Όταν ενηλικιώθηκα μου έκαναν ένα δώρο. Ένα δώρο πολύτιμο. Για να φτάσει στα χέρια μου χρειάστηκε να πολεμήσουν γενεές ανθρώπων. Στον αγώνα αυτό πολλοί θυσιάστηκαν, άλλοι χάρηκαν και άλλοι πένθησαν. Με πολύ μόχθο κατάφεραν να μου κληροδοτήσουν αυτό το δώρο.

Έχω καταλάβει πως είναι ανεκτίμητο, σημαντικό, μοναδικό. Και όμως, δεν ξέρω τι να το κάνω…

Μιλάω για την ψήφο. Την θεωρούμε δεδομένη. Αλλά για να φτάσουμε στην καθολική ψηφοφορία, πέρασαν χιλιετίες. Μην σας γελάει η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία – εκεί ψήφιζε μία μειοψηφία. Ούτε οι γυναίκες, ούτε οι μέτοικοι, ούτε οι δούλοι. Ολιγαρχία ήτανε, κι ας την έλεγαν δημοκρατία.

Χρειάστηκε να έρθει η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση. Να καρατομηθούν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, να καταργηθούν προνόμια και τίτλοι ευγενείας, να βγουν στους δρόμους οι σουφραζέτες και να διαδηλώσουν, για να έχουμε όλοι μία ψήφο. Υπόθεση ούτε ενός αιώνα.

Ωραία – και τώρα έχουμεόλοι μία ψήφο. Τι την κάνουμε;

Πάντα ένιωθα αμηχανία πριν τις εκλογές. Αυτή η ψήφος… ένα χαρτάκι διπλωμένο κάθε τρία και τέσσερα χρόνια. Τι να πρωτοπεί; Είναι το γράμμα μου στην εξουσία, αλλά με περιορίζουν σε ένα μονολεκτικό «ναι» ή «όχι». Ναι σε αυτό το κόμμα σημαίνει όχι στα άλλα.

Θα είχα τόσο πολλά να τους πω. Δεν είναι άσπρα-μαύρα τα πράγματα. Τα γκρίζα πώς τα εκφράζουν; Θα ήθελα να σταυρώσω άτομα από διαφορετικά ψηφοδέλτια, να συνδυάσω αρχηγούς με άλλα επιτελεία… Αδύνατον! «Πες το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ και τέλειωνε. Περιμένει ο επόμενος!».

Αν άλλες χρονιές ένιωθα αμηχανία – φέτος νιώθω αδιέξοδο. Το ψηφοδέλτιό μου έχει καψαλισμένες γωνιές και μέσα στάχτη. Μπορώ να κλειστώ στο παραβάν, να βάλω φωτιά σε μία γωνιά του χαρτιού και να πυρπολήσω την κάλπη;

Έτσι να καούνε όπως μας έκαψαν, σκέπτομαι και θέλω να βάλω φωτιά σε όλες τις κομματικές λίστες. Ακούω τα βογκητά ανθρώπων και ζώων που χαροπαλεύουν και το μόνο που νιώθω είναι: «φωτιά στην φωτιά!»

Καλύτερα να μην πάω φέτος να ψηφίσω…