Επειδή δεν βλέπω τηλεόραση (μόνο επιλεγμένες εκπομπές σε δορυφορικά κανάλια) πληροφορούμαι τις ειδήσεις από τις εφημερίδες. Θα είμαι από τους λίγους που τις μαθαίνουν με αυτό τον τρόπο: με καθυστέρηση 12 ωρών και χωρίς γαργαλιστικές λεπτομέρειες (όχι, δεν διαβάζω «Εσπρέσο»).
Έτσι όταν συζητάω με τρίτους, έχω την αίσθηση ότι ζω σε άλλη χώρα. Άλλη πραγματικότητα βιώνουν αυτοί, άλλη εγώ. Η ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα είναι ένα σύνολο λεπτομερειών, κουτσομπολιών, φημών και παρασκηνίου (το οποίο γίνεται σκηνή). Η πραγματικότητα των (σοβαρών - όσο γίνεται) εφημερίδων είναι διαφορετική. Πιο ζυγισμένη, πιο αναλυτική. Βέβαια έχει άλλο μειονέκτημα: είναι πολιτικά φορτισμένη και μεροληπτική, περισσότερο από εκείνη των Δελτίων Ειδήσεων. Γι αυτό και εκεί προσπαθώ να αποφεύγω τις πρώτες σελίδες με τα μεγάλα «ξύλινα» γράμματα. Σπάνια αφορούν είδηση – συνήθως πρόκειται για πολιτική τοποθέτηση, υπερβολική και τραβηγμένη.
Αν κανείς έβλεπε μόνο τηλεόραση, δεν θα ήξερε πώς ονομάζεται η «35άχρονη» – οι εφημερίδες το γράφουν. Αν κανείς διάβαζε μόνον εφημερίδες δεν θα είχε κλάψει για τον Χριστόδουλο – η συναισθηματική φόρτιση, η υπερβολή και το μελό ήταν καθαρά τηλεοπτικά.
Υπάρχουν λοιπόν (αυτό δεν είναι νέο) πολλές πραγματικότητες. Συνήθως προτιμώ εκείνη του World Service του BBC. Είναι αρκετά ισορροπημένη και ψύχραιμη. Και επιπλέον, όντας παγκόσμια στα κριτήριά της, δεν πάσχει από το επαρχιώτικο σύνδρομο της ελληνικής ειδησεογραφίας, με την κομπλεξική της εσωστρέφεια.
Και για τα ντόπια; Για άμεση πληροφόρηση, ραδιόφωνο. Για κάπως πιο ουσιαστική, Διαδίκτυο και εφημερίδες. Δύο τουλάχιστον (όποιος διαβάζει μία, έχει μισή εικόνα…). Μέσω Διαδικτύου όμως - πράγμα επιτακτικό τώρα που οι περισσότερες ακρίβυναν κατά 30%.
Χρόνια χωρίς ελληνική TV. Δεν έχω δει ποτέ το «Όλα» (μου είπαν πως συνεχίζει…) και Μάκη-Λάκη μόνο μία-δύο φορές. Γι αυτό και συχνά αισθάνομαι μετανάστης στη χώρα μου. Άλλη γλώσσα μιλάνε γύρω μου.
Αλλά ίσως η αποφυγή της τηλεγενούς Ελληνικής πραγματικότητας ωφελεί την υγεία. Μέχρι στιγμής, ούτε μία ίωση φέτος.
