«Ήταν οι καλύτεροι καιροί – ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν τα χρόνια της σοφίας – ήταν τα χρόνια της ανοησίας, ήταν η εποχή της πίστης – ήταν η εποχή της απιστίας, ήταν οι μέρες του φωτός – ήταν οι μέρες του σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας – ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε μπροστά μας τα πάντα – δεν είχαμε μπροστά μας τίποτα, πηγαίναμε όλοι κατ’ ευθείαν στο Παράδεισο – πηγαίναμε όλοι ίσια προς την άλλη κατεύθυνση. Με μία λέξη ήταν μια εποχή τόσο σαν την δική μας…». Έτσι αρχίζει ο Κάρολος Ντίκενς το μυθιστόρημά του «Ιστορία των δύο πόλεων».
Εξήντα (περίπου) συνειδητές πρωτοχρονιές έχω ζήσει (όχι, δεν είμαι εξήντα χρονών – αλλά πριν με ενδιέφερε μόνον ο Άγιος Βασίλης, κι ακόμα πιο πριν, το στήθος της μάνας μου). Και κάθε φορά άκουγα ή διάβαζα απολογισμούς για τον χρόνο που πέρασε, που έμοιαζαν σαν του Ντίκενς. Οι απαισιόδοξοι έβλεπαν τον κόσμο να βυθίζεται και οι αισιόδοξοι να απογειώνεται.
Ο κόσμος, περιέργως, μοιάζει συνεχώς να διαψεύδει τους πάντες (ευτυχώς). Πορεύεται με τους δικούς του τρόπους, δημιουργεί προβλήματα και βρίσκει τις λύσεις (μερικές φορές πολύ αργά). Το «τα πάντα εν σοφία εποίησεν» αναιρείται καθημερινά – και η Δευτέρα Παρουσία μάλλον σε Απουσία μεταμορφώθηκε. Εμείς, συνειδητά μυρμήγκια του σύμπαντος, γεννιόμαστε, εργαζόμαστε, αναπαραγόμαστε και πεθαίνουμε καθημερινά κατά χιλιάδες, μέσα σε ένα σκηνικό εντελώς αδιάφορο για την τύχη μας. Μερικοί αφήνουν πίσω τους λίγα ίχνη (που κι αυτά θα σβήσουν) οι πολλοί τίποτα.
Άρα; Δεν υπάρχει «άρα»! Η μάλλον υπάρχει μόνο ένα: η στιγμή, κι όποιος την προλάβει – κι όποιος την ζήσει. Η στιγμή είναι η ουσία (και η απουσία) της ζωής. Είναι παντοδύναμη όταν έρχεται, αλλά παρέρχεται.
Στιγμές του 2007. Σαν φωτογραφικό άλμπουμ στην μνήμη. Προσωπικό λεύκωμα, πριν από τα αφιερώματα των περιοδικών που δεν κυκλοφόρησαν ακόμα, τώρα που γράφω. Η μνήμη δουλεύει με φωτογραφίες, όχι με βίντεο. Στατικά στιγμιότυπα ανακαλεί.
Χειρονομίες πρωθυπουργού. (Χωρίς αντίκρισμα. χωρίς αποτέλεσμα). Καμένα δέντρα. Αμηχανία στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου. (Μία αμηχανία είναι όλος μαζί). Καμένα σπίτια. Τσαμπουκάς Αλαβάνου. Καμένα ζώα. Απουσία Αλέκας. Καμένοι άνθρωποι. Θράσος Καρατζαφέρη. Καμένοι εγκέφαλοι.
Δίκη Πλεύρη. Οι εισαγγελείς – και ο πρώτος και η δεύτερη – θεωρούν το αντισημιτικό του παραλήρημα ως «επιστημονικό έργο». Επιστημονικό πόρισμα η φράση: «Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα». Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα δικαστές στην Αθήνα!
Δεν ξέρω από τις καταστροφές του 2007 ποια θα αποδειχθεί μακροχρόνια η χειρότερη: οι πυρκαγιές ή η είσοδος του ΛΑΟΣ στην Βουλή; Για να μπούνε φορέσανε την προσωπίδα του δημοκράτη – όμως οι δημοκρατίες συνήθως εκ των ένδον αλώνονται.
Παρηγοριά: φέτος για πρώτη φορά τα οικολογικά θέματα έγιναν πρωτοσέλιδα. Όχι μόνο από τα δάση που κάηκαν – αλλά και τα ποτάμια που μολύνθηκαν, και τα λατομεία που …συνέχισαν και τα σκουπίδια που δεν διαχειριζόμαστε. Οι 3066 παράνομες χωματερές ανά την Ελλάδα, παράφωνη χορωδία, τραγουδάνε το άσμα της θλίψης και της σήψης. Αλλά τουλάχιστον, τις μετρήσαμε!
Εδώ να αποδώσω εύσημα στο Σκάι, την Καθημερινή και το συγκρότημα Αλαφούζου. (Δεν τους χρωστάω τίποτα: με έχουν απολύσει δύο φορές). Έδωσαν και δίνουν συστηματικό αγώνα για το περιβάλλον. (Τις μέρες του χάους στην Πελοπόννησο, το ραδιόφωνο του Σκάι έκανε τον συντονισμό της πυρόσβεσης!). Θα μου πείτε: είναι καλό μάρκετινγκ. Απαντώ: Μακάρι όλα τα πλάνα μάρκετινγκ να ήταν τόσο κοινωφελή.
Για μένα η παρέα αυτή είναι οι influentials της χρονιάς. Όσοι με διαβάζουν ξέρουν ότι δεν συμπαθώ τους οικοχόνδριους (δική μου λέξη) και τους υστερικούς της «επιστροφής στην φύση» - όμως άλλο αυτά και άλλο η σωστή προστασία του περιβάλλοντος.
Μετά τα οικολογικά, το πιο σκοτεινό σημείο της χρονιάς: η κατάντια της Παιδείας, η διάλυση των ΑΕΙ, η τρομοκρατία των ολίγων, η παραμόρφωση της μόρφωσης. Μικρή χώρα, φτωχή, διαθέτουμε ένα μόνο κεφάλαιο: το κεφάλι μας. Και το πυροβολούμε. Στην κοινωνία της γνώσης, απαξιώνουμε τη γνώση. Φοβερή η έλλειψη μέλλοντος.
Αλλά έστω – τέλος οι απολογισμοί, πάμε πίσω στην στιγμή. Στο τώρα. Οι γιορτές είναι η ώρα του τώρα. Απολαύστε χωρίς ενοχές και χωρίς τύψεις όσο περισσότερη χαρά μπορείτε – όπου την βρείτε.
Πολλές ευχές!
