Πολλοί ονειροπολούνε για αυτοκίνητα – τι θα αγόραζαν αν π. χ. τους «καθότανε» το τζάκποτ. Το έχω σκεφτεί, αλλά μπερδεύομαι ανάμεσα στα μοντέλα που μου αρέσουνε – και τελικά ποτέ δεν καταλήγω σε ένα. Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει ένα αυτοκίνητο που να κάνει τα πάντα καλά: να είναι και ταξιδιάρικη λιμουζίνα, και αυτοκίνητο πόλης, και ηδονικό κάμπριο, και δυνατό σπορ κουπέ και αποτελεσματικό εκτός δρόμου. Το δικό μου όνειρο περιλαμβάνει πέντε ακριβά αυτοκίνητα και γίνεται τόσο απρόσιτο που στο τέλος ακυρώνεται. Ο σημερινός μου συνδυασμός (αλλάζει συχνά) θα περιλάμβανε: Porsche Turbo, Mini Cooper, BMW Z4, Audi 8 και νέο Range Rover. Αλλά για να τα αγοράσω και να τα συντηρήσω (πρέπει να χτίσω και ειδικό γκαράζ) δεν μου φτάνει όλο το τζακποτ – ενώ υπάρχουν βέβαια και άλλες ανάγκες.

Αυτά ως προς τα αυτοκίνητα που ονειρεύομαι. Όμως εκεί που είμαι πολύ πιο ξεκάθαρος είναι για εκείνα που ΔΕΝ ονειρεύομαι. Μιλάμε για αυτοκίνητα με απαιτήσεις (όχι για κουβαδάκια…) που για κάποιο λόγο με αφήνουν αδιάφορο. Προσοχή: αυτό δεν σημαίνει πως πρόκειται για σκάρτα μηχανήματα, πως δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, ή πως δεν αρέσουν σε πολλούς. Απλώς δεν αρέσουν σε μένα. Θέμα προσωπικού γούστου, δηλαδή.

Ας πάμε στις «μεγάλες μάρκες». H Rolls-Royce και τα παράγωγά της (Bentley, Maybach, κλπ.) μόνον ως εφιάλτες έχουν επισκεφθεί τις νύχτες μου. Δεν ονειρεύτηκα ποτέ Maserati. Μπορεί μερικά μοντέλα να μου άρεσαν, αλλά κανένα δεν με συγκίνησε τόσο ώστε να νιώσω την επιτακτική ανάγκη να το αποκτήσω (έστω και κατά φαντασίαν). Όσο για την Lamborgini τα όνειρά μου σταμάτησαν στην αρχή της: στην εκπληκτική (ακόμα και σήμερα) Miura. Το ίδιο και με την Jaguar: ίσως γέρασα αλλά από ονειροπολήσεις έμεινα στην type E. Άραγε θα μπορούσα να εμπιστευθώ ένα Pagani Zonda;

Ούτε η Aston Martin μου ενέπνευσε ποτέ πάθος. Βαριά και πομπώδη αυτοκίνητα, χωρίς το κέφι μίας Ferrari (εκεί, δεκάδες όνειρα και ονειρώξεις… όπως και για την «μόνιμη αγαπημένη», Porsche). Επίσης τα διάφορα ιδιότυπα – μερικά ιστορικά – Αγγλικά κατασκευάσματα (AC, Bristol, Lotus, Morgan, TVR, Marcos, Caterham, κλπ) τα έβλεπα πάντα σαν πειραματικά δημιουργήματα Βρετανών εκκεντρικών.

Ας πάρουμε τώρα την νέα glamorous μόδα των ρετρό μοντέλων. Σκέπτομαι τρία: το νέο Mini, το New Beetle της VW και το PT Cruiser της Chrysler. Το τελευταίο δεν είναι ακριβώς αναβίωση κάποιου συγκεκριμένου παλιού, αλλά γενικά ρετρό στάιλινγκ.

Έ λοιπόν για να αρχίσουμε με αυτό, θα σας πω ότι δεν το αντέχω με τίποτα. Όποτε το βλέπω σταυροκοπιέμαι – μου θυμίζει νεκροφόρα. Ιδιαίτερα όταν του βάζουν σκούρα πλαστική επικάλυψη στα τζάμια – πα πα πα, μακριά από μας… Αντί για όνειρο, εφιάλτης.

Εξίσου δεν μου πάει ο νέο-σκαραβαίος. Ίσως επειδή κάποτε (ως φοιτητής) ήμουν μερικός ιδιοκτήτης και οδηγός του παλιού. Η υπερβολή στο νέο design τον κάνει να μοιάζει καρικατούρα – ιδιαίτερα η πολύ ψηλή και καμπουριαστή πλάτη.

Αντίθετα βρίσκω το νέο Μίνι εκπληκτικό – έχει κρατήσει τον αέρα του παλιού, δίνοντάς του νέα ζωντάνια και ποιότητα.

Από την Σουηδία μου αρέσει πολύ ο Ingmar Bergman, αλλά δεν ονειρεύτηκα ποτέ  Volvo ή Saab. Δεν θυμάμαι κάποιο μοντέλο τους να με τράβηξε, να μου γαργάλησε την επιθυμία ή καν την περιέργεια.

Το ίδιο θα έλεγα και για την Nissan αν δεν έβγαζε κατά καιρούς κάτι διαβολεμένα κουπέ (ναι το «Ζ» ξανάρχεται και το περιμένω ανυπόμονα). Αντίθετα ερωτεύτηκα πολλά Mazda και Subaru. Την Lexus την αποδέχομαι για την ποιότητά της, χωρίς να την ονειρεύομαι. Θαυμάζω την Honda για τους κινητήρες της, το NSX, το Type R και το 2000 – και την Mitsubishi για τα Evo.

Και οι Γερμανοί; Από την Mercedes μόνο τα SL μοντέλα με έχουν γοητεύσει. (Αλλά αυτά πολύ). Από την BMW τα κουπέ της σειράς 3 (κυρίως το Μ) το Χ5 (το μόνο SUV που αντέχω) και το Ζ4.

Άφησα μερικούς απέξω; Καλύτερα, για να έχουν κάπως λιγότερη γκρίνια οι εκδότες μου…