Αγάπησα και τον BobDylan με την ένρινη γκρινιάρικη country φωνή του και τους πυκνούς στίχους του.

Αλλά οι τρεις φάροι του 60 στάθηκαν για μένα διαρκείς. Ανθρώπινοι, φιλικοί δημιουργοί, που ακόμα φωτίζουν τη ζωή μου. Ποιητές, συνθέτες, εκτελεστές, όλα σε ένα. Σύνθετα ζώα, σφίγγες, τραγέλαφοι, κένταυροι:  ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Jacques Brel και πάνω από όλους ο φίλος της Ύδρας, ο ανεκτίμητα χαμηλόφωνος Leonard Cohen. Τον χαιρετώ που πατάει πάλι το χώμα της Ελλάδας.