“Τι θέλετε, κύριε, εκεί βρίσκονται, επίσημα πρόσωπα, υπουργοί, βουλευτές, πρέσβεις. Μπορούμε εμείς να τους κάνουμε συστάσεις...”.

Άποψη αξιωματικού της αστυνομίας για την εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα.

Και μετά μιλάμε για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία και ισότητα. Όταν παραμένουμε χειρότεροι ΡΑΓΙΑΔΕΣ κι από την εποχή της Τουρκοκρατίας ! (Οι πρόγονοι σφάζανε και κανέναν αγά. Χωρίς να μιλάνε για δημοκρατικές διαδικασίες. Εμείς, μόνο τεμενάδες!).

Δυστυχώς το έχω ξανακούσει συχνά, από υπεύθυνα χείλη, πως οι αξιωματούχοι μας είναι υπεράνω του νόμου. Αποτελεί κοινό τόπο. Πριν δύο μήνες κόντεψε να με σκοτώσει αυτοκίνητο που πέρασε με κόκκινο. Σε διαμαρτυρία μου, ο τροχονόμος είπε: “Μα δεν προσέξατε! Ηταν υπουργικό!”.

Αυτό, βέβαια, τα δικαιολογεί όλα.

Πού είσαι Ολλανδέ Πρωθυπουργέ, που καταδιώκεις αυτοπροσώπως τους κλέφτες του σπιτιού σου! (Δεν έχει φρουρούς). Πού είσαι Άγγλε Μπόμπυ, που έκανες αλκοτέστ σε υπουργό και του πήρες το δίπλωμα! Καθυστερημένοι άνθρωποι. Μόνον εδώ και στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου ξέρουμε να τιμούμε την εξουσία! Μόνον εμείς (και ο Μποκάσα) μετακινούμε τους επισήμους μας με σωστό τρόπο. Μόνον εμείς διαθέτουμε περισσότερους αστυνομικούς για την προστασία των επιφανών — παρά για τη δίωξη του εγκλήματος!

Εδώ αξίζει να είσαι Κάποιος — το νιώθεις! Όπως αξίζει να είσαι φίλος Κάποιων. Διότι, κοντά στο βασιλικό...

Δίπλα στην πολυκατοικία που μένω υπάρχει βίλα. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα: κήπους μεγάλους πολυεπίπεδους, πισίνες, περίπτερα. Η βίλα διαθέτει και νέον ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να την επιδεικνύει.

Και μέχρι εδώ όλα καλά και άγια — δική του είναι η βίλα, ό,τι θέλει την κάνει. Μόνο που υπάρχουν πράγματα τα οποία, σαν τη ραδιενέργεια, περνάνε τα σύνορα και τις μάντρες. Και έχουν ολέθριες επιπτώσεις στους διπλανούς.

Όπως ο θόρυβος.

Όταν μιλάμε για θόρυβο, δεν εννοούμε την απλή φασαρία μιας αξιοπρεπούς στερεοφωνικής εγκατάστασης. Ο γείτων διαθέτει (νοικιάζει—αγόρασε;) εξοπλισμό μεγάλης ντισκοτέκ. Με στροβοσκοπικά πολύχρωμα φωτά και ηχεία-ντουλάπες, που μπορούν να προκαλέσουν σεισμικές δονήσεις. Με χιλιάδες βατ και εκατοντάδες ντεσιμπέλ, κάνει το προάστιο να βουίζει.

Έχουμε κι άλλους γείτονες. Ευγενείς. Συνήθως, προειδοποιούν όταν θα κάνουν δεξίωση και μειώνουν το θόρυβο όταν περάσει η ώρα. Ίσως όμως δεν διαθέτουν εν ενεργεία υπουργούς.

Όμως το θέμα μου δεν είναι ο γείτονας (αυτός δεν σώζεται!), αλλά η αντίδραση της αστυνομίας. Το περασμένο Σάββατο, μεγάλο γλέντι. Άρχισε ο σαματάς. Ο νόμος περί κοινής ησυχίας θέτει βέβαια ως όριο τις έντεκα — όμως, Σαββατόβραδο είναι, ας μην είμαστε υπερβολικοί! Αλλά μετά τα μεσάνυχτα η ένταση διπλασιάστηκε! Στις δώδεκα και μισή άρχισαν να τρίζουν τα τζάμια (τα θεόκλειστα). Στη μία, το σπίτι μούγκριζε συθέμελα. Δεν ήταν πια θόρυβος, ήταν εισβολή κραδασμών. Ένιωθες τα τύμπανα σαν γροθιές στην κοιλιά.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να τηλεφωνήσω στο 100. Ευγενέστατος ο τηλεφωνητής πήρε τα στοιχεία και υποσχέθηκε (άμεσο) δράση. Φυσικά δεν έγινε τίποτα. Σε μισή ώρα ξαναπήρα. Διαβεβαιώσεις:

“Ναι, ναι, στείλαμε!”. Σε μία ώρα ζήτησα τον αξιωματικό υπηρεσίας (για να μου τον δώσουν χρειάσθηκε να επικαλεστώ δημοσιογραφική ιδιότητα). Ο οποίος μου έδωσε την απάντηση που έγραψα στην αρχή. Συμπληρώνοντας: “Έχουμε δύο περιπολικά εκεί, να τους φυλάμε! Είναι δυνατόν να τους κάνουμε συστάσεις!”.

Έτσι λοιπόν οι αστυνομικοί είναι στην υπηρεσία των κρατούντων, κι όχι του νόμου. Και οι μακάριοι κατέχοντες δικαιούνται να παραβαίνουν τις διατάξεις, ανοιχτά, επίσημα και με την άδεια της αστυνομίας. Ενώ το ΥΠΕΧΩΔΕ (διαβάζω τίτλους) ξεκινάει εκστρατεία κατά των θορύβων. Που θα ξεθυμάνει γρήγορα και θα την πληρώσουν μερικοί μη προνομιούχοι (με τρανσιστοράκι — κι όχι ιδιόκτητη ντίσκο!).

Δεν είναι η χαμένη νύχτα (και επόμενη μέρα) που με νοιάζει. Είναι η απελπισία ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα δει άσπρη μέρα αυτός ο τόπος. Είναι η πίκρα ότι, εκατόν εξήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση, ο νόμος εξακολουθεί να είναι συνεργός για τους πασάδες! Είναι η αγανάκτηση ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το δίκιο σου (πότε τιμωρήθηκε αστυνομικός επειδή ΔΕΝ μήνυσε, συνέλαβε η επέπληξε υπουργό;).

"Αχ, η ανημπόρια του εντελώς απροστάτευτου! (Εγώ τουλάχιστον έχω τη στήλη και εκτονώνομαι!). Με πνίγει αυτό το αίσθημα της αδικίας! Και, φυσικά, ο θόρυβος είναι το ελάχιστο πρόβλημα. Γιατί υπερβάσεις του νόμου γίνονται κάθε μέρα από τους (εκάστοτε) ισχυρούς, σε χιλιάδες θέματα. Αν είσαι, Κάποιος (η ξέρεις Κάποιον), μπαίνεις στο νοσοκομείο, βρίσκεις εισιτήριο, πιάνεις δουλειά. Κι αν είσαι πολύ Κάποιος σου συγχωρούνται παρανομίες, ατασθαλίες, εγκλήματα...

Αλίμονο σου άμα είσαι ο Κανείς!

28.6.1987