Παρακολουθώ με συμπάθεια και απορία τις κινήσεις του Τρίτου Υποψήφιου.

Έχουν κάτι το συγκινητικά αφελές και αθώο.

Είναι σαν να αγωνίζονται στην αρένα δύο μεγάλοι μονομάχοι – θεώρατοι, πάνοπλοι, με σπαθιά, ακόντια, δίχτυα, κεφαλοθραύστες και πηρούνες – και δίπλα τους ένα παιδάκι με ξύλινο σπαθί να μονομαχεί με τον αέρα.

Οι δύο σε μάχη μέχρι τελικής εξόντωσης (όταν ο αντίχειρας του Κοινού θα δείξει προς τα κάτω) και ο τρίτος σε μία προσομοίωση αγώνα, χωρίς όμως αντίπαλο, μια και οι δύο ούτε που αντιλαμβάνονται την ύπαρξή του.

Κάνει τα ίδια με τους άλλους: ομιλίες, συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, συνεντεύξεις, δηλώσεις. Συμπεριφέρεται σαν κανονικός υποψήφιος.

Και επειδή είναι συμπαθής, σοβαρός και αξιοπρεπής, κανείς δεν κοροϊδεύει την δονκιχωτική του προσπάθεια. Αλλά όλοι απορούν:

Τι προσδοκάει ο Τρίτος Υποψήφιος;

Στην αρχή νόμιζα πως η υποβολή υποψηφιότητας ήταν μία (πολύ χρήσιμη εκείνη την στιγμή) κίνηση εκτόνωσης της αντιπαλότητας των δύο. Φαντάστηκα ότι επινοήθηκε σαν αμορτισέρ, να κόψει τις σκληρές συγκρούσεις. Και πως με τον χρόνο θα φυλλορροούσε.

Λάθος. Η κίνηση εκτόνωσης έγινε κανονική εκστρατεία. Με πολύ κόπο, μόχθο και έξοδα. Αλλά, από ότι φαίνεται, χωρίς προοπτική επιτυχίας. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ποσοστά μονοψήφια, που κι αυτά μάλλον θα εξανεμιστούν μπροστά στις κάλπες.

Βέβαια, έτσι όπως έχει καταντήσει ο καυγάς των δύο μονομάχων και των οπαδών τους, θα ευχότανε κανείς να υπερισχύσει ο τρίτος. Όχι επειδή είναι καλύτερος ή επειδή έχει πιθανότητες κάποια μέρα να οδηγήσει το κόμμα στη νίκη. Αλλά απλούστατα επειδή δεν έχει εξευτελιστεί αγωνιζόμενος όπως οι δύο. Οι οποίοι βυθίζονται όλα και βαθύτερα στην λάσπη που πετάνε ο ένας στον άλλο.

Παραμένει όμως το γεγονός ότι δεν έχει πιθανότητες – και μαζί επιμένει και το ερώτημα: γιατί κοπιάζει; Γιατί οργώνει τη χώρα εκφωνώντας λόγους που κανείς δεν προσέχει;

Ίσως τον γεμίζει αυτή η δραστηριότητα. Ίσως τον μεθάει η αναμέτρηση με το αδύνατο – όπως τον αρχαίο εκείνο Δον, που σπιρούνιζε τον Ροσινάντε, επελαύνωντας ηρωικά εναντίον των ανεμόμυλων…