Τίποτα δεν μου είναι πιο απεχθές από τον τύπο που έρχεται κοντά, σε κοιτάει με νόημα και σου λέει: «Τα έλεγα εγώ!».

Όμως αυτή τη φορά θα μεταβληθώ σε τέτοιον τύπο. Δεν αντέχω άλλο. Δεκαπέντε χρόνια εξορίας είναι πολλά.

Διαβάζω σε πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» (9.11.07): «Όλα τα κόμματα της Βουλής, πλην του ΛΑΟΣ, υπέρ της σύνθετης ονομασίας».

Στις 10.9.1992 αρθρογραφούσα στον Οικονομικό Ταχυδρόμο: «αν  από  την  αρχή, είχαμε  ξεχωρίσει  την  ιστορική Μακεδονία – την πατρίδα του Φίλιππου και του Αλέξανδρου – από  την    γεωγραφική,    θα    είχαμε   μια   πιο   στέρεη   βάση επιχειρηματολογίας.

Η πρώτη Μακεδονία, η ιστορική,  είναι αμετάκλητα δική μας (και ποιος θα το αμφισβητούσε;) Η δεύτερη,  η γεωγραφική,  μπορούσε να μοιραστεί - όπως η Θράκη.  Με κάποιο επίθετο βέβαια -  Νέα, Βόρεια, Σλαβική, κλπ».

Ήδη νωρίτερα, τον Μάρτιο του 92 είχα γράψει για την υποχρέωση μας να σεβόμαστε τον αυτοπροσδιορισμό του άλλου (για να γίνεται σεβαστός κι ο δικός μας): «Χειρότερα γίνονται τα προβλήματα με τον αυτοπροσδιορισμό, αν κάποιος νιώθει Μακεδόνας. Το θέμα αν είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι (επιστημονικά) ανύπαρκτο. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά, είμαστε όλοι απόγονοι όλων. Αφήστε που αυτά τα επιχειρήματα με την καθαρότητα της φυλής, θυμίζουν επικίνδυνα ναζισμό».

Κι άλλα τέτοια έγραφα όλα αυτά τα χρόνια, εξηγώντας ότι ουδείς έθιξε τη δική μας εθνική ταυτότητα (Έλληνες) υπερασπιζόμενος μία αμιγή ή και σύνθετη ονομασία (άλλωστε και η «πΔΓΜ» σύνθετη είναι – περιέχει την λέξη Μακεδονία).  Με αποτέλεσα να εισπράξω ύβρεις και απειλές, να ονομαστώ ανθέλληνας και προδότης. Και να τώρα έρχονται όλα τα κόμματα (πλην Λακεδαιμονίων, φυσικά) και αποδέχονται την σύνθετη ονομασία.

Την οποία μας είχαν προσφέρει τότε και την απορρίψαμε! Χάσαμε δεκαπέντε χρόνια, τους αναγνώρισε όλη η υφήλιος και τώρα χρειάζεται να καταφύγουμε στον εκβιασμό για να πετύχουμε κάτι (αν το πετύχουμε) που φιλικά και άνετα θα είχε συμφωνηθεί…

…πριν δεκαπέντε χρόνια.