Η πρώτη (την ανέβασα στο site μου στις 13.10. με τίτλο: «Μία Μικρή Ιστορία»):

Ο Nick Gallo, συνεργάτης του αμερικανικού ταξιδιωτικού περιοδικού Virtuoso, ταξίδευε προς Ελλάδα με σκοπό να γράψει ένα άρθρο για την Ρόδο. Πετώντας για την Αθήνα ένιωσε έντονη αδιαθεσία. Κάλεσαν ασθενοφόρο που τον μετέφερε στο εφημερεύον νοσοκομείο – Αμαλία Φλέμινγκ.

Εκεί διέγνωσαν περικαρδίτιδα και τον έβαλαν στην εντατική. Μετά από μερικές μέρες ήταν καλύτερα και πρότειναν να τον μεταφέρουν σε δωμάτιο. Αλλά δεν υπήρχε μονό, ούτε διπλό – μόνο θάλαμος.

Ο Nick ήταν σύζυγος φίλης του ανεψιού μου, που ζει μόνιμα στο Seattle των ΗΠΑ. Μου έστειλε ένα mail, μήπως μπορούσα να βοηθήσω, προτείνοντας κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο. Άρχισα να ψάχνω – μέχρι που σε λίγο άλλο ένα email με σταμάτησε:

«Μην ψάχνεις άλλο – είναι νεκρός».

Στα πενήντα του. Ήρθε σε μία άγνωστη γι αυτόν χώρα, για να πεθάνει ολομόναχος. Αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό μνημόσυνο στον άγνωστό μου δημοσιογράφο Nick Gallo.

…………………………………………………………………………….

Εδώ τελείωνε το κείμενο στο site μου. Όχι όμως και η υπόθεση, που συνεχίστηκε σαν φάρσα. Δεύτερη ιστορία:

Η σύζυγος του νεκρού ζήτησε από το Αμερικανικό Προξενείο να φροντίσουν για την αποτέφρωση και να της στείλουν τις στάχτες.

Το Προξενείο απάντησε ότι θα το κάνει, μια και τώρα το επιτρέπει η Ελληνική Νομοθεσία. Βρήκαν και Γραφεία Τελετών που το ανελάμβαναν.

Στο δρόμο όμως πληροφορήθηκαν πως αυτό σήμαινε εξαγωγή της σορού στην Ιταλία ή την Βουλγαρία – και υπέρογκα έξοδα. Πού να ξέρουν τα Αμερικανάκια ότι οι νόμοι στην Ελλάδα ψηφίζονται για να μην εφαρμόζονται!

Έτσι ο Nick Gallo έπεσε θύμα και της Ελληνικής Πολιτικής Υποκρισίας (άραγε θα επιτρέψει ποτέ η Εκκλησία την έκδοση των διαταγμάτων που ορίζει ο νόμος;). Μετά από διάφορες γραφειοκρατικές ταλαιπωρίες, η σορός ταξιδεύει προς την άλλη άκρη των Η.Π.Α., για να αποτεφρωθεί.