Άλλοι από τα λουλούδια. Άλλοι από τα χελιδόνια. Άλλοι -πιο πεζοί- από το ημερολόγιο.
Εγώ όμως καταλαβαίνω την Άνοιξη από κάτι διαφορετικό: την τεμπελιά.
Μόλις νιώσω τον εαυτό μου να αδιαφορεί για τα πάντα, να βαριέται, να κωλυσιεργεί, να αναβάλλει, να μη βγαίνει από το κρεβάτι - κατάλαβα: Ήρθε η Άνοιξη!
Από τη μια μέρα στην άλλη ο ρυθμός της ζωής αλλάζει ριζικά. Εκεί που γύριζα στις έξι χιλιάδες στροφές, γίνομαι αργόστροφος σαν ντηζελομηχανή πλοίου. Σε αργή κίνηση ανεβαίνουν τα πιστόνια, κατεβαίνουν τα έμβολα. Ίσα-ίσα για να συντηρηθεί η κυκλοφορία.
Φέτος η Άνοιξη για μένα ήρθε στις δύο Απριλίου. (Μαζί με τη δεύτερη ειδοποίηση για τα τέλη κυκλοφορίας, που είχα ήδη πληρώσει). Η μέρα αυτή θα μείνει ιστορική για έναν απλό λόγο: Δεν έκανα τίποτα.
Μου πήρε δύο ώρες (συνήθως θέλω δύο λεπτά) να φθάσω από το κρεβάτι στο μπάνιο. Κάθισα άλλη μια ώρα στην μπανιέρα να κοιτάω το νερό. Είχα ήδη χάσει δύο ραντεβού, αλλά ούτε που το σκέφθηκα. Επειδή με ενοχλούσε το τηλέφωνο, που είχε το θράσος να χτυπάει και να ξαναχτυπάει (χωρίς φυσικά να το σηκώνω) το κατέβασα. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα να “σέρνομαι” (έτσι μου 'λέγε η μάνα μου) από καναπέ σε καναπέ. (Οι πολυθρόνες δεν βολεύουν, σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι σκληρές, ζητάνε να κάθεσαι κάπως κάθετα...).
Είχα να γράψω και κάτι επείγον. Έκανα μια υπεράνθρωπη προσπάθεια κι έφθασα ως τη γραφομηχανή. Μου ήταν όμως αδύνατον να σηκώσω το κάλυμμα. Και παραιτήθηκα.
Ωραίο πράγμα η Άνοιξη! Σαν αναισθητικό μπαίνει στις φλέβες σου και σε ναρκώνει. Σε λίγο δεν σε νοιάζει για τίποτα, ούτε για τα οικονομικά, ούτε για τα πολιτικά, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά. Αυτό που θέλεις είναι άνεση, άπλα, ανοχή. Να ξεχειλώνεις προς όλες τις κατευθύνσεις, ξαπλωμένος να απλώνεσαι και -το πολύ-πολύ- να ακούς κάποια, πολύ απαλή, μουσική. Ένα επίσης απαλό χέρι που θα χάιδευε τρυφερά την επιδερμίδα σου, θα ήταν κι αυτό ευπρόσδεκτο. Την Άνοιξη ζεις με το δέρμα. Και τα χάδια, όμως, ήρεμα και χαλαρά, ίσα-ίσα για να προκαλούνε γενναίες εκκρίσεις ενδορφίνης (είναι οι εσωτερικές μορφίνες του οργανισμού). Όχι βιαιότητες, ούτε καν ερωτικές.
Δεν ταιριάζουν καθόλου με την εαρινή ραθυμία.
Όσο για τους σοβαρούς ανθρώπους και τις σοβαρές ασχολίες τους - μπορούνε απαξάπαντες να πάνε στο διάβολο. Το σημαντικό είναι να παρατηρείς τη χλόη πώς μεγαλώνει, τις σκιές πώς αλλάζουν θέση με την κίνηση του ήλιου και πώς βαθαίνει το χρώμα του ουρανού στο σούρουπο. Μετά, κατάκοπος από τόση εργασία, σέρνεσαι στο κρεβάτι - πέφτεις με τη νέα ώρα και ξυπνάς με την παλιά.
Ευλογημένη τεμπελιά, πόσο απλουστεύεις τη ζωή του ανθρώπου! ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα σπουδαία από τα περιττά. Σπουδαία είναι το φαΐ, ο έρωτας, ο ύπνος, η μουσική, τα λουλούδια και οι καλοί φίλοι (φθάνει να κινούνται στον ίδιο ρυθμό). Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Κανείς, σε τέτοια διάθεση, δεν θα ξεκινούσε για πόλεμο, ή για καυγά - ούτε καν για εκλογές. Κανείς δεν θα δούλευε -κι έτσι τέλος η εκμετάλλευση.
Τέλος και η ρύπανση. Ποιος θα είχε κουράγιο να καταγίνεται με ρυπαντικές ενέργειες;
Θα πείτε: πώς θα ζούσαμε; "Ε! Πώς ζούνε οι δημόσιοι υπάλληλοι - ή τα πουλάκια του ουρανού; Δεν εργάζονται κι όμως ζούνε. Κάτι θα βρισκόταν... φρούτα, σπόροι, χορταράκια, αργομισθίες... Εν πάση περιπτώσει, αρνούμαι να ασχοληθώ με το πρόβλημα περισσότερο. Έχω ήδη κουραστεί υπερβολικά- και νιώθω την ανάγκη να ξαπλώσω...
