Ο παιδοτρίβης ήταν σημαντικό πρόσωπο στην αρχαία Αθήνα. Ήταν υπεύθυνος για την ανατροφή, την εκπαίδευση και την εκγύμναση των παιδιών. Στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη ο Δίκαιος Λόγος λέει, υμνώντας την παλιά Αθηναϊκή κοινωνία: «Εν παιδοτρίβου δε καθίζοντας τον μηρόν έδει προβαλέσθε τους παίδας…». (Στον παιδοτρίβη τα παιδιά κάθονταν προβάλλοντας τo μπούτι).

Από μικρός, όταν είχα πρωτακούσει τη λέξη, είχα μπει σε υποψίες. Τρίβει… τι τρίβει; έλεγα. Μήπως έτριβε τα παιδιά; Όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι πράγματι τα έτριβε. Αλλά ήταν για το καλό τους. Όλο το σύστημα παιδείας στην αρχαία Ελλάδα βασιζόταν στην σχέση των αγοριών με κάποιον μεγαλύτερο άνδρα που χρησίμευε σαν εραστής, δάσκαλος και πρότυπο για το αγόρι. (Για τα κορίτσια δεν μιλάμε – αυτά δεν τα μόρφωνε κανείς. Τα έτριβαν μόνο).

Με αυτό το σύστημα μορφώθηκαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι που θαυμάζουμε. Σήμερα βέβαια θα τους μάζευε ο εισαγγελέας για παιδεραστές – όμως άλλες ήταν οι αξίες εκείνης της κοινωνίας.  Κι αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, το σύστημα πρέπει να είχε αρετές. Ο Ιερός Λόχος διακρινόταν για την γενναιότητά του διότι πολεμούσαν πλάι-πλάι εραστές και ερωμένοι – και κανένας δεν ήθελε να ντροπιαστεί στα μάτια του άλλου.

Έτσι η παιδοφιλία οδηγούσε στον πολιτισμό. Υπουργείο Πολιτισμού δεν είχαν, αλλά παραγωγή πολιτισμού είχαν τόση, που τους περίσσευε. Τέτοιο ήταν το περίσσευμα που, δυόμιση χιλιάδες χρόνια τώρα, τροφοδοτούν όλη την υφήλιο.

Μετά ήρθε ο Χριστιανισμός και γέμισε τον κόσμο αμαρτία. Κακό το ένα, βρώμικο το άλλο, ανομία το τρίτο, ενοχές, τύψεις, φλόγες και καζάνια της κόλασης περιτριγύρισαν τη ζωή μας. Από τότε έχασε το γένος των Ελλήνων την παγκόσμια πρωτοπορία στον πολιτισμό.

Σκεφθείτε τώρα να έρθουν μερικοί αρχαιόπληκτοι (κάτι σαν αυτούς του ΛΑΟΣ, ή τους δωδεκαθεϊστές) και να μας προτείνουν, προκειμένου να επιστρέψουμε στο αρχαίο κλέος, να αναβιώσουμε έναν επιτυχημένο αρχαίο θεσμό και να βάλουμε παιδοτρίβη στον Πολιτισμό.

Μόνον αυτό μας έλειπε…