Πολιτικός και ωμός; Βουλευτής που δεν χαϊδεύει αυτιά; Υπουργός που αγνοεί το πολιτικό κόστος; Πολιτευόμενος με χιούμορ;

Ναι, υπήρξε και αυτή η εξαίρεση στην ζωή μας. Αλλά μας τελείωσε.

Η καινούργια μας πεντακομματική βουλή έχει κάθε λογής λουλούδια: ακραιφνείς εθνικιστές, ξύλινους παλαιοαριστερούς, διαπλεκόμενους δεξιούς.

Όμως στα τριακόσια έδρανά της δεν βρέθηκε μία θέση για τον ευφυέστερο, πιο δημιουργικό και ευθύ Έλληνα πολιτικό.

Ήταν ίσως ο μόνος που διέθετε οργανωμένη και ξεκάθαρη πολιτική σκέψη. Ακόμα και όσοι διαφωνούσαν μαζί του, το αποδέχονταν. Και επιπλέον δεν έμενε στην θεωρία: δημιούργησε έργο. Του χρωστάμε πολλές από τις καθημερινές ευκολίες μας.

Στις δημοσκοπήσεις βέβαια, πάτος.

Αυτό το οφείλει σε κάτι που το ονομάζουμε προτέρημα, αλλά το τιμωρούμε ως ελάττωμα: ήταν ειλικρινής.

Στο πολιτικό μας τοπίο όπου βασιλεύει ο λαϊκισμός, κανόνας είναι το ψέμα (άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες). Εκείνος τολμούσε και έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. Όσο δυσάρεστα κι αν ήταν.

Πεισματικά αγνόησε το πολιτικό κόστος. Για να κάνει τον περίφημο οικιστικό νόμο του (που τον εφάρμοσε αργότερα ο Τρίτσης, παίρνοντας και την μισή δόξα) έχασε την βουλευτική του έδρα. Τον σαμποτάρισε το ίδιο του το κόμμα.

Ο φυσικός του χώρος τον έδιωξε. (Όταν τον διέγραψε ο Καραμανλής, είχα σκεφθεί πως είναι σαν να διαγράφει ο Καρβέλας τον Μπετόβεν). Μετά από πολλές πολιτικές περιπλανήσεις, έμεινε τώρα άστεγος και εκτός Βουλής.

Η αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος φαίνεται πάνω από όλα στο ότι διώχνει και περιθωριοποιεί τους ικανούς, τους έντιμους και τους ντόμπρους.

Την Γιαννάκου την έφαγε η τίμια στάση της για το βιβλίο ιστορίας. Επέμεινε πως η επιστήμη ανήκει στους επιστήμονες. Λάθος. Η επιστήμη ανήκει στους φονταμενταλιστές και τους Ελληναράδες.

Αλλά η απουσία του Στέφανου Μάνου (σε αυτόν αναφέρομαι τόση ώρα) από την Ελληνική πολιτική ζωή είναι σκέτο σκάνδαλο. Άλλη μία ήττα του ορθολογισμού, της καθαρής σκέψης και της ειλικρίνειας.