Παρακολουθώ με απορία τον καυγά για τις δύο πολυκατοικίες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που χωρίζουν το νέο Μουσείο της Ακρόπολης από τον μητρικό του βράχο.

Τελικά νομίζω πως είμαστε εντελώς απαίδευτοι και ακαλλιέργητοι. Δεν έχουμε κριτήρια ή προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τίποτα. Από την μία ο Tschumi – o πασίγνωστος δημιουργός της Villette – από την άλλη ο παγκοσμίως άγνωστος Κουρεμένος. Τι Λωζάνη – τι Κοζάνη…. Από την μία ένα επαναστατικό κτήριο που δημιουργεί νέα πρότυπα για την έκθεση αρχαιοτήτων – από την άλλη δύο συνηθισμένες πολυκατοικίες με κάπως διακοσμημένη πρόσοψη.

Αποκτήσαμε κι εμείς (επιτέλους) ένα τρίτο έργο σύγχρονης αρχιτεκτονικής (μετά την Αμερικάνικη Πρεσβεία του Gropius και τα Ολυμπιακά του Calatrava) το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έργο του Bernard Tschumi και του Μιχάλη Φωτιάδη. Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει την σημασία του και συζητάμε αν θα πρέπει να ρίξουμε δύο πολυκατοικίες, προκειμένου να ενωθεί οπτικά με την Ακρόπολη. (Αλλιώς οι επισκέπτες του, αντί για τον Παρθενώνα, θα βλέπουν τους φωταγωγούς τους). Το κακό είναι ότι σε αυτές μένουν «επώνυμοι», οι οποίοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο υπερασπιζόμενοι τους φωταγωγούς...

Η μία πολυκατοικία (έργο Κουρεμένου) έχει μία ενδιαφέρουσα πρόσοψη (καθυστερημένο art decο) αλλά πέραν τούτου ουδέν. Τέτοια έργα υπάρχουν άφθονα σε όλη την Ευρώπη. Κανείς δεν θα έρθει στην Αθήνα για να δει μία πρόσοψη art deco – ενώ πολλοί θα έρθουν για το Μουσείο της Ακρόπολης, αν το προβάλλουμε επαρκώς. (Μην ξεχνάμε: ένα μουσείο, του FrankGehry, άλλαξε την ζωή του Bilbao).

Οι ιδιοκτήτες τους έχουν προκαλέσει εκατοντάδες δημοσιεύματα (μέχρι και βίντεο κλιπ στο YouTube όπου εμφανίζονται οι Αθηναίες Κόρες να δολοφονούνται από τύπους Matrix) και τέτοιο θόρυβο, που θα νόμιζε κανείς πως επιχειρείται η κατεδάφιση του Παρθενώνα. Ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο…

«Κάποτε οι εθνικοί ευεργέτες έχτιζαν κτίρια – σήμερα θα έπρεπε να γκρεμίζουν». (Τσαρούχης). Σωστά: ανάσεςχρειαζόμαστε – ανάσες!