Τα σημερινά παιδιά, που μεγαλώνουν μέσα στα αυτοκίνητα, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν τι ήταν ένα αυτοκίνητο πριν πενήντα χρόνια. Ένα σπάνιο φαινόμενο που για τους περισσότερους - σχεδόν για όλους - ήταν αντικείμενο θαυμασμού και φθόνου. "Έχει κούρσα!" έλεγαν στις παλιές ελληνικές ταινίες για τον ασυναγώνιστο παραλή που με την "ρόδα" του έριχνε όλες τις γυναίκες.
Ναι, ένα αυτοκίνητο ήταν τότε τόσο σπάνιο και προνομιούχο, όσο σήμερα το Learjet ή το ιδιωτικό ελικόπτερο. Όταν παίζαμε στον δρόμο, η κραυγή: "αυτοκίνητο!" ακουγόταν μόνο δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Και μην νομίσετε πως πέρναγε καμιά λιμουζίνα. Κάποιο κατοχικό σαράβαλο που βρόνταγε τα παλιοσίδερά του, έτοιμο να διαλυθεί μπροστά στα μάτια μας.
Η πρώτη φορά που ένιωσα την οσμή της πολυτέλειας ήταν όταν μπήκα σε ένα καινούριο αγγλικό Standard και μύρισα το δέρμα από τα καθίσματα και το βερνίκι από το ξύλο τριανταφυλλιάς. Ένα ταξίδι στο Λουτράκι με οκτακύλινδρη Buick μου έδωσε την αίσθηση της αθόρυβης ταχύτητας, του άκοπου γλιστρήματος στην μοναδική τότε ευθεία των Μεγάρων. Παραμυθένια πράγματα.
Αργότερα φοιτητής στο Μόναχο, κόλλαγα την μύτη μου στο εκθετήριο της BMW στο Maxburg να θαυμάσω την 507. Μου έκοβε την ανάσα η γραμμή της. Μαζί με την 328, ήταν το ωραιότερο δημιούργημα των Βαυαρών. Η μνήμη της, πενήντα τρία χρόνια μετά, γέννησε την Ζ8.
Τότε ονειρευόμουν. Τώρα νοσταλγώ την εποχή που ονειρευόμουν. Την εποχή που δεν είχαν εκπληρωθεί τα όνειρά μου. Δυστυχώς, από μία ηλικία και πάνω, ο ανθρώπινος οργανισμός δεν παράγει καινούργια όνειρα.
Ένα από τα άλλα μου όνειρα, ήταν να γράψω για αυτοκίνητα. Διάβαζα το CAR από τα πρώτα του χρόνια. Έχω ακόμα, δεμένα σε τόμους, τα τεύχη της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα. Ήρωές μου δεν ήταν μόνον οι μεγάλοι πιλότοι αγώνων - αλλά και οι συγγραφείς (γιατί δεν ήταν απλοί δημοσιογράφοι) του CAR.
Ονειρευόμουνα να γράψω στο CAR. Όπως και να γράψω χρονογράφημα στο "Βήμα" (στην θέση του Παύλου Παλαιολόγου) ή στην "Καθημερινή" (στην θέση της Ελένης Βλάχου).
Και τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα που έγραψα χρονογράφημα και στο "Βήμα" και στην "Καθημερινή" και στο CAR.
Ονειρευόμουνα να οδηγήσω διάφορα αυτοκίνητα. Τελικά οδήγησα πολλά - ίσως περισσότερα από όσα είχα επιθυμήσει. Τώρα, όταν μου προτείνουν να δοκιμάσω καινούρια μοντέλα, σπάνια ενθουσιάζομαι. Που εκείνες οι πρώτες εμπειρίες! Σίγουρα η ιδέα μίας Ferrari με συναρπάζει ακόμα. Αλλά δεν ξέρω αν θα με κρατήσει άγρυπνο την παραμονή, όπως το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο, ένα μικρό ταπεινό Vauxhall Viva.
Μπλαζέ; Όχι. Μάλλον χορτάτος. Ή και κουρασμένος.
Ονειρευόμουν να κάνω ταξίδια. Έκανα πολλά, αλλά ούτε τα μισά από όσα ήθελα. Όμως εκεί, με τα χρόνια, ανακαλύπτεις ότι αρχίζεις να φοβάσαι αυτό που κάποτε λάτρευες: την περιπέτεια. Και μαζεύεσαι. Νέος δεν είχες το χρόνο και τα χρήματα για μεγάλα ταξίδια - μεγάλος δεν έχεις την διάθεση και τις δυνάμεις.
Κάποια στιγμή ισορροπούν επιθυμίες και δυνατότητες. Όχι μόνο αυτό. Ανακαλύπτεις και την ματαιότητα πολλών επιτυχιών. Το όνειρο, όταν εκπληρώνεται, χάνει την μισή του λάμψη (καμιά φορά και περισσότερη). Μερικές επιτυχίες σου αφήνουν μία κακή γεύση. Καταλαβαίνεις ότι είναι προϊόν παρεξήγησης. Το κοινό χειροκροτεί όχι αυτό που έκανες αλλά αυτό που νομίζει πως έκανες. Μερικά τέτοια πικραμύγδαλα να μασήσεις και συνετίζεσαι.
Πώς ονομάζουμε τον συνετό και ώριμο άνθρωπο χωρίς όνειρα; Μα φυσικά, γερασμένο.
Ναι, όλα αυτά που έγραψα, θα μπορούσα να τα πω και με τρεις λέξεις. Έγινα εξήντα πέντε χρόνων. Κουράστηκα. Είκοσι χιλιάδες λέξεις το μήνα δημοσιογραφική δουλειά συν τα βιβλία, συν οι άλλες βιοποριστικές υποχρεώσεις - είναι πολλά. Μου χρειάζεται μία παύση, μία απόσταση από τα πράγματα και από εμένα. Να νοσταλγήσω την εποχή που είχα όνειρα.
Έχτισα ένα μικρό εξοχικό. Εκεί θέλω να αποσυρθώ και να ηρεμήσω. Δεν παραιτούμαι από τίποτα - ούτε από την ζωή, ούτε από την δουλειά. Κυρίως δεν παραιτούμαι από το γράψιμο. Έχω στο νου μου ένα - ίσως και δύο βιβλία. Αλλά ειδικά γι αυτά, μου χρειάζεται ένας άλλος ρυθμός, που μέσα στις πολλές ασχολίες είναι αδύνατον να τον βρω. Ίσως τον πλησιάσω σκαλίζοντας τον κήπο μου.
Θα εξακολουθήσω να είμαι παρών στο CAR. Ίσως όχι σε κάθε τεύχος, αλλά όποτε έχω κάτι να πω. Σας ευχαριστώ που με διαβάζατε - καθώς και τους εκδότες του ελληνικού CAR που μου επέτρεψαν, πριν αποσυρθώ, να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρά μου.
