Όσοι διαβάζουν αυτή τη στήλη γνωρίζουν τις αντιρρήσεις μου για τα τετρακίνητα, ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις. Πιάνουν πολύ χώρο, δυσκολεύουν την κυκλοφορία (και την ορατότητα των πίσω) καίνε πολλή βενζίνα, είναι επικίνδυνα (ιδιαίτερα για τους πεζούς), μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου, κλπ. κλπ. Ας αφήσουμε την σκανδαλώδη φορολογική εύνοια που τους απονέμει το κράτος -μικρότερα τεκμήρια και φόροι. Ίσως διότι είναι ενεργοβόρα και αντι-οικολογικά. Τους έχω ψάλει τον εξάψαλμο αρκετές φορές.

Ήρθε όμως η ώρα να βάλω νερό στο κρασί μου. Όχι πως άλλαξα γνώμη - αφού όλα όσα αναφέρω είναι αντικειμενικά δεδομένα. Άλλαξα οπτική. Όλα όσα έγραφα ισχύουν όταν βρίσκεσαι έξω από το τετρακίνητο. Εγώ όμως τώρα βρέθηκα μέσα.

Με τα μεγάλα χιόνια και τις παγωνιές του φετινού χειμώνα, αναγκάστηκα να δανειστώ ένα από αυτά τα ογκώδη και θηριώδη οχήματα - αλλιώς δεν θα μπορούσα να πηγαίνω στο ερημητήριο μου, που βρίσκεται στα πόδια της Πάρνηθας. Έχει εκεί κάτι δύσκολους ανήφορους και κατήφορους που, όταν χιονίσει, δεν τους βγάζεις με απλή κίνηση.

Το τετρακίνητο στο στοιχείο του. Αλλά, ήμασταν στο βουνό και το χιόνι. Οι αντιρρήσεις μου αφορούσαν τα αμάξια αυτά μέσα στην πόλη. Γιατί λέω ότι έβαλα νερό στο κρασί μου;

Απλούστατα, διότι και όταν πέρασαν τα χιόνια και οι πάγοι, εγώ είχα συνηθίζει την μεγαλοπρέπεια του 4Χ4 και δεν το έδινα πίσω με τίποτα. Το χρησιμοποιούσα και μέσα στην πόλη - αντιφάσκοντας με τον εαυτό μου.

Τελικά κατάλαβα ότι το αυτοκίνητο αυτό είναι η αποθέωση του εγωισμού. Όταν είσαι μέσα, νιώθεις βασιλιάς. Όλες μου οι ενστάσεις ήταν διατυπωμένες από την μεριά του ταπεινού και …χαμηλού κοινού οδηγού. Αφορούσαν τους άλλους, τους απέξω. Το κοινωνικό σύνολο, που λένε. Αν όμως είσαι τυπικός Ρωμιός, το κοινωνικό σύνολο το γράφεις. Αρκεί εσύ να νιώθεις καλά, να στριμώχνεις τους άλλους, να καβαλάς πεζοδρόμια, να επιβάλλεσαι με τον όγκο και την δύναμή σου. Αν ο πίσω δεν έχει ορατότητα, η ο πεζός απειλείται με διαμελισμό λόγω των bull bars - τι σε νοιάζει;

Πραγματικά, ένα τέτοιο τανκ σε φτιάχνει. Πιο πολύ κι από τα διακόσια και τριακόσια άλογα ενός σπορ αυτοκινήτου. Τα πολλά άλογα τα χαίρεσαι μόνο στον ανοιχτό δρόμο. Ενώ εδώ, είσαι βασιλιάς ακόμα και στο μποτιλιάρισμα. Πάει το συναίσθημα του εγκλωβισμού και της ασφυξίας. Είσαι ψηλά, το βλέμμα σου ελεύθερο, οι ορίζοντες ανοιχτοί. Στ' αλήθεια, το μποτιλιάρισμα σε μεγάλο τετρακίνητο, είναι άλλη αίσθηση!

Όσο για τους υπόλοιπους οδηγούς… Τους βλέπεις όλους αφ΄ υψηλού και, αν είσαι λίγο ψωροπερήφανος (ποιος δεν είναι;) νιώθεις σαν την Μαντάμ Σουσού. "Πτωχοί άνθρωποι! Μπασμένοι, κοντοί και ολίγοι, οι ταλαίπωροι,".

Όμως, εκτός από το ψυχολογικό πουσάρισμα, ανακάλυψα και κάτι ουσιαστικό. Ένα ψηλό τετρακίνητο με καλή απορροφητική ανάρτηση, είναι χρήσιμο και στην πόλη. Διότι - αλίμονο - οι δρόμοι των δικών μας πόλεων είναι ανώμαλο έδαφος. Είναι off road. Σαμάρια, λακκούβες, χαντάκια, καπάκια, έργα χωρίς σήμανση, κοτρόνες, αγκωνάρια… Πώς να ανταπεξέλθει ένα κανονικό όχημα; Το εντός-εκτός δρόμου μοναδικό ελληνικό φαινόμενο, χρειάζεται "τζιπούρα".

Εκτός λοιπόν από το ψυχολογικό "ανέβασμα" του ύψους, το τετρακίνητο σου δίνει και ένα αίσθημα ασφάλειας (λόγω όγκου) και αμεριμνησίας (λόγω ψηλής και γερής ανάρτησης). Δεν φοβάσαι πως με το πρώτο χαντάκι θα στραβώσεις ημιαξόνιο.

Ας αφήσουμε βέβαια την δυνατότητα της φυγής. Πίσω από το σπίτι μου ξεκινάει ένας φρικτός χωματόδρομος με φοβερές κλίσεις, χαντάκια, λάσπες, λίμνες και βράχια. Μόνο τρακτέρ τον χρησιμοποιούσαν. Τόλμησα και τον πήρα, ανακαλύπτοντας έναν άγνωστο πανέμορφο κόσμο, μισό χιλιόμετρο από το καθιστικό μου. Έκανα ένα ιδιωτικό Camel Trophy (μερικές φορές με την ψυχή στο στόμα) αλλά άξιζε τον κόπο.

Μην απορήσετε λοιπόν, αν με συναντήσετε σε μεγάλο υψόμετρο. Μετά τα χαμηλωμένα κουπέ που οδηγούσα ως τώρα - θα νιώθω στην κορφή του Έβερεστ. Ε, ας βρω και άλλη μία δικαιολογία: το να σκύβω, να κάνω βαθύ κάθισμα, να διπλώνομαι στα δύο για να μπω στο κουπέ, δεν είναι και ότι καλύτερο για την μέση μου. Έχω και κάποια ηλικία… Ενώ στο τετρακίνητο χωράω και όρθιος!