Πραγματικά ζούμε σε παράξενους καιρούς…

Όλα παίζονται, όλα είναι ανοιχτά, πυξίδα δεν υπάρχει, οι ιδεολογίες ξέφτισαν, ο Θεός είναι άφαντος και οι μοναχοί του έγιναν σπεκουλαδόροι.

Καταλαβαίνω αυτούς που κοιτάνε πίσω με νοσταλγία προς τις παλιές οργανωμένες κοινωνίες… τις αγροτικές, με την αυστηρή τους ηθική τάξη, την οικογενειακή ιεραρχία, τον ρυθμό της ζωής που άλλαζε με τις εποχές του έτους, τη συνεχή επανάληψη των πάντων – και κυρίως την παντοδύναμη παράδοση που ρύθμιζε κάθε εκδήλωση και σκέψη…

Ναι, ήταν ασφυκτικά τα στενά περιθώρια – αλλά σου έδιναν αίσθημα ασφάλειας και τάξης, που σε έκανε να κοιμάσαι βαθιά κι αμέριμνα το βράδυ.

Αλλά και οι άλλες, οι αστικές, με τους κώδικες ήθους και σωστής συμπεριφοράς, με την προσήλωση στο πρωτόκολλο και τους καλούς τρόπους, την λατρεία της επιτυχίας και του αυτοδημιούργητου, τον εμπορικό «λόγο» που ήταν συμβόλαιο, το πατρονάρισμα των τεχνών και τις εθνικές δωρεές…

Σίγουρα υπήρχε υποκρισία και σεμνοτυφία στους βικτοριανούς κανόνες, όμως ο καθένας ήξερε τη θέση του – και όποιος έβγαινε από το πλαίσιο, γινόταν αποσυνάγωγος.

Αναστάτωση σήμερα. Έτσι έφτασαν μερικοί να νοσταλγούν ακόμα και την «τάξη» του Στάλιν (μπρρρ!) και άλλων ατσάλινων.

Κι όμως εμένα μου αρέσει αυτή η τρελή εποχή. Γιατί μέσα στην αταξία ενδημεί η ευκαιρία και στην παγκοσμιοποίηση, οι ανοιχτοί ορίζοντες. Η ψηφιακή ζωή χαρίζει επικοινωνία και προσβασιμότητα. Η κρίση φέρνει γνώση. Ο επιστήμονας κατασκευάζει όργανα από βλαστοκύτταρα, ο σκηνοθέτης γυρίζει ταινίες πιο τολμηρές από το όνειρο, ο τεχνολόγος φτιάχνει εργαλεία και συσκευές και σου αλλάζει (ή σου σώζει) τη ζωή.

Μου αρέσει η εποχή του απέραντου Internet και του πολυμήχανου κινητού, του ολογράμματος και του GPS. Ό,τι γκρεμίστηκε μπορεί να ήταν αποκούμπι, αλλά ήταν και εμπόδιο. Η άλλη πλευρά της ασυδοσίας είναι η ελευθερία. Τη ρουφάω με κάθε μου πόρο. Μεθάω από μέλλον. Δεν θα’ θελα να ζω σε κανένα παρελθόν!