Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η ψηφοφορία συνεχίζεται, τα exit polls σφυγμομετρούν και κανείς δεν έχει ενδείξεις για την έκβαση.

Δεν ξέρω λοιπόν ακόμα ποιος κέρδισε τις εκλογές του 2007 – ξέρω όμως με σιγουριά ποιος τις έχασε.

Εμείς.

Εμείς, ο λαός, ο «κυρίαρχος» λαός, που ξεδιπλώσαμε την αδιαντροπιά και την ξετσιπωσιά μας σε πλατείες και πάρκα, τραγουδώντας και χορεύοντας, ανεμίζοντας σημαίες και πανό, λάβαρα και αφίσες.

Λίγες μέρες μετά το μεγαλύτερο πένθος της σύγχρονης ιστορίας μας, όπου θρηνήσαμε 70 νεκρούς ανθρώπους, εκατοντάδες καμένα ζώα και χιλιάδες καμένα φυτά, εμείς οργανώναμε κομματικές φιέστες, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Και καλά η κυβέρνηση. Αυτήν την συμφέρει να προσποιείται ότι δεν συνέβη τίποτα. Αλλά η αντιπολίτευση; Φαντάστηκα ότι θα ακύρωνε, σε ένδειξη πένθους, όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις. Αν θέλετε, εκτός από εκδήλωση σεβασμού και ανθρωπιάς, θα ήταν και η πιο αποτελεσματική μέθοδος υπονόμευσης της κυβέρνησης. Να θυμίζει, με την αποχή της, το μεγαλύτερο φιάσκο της ΝΔ.

Όχι όμως. Παντού πλήθη και σημαίες και συνθήματα και παροχές και υποσχέσεις. Φιέστες –  που δεν συμβαίνουν πια σε κανένα σοβαρό κράτος της Δύσης. Η μέθοδοι του Τζουμπέ και του Δηληγιάννη. Όπισθεν ολοταχώς προς τον δέκατο ένατο αιώνα.

Όλη η Ελλάδα πενθεί, ντυμένη στα μαύρα: Μαύρη η Πάρνηθα, η Πεντέλη και το Πήλιο, μαύρη η Αιγιαλεία και η Εύβοια, μαύρες η Λακωνία, η Μεσσηνία και η Ηλεία. Αλλά εμείς το μαύρο το ξεχάσαμε και ανεμίζαμε μπλε, πράσινες, κόκκινες και κίτρινες σημαίες. Πανηγυριώτικες.

Και κανένας δεν ντράπηκε. Κανένας δεν κόμπιασε. Κανένας δεν φοβήθηκε την οργή των νεκρών. Ούτε ένα κόμμα δεν πένθησε το καμένο Κρόνιο.

Θέλουμε να λέμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων. Ε, λοιπόν εκεί, αν είχε συμβεί τέτοια καταστροφή, αν είχαν καεί τόσοι άνθρωποι και ιεροί τόποι, θα είχαν ακυρωθεί ακόμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Δεν ξέρω ποιος κέρδισε τις εκλογές – και δεν με νοιάζει. Για άλλη μία φορά ντράπηκα που είμαι Έλληνας.