Η μεγαλύτερη παραδοξολογία  που διάβασα πρόσφατα: ότι η αντίδραση στη βία δεν οφείλεται στον ανθρωπισμό και την αποδοχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά είναι απλώς …«πολιτικός καθωσπρεπισμός» (political correctness). Γράφει νέος συγγραφέας σε σοβαρό – περιέργως – περιοδικό: «Ό,τι για τον αστό υπήρξε ανέκαθεν η σάρκα, για τον πολιτικό καθωσπρεπιστή του μετανεωτερικού κόσμου είναι η βία».

Κι αφού επικαλεστεί λανθασμένα τον Μαρξ (δεν είπε ακριβώς: «η βία είναι η μαμή της ιστορίας») προχωράει σε επικρίσεις προς ιστορικούς και κριτικούς:

«Αν ο καθωσπρεπιστής μας είναι ιστορικός, και γράφει για να διδάξει παιδιά του δημοτικού λ.χ., πρώτο του μέλημα θα είναι παντί σθένει να πάψει το εγχειρίδιο να βρέχεται από αίμα. Εξανδραποδισμοί, δηώσεις, σφαγές, όλα όσα συνθέτουν την ιστορία εν τέλει, θα τα θέσει εκποδών».

«Κι αν του θυμίσεις τι ρητή ηδονή, πόσο απύθμενο πάθος εκδίκησης κρύβουν οι περιγραφές των σφαγών στον Σαίξπηρ ή στον Όμηρο, οι σκηνές των κολασμένων στον Δάντη  …ο καθωσπρεπιστής μας θ΄ αρνηθεί και την ανθρώπινη φύση».

Ξεχάστε λοιπόν τους καθωσπρεπισμούς και βουτήξτε τα σχολικά βιβλία της ιστορίας στο αίμα. Αλλάξτε τα λογοτεχνικά ανθολόγια για να απολαύσουν όλοι την «ρητή ηδονή των σφαγών». Αφού αυτά, όπως δογματικά αποφαίνεται, «εν τέλει συνθέτουν την ιστορία» και αυτή είναι «η ανθρώπινη φύση». Βία στο διηνεκές!

Πού να ήξεραν ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Γκάντι, ο Μαντέλα, ότι ήταν πολιτικοί καθωσπρεπιστές; Πού να γνώριζαν οι ειρηνιστές, όταν θυσιάζονταν για την μη-βία, ότι το έκαναν από …πολιτική ορθότητα;

Ναι, κάποτε μερικοί απολάμβαναν την βία στις αρένες, πλήρωναν και εισιτήριο για να δουν καλύτερα ένα παλούκωμα ή μία κρεμάλα. Ευτυχώς όμως ο κόσμος άλλαξε.  Όχι βέβαια από καθωσπρεπισμό. Από ανθρωπισμό. Και η Διεθνής Αμνηστία, που πολεμάει τη βία, δεν είναι όμιλος πολιτικών καθωσπρεπιστών. Ούτε η Χάρτα  Ανθρώπινων Δικαιωμάτων είναι μανιφέστο καθωσπρεπισμού ή οδηγός καλής συμπεριφοράς.

Αλίμονο! «Με την βλακεία ως και οι θεοί μάταια μάχονται». (Σίλλερ).