Αν νομίζετε πως το χειρότερο στη ζωή είναι να μην εκπληρώνονται τα όνειρά σας είστε γελασμένοι. Ακόμα χειρότερο είναι να εκπληρώνονται - την λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο.

Μου τις παραμονές των Χριστουγέννων. Ήταν η αρχή μιας εποχής όπου πολλοί Έλληνες μίσησαν το αυτοκίνητο. Κάτι ο απρόσμενα βαρύς χειμώνας, κάτι η τεράστια κίνηση (συν διακόσιες πενήντα χιλιάδες αυτοκίνητα κάθε χρόνο - που θα πάνε;) οι κυκλοφοριακές συνθήκες οδηγούσαν νομοτελειακά σε νευρικούς κλονισμούς και εγκεφαλικά επεισόδια.

Όμως ο Άγιος Βασίλης δεν παρέλειψε να με επισκεφθεί. (Είχα διατελέσει πραγματικά καλό παιδί). Εμφανίστηκε με την απροσδόκητη μορφή μίας ωραίας κυρίας. Η Νταίζη Μανιατοπούλου, αντιπρόσωπος της Porsche (Sportscar A. E.), μου χάριζε τρεις μέρες απόλυτης ευτυχίας. Θα μου έδινε μία ολοκαίνουργια Carrera 2 να την απολαύσω για εβδομήντα δύο ολόκληρες ώρες.

Άρχισα να καταστρώνω σχέδια: να κάνω τον γύρο της Πελοποννήσου; Ή να "πεταχτώ" ως την Κέρκυρα; Βέβαια και η Μακεδονία έχει ενδιαφέρον - αλλά κάτι έλεγαν οι μετεωρολόγοι για επερχόμενα καιρικά φαινόμενα, που πάντα είναι χειρότερα στον Βοριά.

Όταν όμως τσεκάρισα το ηλεκτρονικό μου καλαντάρι είδα πως δεν μπορούσα να φύγω τόσο μακριά - είχα υποχρεώσεις στην Αθήνα. Δεν πειράζει, σκέφθηκα, θα κάνω την διαδρομή ως το Σούνιο (πάντα μαγευτική) θα πάω στους Δελφούς (η δεύτερη μέρα ήταν ελεύθερη) και την τρίτη θα οδηγήσω γρήγορα ως την Τρίπολη (ένα πρωινό αρκεί).

Έτσι νόμιζα...

Την παρέλαβα μία Δευτέρα μεσημέρι και πριν προλάβω να την απολαύσω φετιχιστικά (η Porsche είναι από τα αυτοκίνητα που γοητεύουν όλες τις αισθήσεις - ακόμα και την αφή) έπρεπε να τρέξω σε μία σύσκεψη. Να τρέξω - τρόπος του λέγειν. Μπορεί να είχα 320 ίππους στην διάθεσή μου - αλλά η μέση μου ταχύτητα δεν ξεπέρασε τα πέντε χιλιόμετρα την ώρα. Ευτυχώς ήταν το μοντέλο με Tiptronic - μεγάλη ανακούφιση μέσα στην κυκλοφορία.

Όταν τελείωσε η δουλειά, είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ήμουν κοντά στην Εθνική Αθηνών Λαμίας και σκέφτηκα να βγω προς ανοιχτό δρόμο. Όμως λίγα χιλιόμετρα πάνω από τη διασταύρωση της Βαρυμπόμπης άρχισε να χιονίζει. Προχώρησα όσο άντεχα - αλλά όχι για πολύ. Βρέθηκα σε χοντρό χιόνι και που αλυσίδες για 255άρια λάστιχα! Απενεργοποίησα όλα τα αντιολισθητικά συστήματα (βοηθάνε στο βρεμένο και στο λίγο χιόνι - αλλά όχι στο πολύ και τον πάγο) και με την ψυχή στο στόμα γύρισα πίσω στο σπίτι μου.

Την άλλη μέρα ξεκίνησα για την διαδρομή προς Σούνιο - όπου σίγουρα ο καιρός θα ήταν καλύτερος (στον Βορρά χιόνιζε). Αλλά τρεις ώρες μετά την αναχώρηση ήμουν ακόμα στους πρόποδες του Υμηττού - στις αρχές της Κατεχάκη. Σταματημένος. Κάποια έργα που γίνονταν στην νέα λεωφόρο Υμηττού είχαν ακινητοποιήσει μερικά χιλιόμετρα αυτοκινήτων και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Μετά από τέσσερις ώρες στο τιμόνι κατάφερα να φτάσω στην έξοδο της Καισαριανής, οπότε βγήκα από τον κύριο δρόμο και ανέβηκα στον Υμηττό. Τράβηξα μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και γύρισα σπίτι. Και δεν επεχείρησα άλλη έξοδο. Διότι αυτές τις μέρες, τις φορτισμένες, μέχρι να βγεις από την Αθήνα έχει χαθεί όλη σου η διάθεση για οδήγημα.

Την επόμενη (και τελευταία) ημέρα ξύπνησα με ένα οξύτατη ισχιαλγία (κοινώς λουμπάγκο). Όχι Porsche δεν μπορούσα να οδηγήσω - ούτε πατίνι. Πήρα τηλέφωνο την Sportscar να πάρουν πίσω το αυτοκίνητο.

'Όμως αυτή η τριήμερη μη-σχέση με την Porsche δεν ήταν τελείως κενή. Το μηχάνημα αυτό, πέρα από φοβερό εργαλείο αυτοκίνησης, είναι και έργο τέχνης. Πέρασα πολλές ώρες μέσα στο γκαράζ μου να το παρατηρώ, να χειρίζομαι τα συστήματά του, να απολαμβάνω την απόλυτη μηχανική και κατασκευαστική του τελειότητα.

Ξέρω πως θα ενοχλήσω πολλούς με αυτό που θα γράψω: δίπλα σε μία Porsche ακόμα και μία Ferrari είναι λαμαρίνα. Ταχύτατη, πολύ όμορφη - αλλά δεν έχει την αίσθηση του τελεσίδικου που σου δίνει η τεχνολογία της Porsche. Πρόκειται για κορυφαίο έργο του ανθρώπινου μυαλού. Θα έλεγα και των χεριών, αλλά υποπτεύομαι πως μεγάλο μέρος αυτής της τελειότητας οφείλεται σε εξίσου τέλεια ρομπότ.

Ωστόσο η σχέση μας έμεινε σχεδόν πλατωνική. Να έχεις την Αντζέλικα Τζόλυ στο κρεβάτι σου και να μην… Να γιατί έγραψα στην αρχή πως μπορεί να είναι χειρότερα όταν εκπληρώνονται τα όνειρά μας…