Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Συνασπισμό ότι δεν πρωτοτυπεί στις ηγεσίες του. Μετά την πρώτη γυναίκα αρχηγό κόμματος – την Μαρία Δαμανάκη στα 39 της – εξέλεξε τώρα και τον νεότερο. Τριάντα τριών χρόνων για την γεροντοκρατούμενη Ελλάδα είναι εντυπωσιακό. Ο Συν ανταγωνίζεται τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ.

Η Μαρία πάντως, δεν μακροημέρευσε και μετά πέρασε στην άλλη όχθη.

Εκεί που δεν πρωτοτυπεί ο Συν είναι στις απόψεις του. Πέρα από το να είναι αντί- και κατά – δεν έχουμε ποτέ καταλάβει τι υποστηρίζει. Σπαράγματα παλαιοκομμουνιστικής θεωρίας, ανακατεμένα με σοσιαλδημοκρατικές απόψεις και ολίγη από οικολογία, δεν συνιστούν μία πλήρη πρόταση. Όσο βέβαια κινείσαι στην αντιπολίτευση (ακόμα καλύτερα: στην αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης) τα πράγματα είναι εύκολα. Είσαι γενικά και κάθετα «αντί-», πράγμα που δεν σου στοιχίζει τίποτα.

Ναι, αλλά τώρα ο Συν έχει φιλοδοξίες. Θέλει να διατυπώσει κυβερνητική πρόταση. Κι εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Κανένα αριστερό κόμμα παγκόσμια, δεν έχει συγκροτημένη τοποθέτηση (πλην ίσως του …Κινεζικού, που λέει απλώς: πλουτίστε!). Οι Γάλλοι σοσιαλιστές είναι σκορποχώρι, οι Άγγλοι Εργατικοί οδεύουν προς ανεργία, οι Γερμανοί συγκυβερνούν με την Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ κοιμάται και οι Ιταλοί επανεκλέγουν τον Μπερλουσκόνι (απελπισία!).

Η εκάστοτε Δεξιά υπερασπίζεται κάτι που δεν έχει ανάγκη από υπεράσπιση: Το μόνο οικονομικό σύστημα που λειτούργησε και λειτουργεί επί γης: τον καπιταλισμό. Άδικος, ανάλγητος, απάνθρωπος… πέστε ό,τι θέλετε – αλλά κάθε απόπειρα υποκατάστασής του απέτυχε παταγωδώς. Η διαφορές πια είναι σε αποχρώσεις: ανάμεσα σε καπιταλισμό με περισσότερη κοινωνική ευαισθησία (Σκανδιναβία) ή με λιγότερη (ΗΠΑ).  

Καλορίζικος λοιπόν ο νεαρός Αλέξης – αλλά αν θέλει να έχει καλύτερη τύχη από την Μαρία, ας μην αρκεστεί στα νιάτα και την φρεσκάδα του. Μέχρι τώρα ο λόγος του δεν συμβαδίζει με την εμφάνισή του – είναι γεμάτος από παλαιό-αριστερά κλισέ. Θα μπορέσει να συγκροτήσει μία νέα τοποθέτηση; Όπως έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές: «Η ζωή θα δείξει».