Στην υπόθεση Siemens ένα με εντυπωσιάζει. Η υποκρισία. Οι γράφοντες, αγορεύοντες και κρίνοντες, ξεχειλίζουν από οργή και αγανάκτηση. Για κάτι που είναι κοινό μυστικό.

Να πάμε πολύ πίσω; Στην (επίσημη) βιογραφία του Μποδοσάκη αναγράφεται: «Το 1921 ο Μποδοσάκης είχε γνωρίσει τον Λαμπράκη στα γραφεία του αρμοστή Στεργιάδη, ο οποίος τον είχε παρακαλέσει να τον βοηθήσει να εκδώσει μία βενιζελική εφημερίδα στην Αθήνα. Την ίδια παράκληση είχε εκδηλώσει και ο Βενιζέλος. Ο Μποδοσάκης ενίσχυσε τότε τον Λαμπράκη με το σεβαστό ποσό των 4.000 χρυσών λιρών. Όταν αργότερα ο Μποδοσάκης εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, ο Λαμπράκης έσπευσε να τον επισκεφθεί και να του δηλώσει ότι θα είναι πάντοτε στην διάθεσή του για οτιδήποτε χρειασθεί». (Σελ. 339).

(Αυτή ήταν η αρχή του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Η λέξη «διαπλοκή» δεν είχε ακόμα εφευρεθεί).

Ο ίδιος ο Μποδοσάκης, όταν τον έψεγαν διότι άλλαζε συχνά κόμματα, έλεγε: «Εγώ είμαι πάντα με την ίδια παράταξη: με το γκουβέρνο».

Η μόνη διαφορά στο θέμα της Siemens είναι ότι η εταιρία (καταραμένος Γερμανικός σχολαστικισμός!) κρατούσε τεφτέρια και λίστες. Κι ότι η Γερμανική και Αμερικανική δικαιοσύνη δεν θεωρούνε το «μαύρο» χρήμα νόμιμο. Από το επίσημα καταχωρημένο μπορεί κανείς να εισπράξει όσο θέλει. Βλέπε και τις δεκάδες εκατομμύρια δολάρια που μάζεψε ο Barak Obama για την προεκλογική εκστρατεία του. Όμως, καίτοι μαύρος – μαύρο χρήμα δεν δέχθηκε. Όλα καταγραμμένα και διάφανα.

Ελπίζω να φτάσουμε κάποτε κι εμείς εκεί. Ας φροντίσουν γι αυτό οι ολίγοι έντιμοι και οι αρχηγοί. Αλλά ας σταματήσει το ρεσιτάλ υποκρισίας. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι αδιάφθοροι κήνσορες;  Οι περισσότεροι πολιτικοί που κόπτονται, έχουν μαυρισμένη την φωλιά τους (εκτός από κάτι περιθωριακούς της Αριστεράς). Για να μην πω και οι πιο πολλοί δημοσιογράφοι. Άσε τους εκδότες του μαύρου 4% και τους καναλάρχες…

Πώς λέγανε οι Σμυρνιές στην επιθεώρηση: «Καλέ μιλάει για τις πομπές των άλλων και δεν βλέπει τσι δικές της!».