Γράφω πριν τις αμερικάνικες εκλογές – κι εσείς θα με διαβάσετε μετά.
Σπάνια το «πριν» και το «μετά» είχαν τόσο μεγάλη απόσταση.
Σπάνια μία ημερομηνία, μία εκλογή, ένα γεγονός είχε τόσο μεγάλη σημασία.
Μιλάμε για την πορεία μίας χώρας που άμεσα ή έμμεσα, θετικά ή αρνητικά, κατευθύνει τις τύχες του κόσμου. Άρα μιλάμε και για την δική μας πορεία.
Η επιλογή της 4ης Νοεμβρίου είναι μία, αλλά καίρια: ενηλικίωση η ανωριμότητα;
Η ιδέα πως ένα κράτος (οποιοδήποτε – πόσο μάλλον οι ΗΠΑ) θα μπορούσε να εκλέξει την Σάρα Παίηλιν σε κάποιο αξίωμα (πόσο μάλλον την αντιπροεδρία) μου προκαλεί κατάθλιψη.
Η πιθανότητα πως ένας ασήμαντος πολιτικάντης όπως ο ΜακΚαίην θα μπορούσε να διαδεχθεί τον πιο ασήμαντο (αλλά επικίνδυνο) Πρόεδρο των ΗΠΑ – και ενδεχομένως να τον ξεπεράσει σε χάλι, μου προξενεί ναυτία.
Και βέβαια ο Ομπάμα δεν είναι πανάκεια. Ούτε θαύματα θα κάνει, ούτε θα αλλάξει τον κόσμο σε τρεις κινήσεις. Αλλά και μόνο η εκλογή ενός έγχρωμου, νέου και ορθολογιστή προέδρου των ΗΠΑ , θα είναι ένα θαύμα.
Και σε όλους αυτούς της αριστεράς που αγωνίζονται να μας πείσουν για το «τι Παπάγος – τι Πλαστήρας» - όλοι οι Αμερικάνοι ίδιοι είναι και το ίδιο κατεστημένο υπηρετούν – τους εύχομαι μία Σάρα Παίηλιν στη ζωή τους…
Ανήκω σε μία γενιά που δεν πρόλαβε από μικρή να μισήσει τις ΗΠΑ. Η Αμερική των παιδικών μου χρόνων ήταν η χώρα του Ρούσβελτ, η χώρα που νίκησε τους Ναζί. Αργότερα πήγα σε Αμερικάνικο σχολείο και γνώρισα την καλή Αμερική – αυτή που υπάρχει και σήμερα, περιφραγμένη στα τεράστια campus των μεγάλων Πανεπιστημίων, που παράγει την περισσότερη γνώση στον κόσμο.
Αυτή η Αμερική, η φωτισμένη, η φιλελεύθερη, η αφανάτιστη, η ανοιχτή – πρέπει να νικήσει. Αλλιώς όλα αυτά που διδάχθηκα και αγάπησα ως έφηβος, όλα αυτά που τόσο συχνά διαψεύστηκαν τα τελευταία χρόνια, θα διαψευστούν οριστικά. Και θα είμαστε όλοι χαμένοι.
Εσείς, τώρα που με διαβάζετε, ξέρετε. Εγώ, τώρα που γράφω, ελπίζω.
