Αντιγράφω από το in.gr:

«Με το σύνθημα ‘δεν είμαι του αντρός μου’ γυναικείες οργανώσεις αντιδρούν στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που δίνει τη δυνατότητα στις συζύγους να διατηρούν το ίδιο επώνυμο, και καταγγέλλουν ότι στην πατριαρχική Ελλάδα αυτό σημαίνει να αφήνονται οι γυναίκες βορά στις πιέσεις για αλλαγή του επωνύμου τους μετά τον γάμο.

Με το νομοσχέδιο που εγκρίθηκε προ ημερών από την Κυβερνητική Επιτροπή αλλάζει ένα σημαντικό άρθρο του νόμου 1329/1983, που υιοθέτησε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το οικογενειακό δίκαιο και αποτέλεσε τομή για τα γυναικεία δικαιώματα στην Ελλάδα και για την ισότητα των δύο φύλων στην οικογένεια.

Συγκεκριμένα προτείνεται η γυναίκα να μην διατηρεί αναγκαστικά το οικογενειακό της επίθετο, όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος, αλλά να παίρνει αυτό του συζύγου, εφόσον υπάρχει συναίνεση και των δύο».

Αυτά η είδηση. Για το θέμα είχα διαφωνήσει με τον δημιουργό του νομοσχεδίου, τον εκλιπόντα φίλο μου Γιώργο Κουμάντο, ήδη πριν εικοσιπέντε χρόνια. Η θέση μου ήταν πως η ελευθερία και η ισότητα δεν προωθούνται με απαγορεύσεις. Δεν είναι δυνατόν ένας νόμος να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στην γυναίκα να πάρει το επίθετο του άντρα της – η όποιο άλλο – αν το επιθυμεί η ίδια. Δεν γνωρίζω άλλη χώρα στην οποία να ισχύει παρόμοια απαγόρευση.

Αν μία γυναίκα είναι και νιώθει ελεύθερη, μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις. Αν δεν μπορεί, «δεν της πρέπει ελευτεριά» (Σολωμός). Σκεφθείτε να υποστηρίζαμε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα με απαγορεύσεις. Π. χ. να προστατεύεις την ελευθερία του λόγου του ενός, αφαιρώντας τον λόγο από τους άλλους.

Τότε είχα αντιπροτείνει, σαν μέτρο ισότητας, το να μπορούν και οι άντρες να παίρνουν το επίθετο της γυναίκας τους καταλύοντας την πατριαρχική αλυσίδα. Αυτή θα ήταν η απόλυτη εξίσωση.

Αγαπητές φεμινίστριες, ελευθερία δοτή, υποχρεωτική, που προστατεύεται με απαγορεύσεις, δεν είναι ελευθερία. Εγώ, τουλάχιστον, θα ντρεπόμουνα να κάνω χρήση…