Το σλόγκαν του τίτλου (La force tranquille) επινοήθηκε από τον Jacques Seguelá για τον François Mitterrand. Θα το αποδώσω στον νέο αρχιεπίσκοπο.

Τι δουλειά έχω εγώ, ένας άπιστος, να ασχολούμαι με αρχιερείς; Έχω και παραέχω, διότι οι αρχιερείς ασχολούνται μαζί μας. Είναι ενεργά και ηγετικά μέλη της κοινωνίας μας και τόσο οι αποφάσεις τους όσο και η συμπεριφορά τους επηρεάζει το σύνολο.

Από τις λίγες παλιότερες εκδηλώσεις του (τότε) Θηβών, είχα σχηματίσει την εντύπωση ενός σοφού και ήπιου ανθρώπου. Ο τρόπος που αντιμετώπισε την εκλογή του, το επιβεβαίωσε.

Μετά ήρθε μία καταιγίδα μη-γεγονότων. Κινήσεις σωστές, ουσιαστικές και τόσο μυστικές που να τις μαθαίνεις μόνο μέσα από γνωστούς και τα ψιλά των εφημερίδων. Κινήσεις που στον προκάτοχό του θα είχαν περιβληθεί την αίγλη της τηλεθέασης και της κραυγαλέας δημοσιότητας εδώ πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες.

Ο Ιερώνυμος επισκέφθηκε την δύσμοιρη Μαριέττα Γιαννάκου στον νοσοκομείο. Χωρίς κάμερες. Πήγε σε γηροκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα. Χωρίς κάμερες. Εκποίησε τα ακριβά αυτοκίνητα της Αρχιεπισκοπής. Αρνήθηκε να κατοικήσει στο Παλαιό Ψυχικό – και κατέλυσε σε ένα διαμέρισμα. Κράτησε την επίσημη εκκλησία μακριά από «τα του Καίσαρος»: τους μηχανισμούς της διπλωματίας, τις κραυγές και τα συλλαλητήρια.

Η πιο σκληρή μορφή κριτικής είναι η πράξη. Με τις κινήσεις του αυτές ο Ιερώνυμος ξανάφερε την Εκκλησία στον ουσιαστικό της ρόλο, τον πνευματικό. Δίδαξε ταπεινότητα, σοβαρότητα και ποιότητα.

Ο Νίκος Εγγονόπουλος είχε πει μία δυνατή φράση: «Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανός, αλλά Ορθόδοξος είμαι οπωσδήποτε». Εννοούσε βέβαια την αισθητική της Ορθοδοξίας που τον σαγήνευε.

Κι εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου «άθεο Χριστιανό», εννοώντας ότι με πείθει η ηθική του Χριστιανισμού αλλά όχι η μεταφυσική του – χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που εκφράζουν αυτή την ηθική. Που πραγματοποιούν κάθε μέρα τα ύψιστα διδάγματα της «Επί του Όρους Ομιλίας». Που κινούνται από την Αγάπη για την Αγάπη.