Τον ξέρετε. Σίγουρα τον ξέρετε αυτόν τον τύπο στο φεριμπότ, που ενώ προσπαθείτε να παρκάρετε με την όπισθεν, στέκεται, μπροστά και σας φωνάζει: Εδώ! Εμένα κοίτα!

Αγνοεί επιδεικτικά όλους τους νόμους της ψυχολογίας: πώς δεν είναι δυνατόν όταν χρόνια τώρα κοιτάς όπου πας - να πηγαίνεις πίσω και να βλέπεις μπροστά. Εξαρτημένο αντανακλαστικό έχει γίνει στον οδηγό η στροφή του σώματος με την όπισθεν. Όχι όμως. Επιτακτικά σας διατάζει - καμιά φορά χτυπώντας και το καπό του αυτοκινήτου:

-Εδώ, εμένα κοίτα!

Και έτσι δημιουργεί τη σύγχυση, η οποία δικαιολογεί και την επιμονή του. Ζαλισμένος ο οδηγός ανάμεσα στο εδώ -και στο εκεί, στο μπρος και το πίσω- τα χάνει, στραβώνει και δίνει στον τύπο την ευκαιρία να θριαμβεύσει: Είδες, για να μην κοιτάς!

Εμένα κοίτα: θα μπορούσε να είναι το νεοελληνικό σλόγκαν γενικά. Το σλόγκαν που βασίζεται στην υπερεκτίμηση του εαυτού μας και στην υποτίμηση του άλλου. (Εσύ μην κάνεις τίποτα! Εμένα κοίτα!). Που σημαίνει: μόνος σου δεν μπορείς, μόνος σου θα τρακάρεις - μην παίρνεις πρωτοβουλίες, αφήσου σε μένα. Εμένα κοίτα: μου θυμίζει όλους αυτούς που προσπαθούν να οριοθετήσουν τη ζωή μας. Που ζητούν απόλυτη προσήλωση στις εντολές τους. Και που, τελικά, φέρνουν μονάχα σύγχυση και "καμιά φορά" πανικό. Δεξιά, κόψε, δεξιά!

Αλλά να που το δεξιά σημαίνει αριστερά και το αριστερά δεξιά και όταν μου λέει δεξιά, εννοεί πως θέλει να πάω αριστερότερα. Με πλήρη σιγουριά για την ανικανότητα μου! Δεν μου επιτρέπει καμία απόφαση, καμία κίνηση, καμία ελευθερία!

-Εδώ ! Εμένα θα κοιτάς! Στα μάτια!

Γιατί άνθρωπε μου να σε κοιτάω; Πες μου που θέλεις να πάω και άσε να το βάλω μόνος μου. Υποβοήθησε με μόνο στις μικρές τελικές κινήσεις. Όχι, από την πρώτη στιγμή που μπαίνω στο (άδειο ακόμα) φέρι, να με ζαλίζεις. Άσε με να το βάλω – κι αν δυσκολευθώ... να επέμβεις. Μπορεί και να ξέρω.

Έχω ταξιδέψει σε πολλές θάλασσες του κόσμου, έχω παρκάρει σε πολλά ξένα φέρι. Τα περισσότερα έχουν γραμμές που σε οδηγούν, δρόμους που σε πηγαίνουν - δεν χρησιμοποιούν τον “εμένα κοίτα”). Κι όπου υπάρχει και η ανθρώπινη καθοδήγηση γίνεται, πάλι με γενικές κατευθύνσεις ευγενικά (στον πληθυντικό!) και αφήνοντας σου απόλυτη πρωτοβουλία. Πουθενά δεν φέρονται στον οδηγό σαν να ήταν ηλίθιος.

Γιατί σε μας; Είμαστε πιο ατζαμήδες; Πιο κουτοί; Μάλλον είμαστε πιο ανεκτικοί. Κάπου, η βασική μας ανασφάλεια, επιτρέπει την επιβίωση δικτατορίσκων – τύπου “εμένα κοίτα”. Οι οποίοι (από την ίδια τροφοδοτούμενοι ανασφάλεια) φουσκώνουν υπέρμετρα το εγώ τους.

Δεν θέλω να κοιτάω κανέναν ! Θέλω να καθορίζω εγώ που πηγαίνω. Μέσα στα πλαίσια της “γενικής διάταξης παρκαρίσματος”. Γίνεται;