Παλιά είχα γράψει ένα κείμενο όπου ιστορούσα γιατί μισώ τον χειμώνα. (Υπάρχει σε διπλανές δικτυακές σελίδες: Κείμενα / Σάτιρες / Εναντίον του Χειμώνα). Δεν βρίσκω τίποτα το ρομαντικό στο χιόνι, την βροχή και το κρύο. Ίσως γιατί στα νιάτα μου έζησα σε ένα μέρος όπου το χιόνι δεν ήταν πασπαλισμένη ζάχαρη σε Χριστουγεννιάτικη καρτ ποστάλ, αλλά μία καθημερινή ταλαιπωρία που άρχιζε τον Νοέμβριο και τέλειωνε τον Απρίλιο. Κάθε μέρα, πότε σκληρό και παγωμένο, πότε μαλακό και φρέσκο, σπάνια χιονάτο - συνήθως βρώμικο. Κι αυτό το έζησα για πολλά χρόνια.

Περιττό να πω πως η οδήγηση τον χειμώνα ήταν τεράστια ταλαιπωρία. Τότε δεν υπήρχαν 4Χ4 (μόνο στον στρατό) ούτε είχαν ακόμα κυκλοφορήσει τα ειδικά λάστιχα του χειμώνα. Οπότε είχες την επιλογή ή να κάνεις ελεύθερο πατινάζ, ή να βάζεις αλυσίδες.

Μισώ και τις αλυσίδες. Που όλο και εξελίσσονται, όλο και διαφημίζουν πόσο εύκολα μπαίνουν στους τροχούς - και ποτέ δεν καταφέρνω να τις βάλω αναίμακτα. Ή θα κοπώ, ή θα στραμπουλίξω το χέρι μου, ή θα στουμπήξω κανένα δάχτυλο.

Οι παλιές αλυσίδες βέβαια ήταν ακόμα πιο δύσκολες. Δεν μπαίνανε πάνω από τον τροχό. Έπρεπε να τις απλώσεις κάτω στο έδαφος, και να κουνήσεις το αυτοκίνητο (αν δεν είχε ήδη κολλήσει) ώστε να τις πατήσει σωστά, στην μέση και μετά να πέσεις κάτω και να τις κλειδώσεις πίσω από τον τροχό. (Το μπροστινό κλείδωμα ήταν πιο εύκολο). Αλλά λίγο στραβά να τις είχες πατήσει -την είχες πατήσει.

Τότε το 90% των αυτοκινήτων είχε την κίνηση πίσω. Η "traction avant" ήταν ακόμα εξωτική ιδιαιτερότητα - μέχρι που την διέδωσε ο Ισηγόνης με το mini. Έτσι ήταν φυσικό όλοι να τοποθετούν τις αλυσίδες στους πίσω τροχούς. Κανείς βέβαια δεν ενημέρωνε τους νέους οδηγούς ότι αυτό γινόταν επειδή αυτοί τύχαινε να είναι και οι κινητήριοι τροχοί. Φυσικό ήταν λοιπόν να βρω κάποτε στο Βελούχι μία παρέα νεαρούς με ένα Morris 1100 κολλημένο σε 30 πόντους χιόνι με τις αλυσίδες παραδοσιακά περασμένες στους πίσω τροχούς.

Ναι - μισώ το χειμώνα, την οδήγηση στο χιόνι - και την βροχή που κάνει τους ελληνικούς δρόμους να δείχνουν όλη τους την γλιτσερή κακεντρέχεια. Ξέρω, μπορεί να είναι ποιητικό να οδηγείς στην βροχή (και γι αυτό έχω γράψει ένα κομμάτι) αλλά πρέπει να βρίσκεσαι σε φόρμα και σε καλή διάθεση. Και, βέβαια, σε άλλη χώρα.

Γιατί οι δρόμοι μας με την βροχή αποκτάνε εκπληκτικές ιδιότητες. Γίνονται καθρέφτες, γυαλί, πίστα δοκιμών για υδρολίσθηση. Αν μάλιστα όπως η πλειονότητα των Ελλήνων οδηγών έχουμε και φαλακρά λάστιχα…

Παρατηρήστε μία μέρα στα φανάρια τα ελαστικά των διπλανών σας. Ή, σε ένα περίπατο, προσέξετε αυτά των σταθμευμένων αυτοκίνητων. Θα εκπλαγείτε. Ακόμα και ακριβά αυτοκίνητα κυκλοφορούν με slicks! Ας αφήσουμε το πόσα λάστιχα είναι καμένα και ξεραμένα, διότι οι ιδιοκτήτες τους δεν γνωρίζουν ότι γερνάνε, έστω και αν δεν κάνουν πολλά χιλιόμετρα. Μία έρευνα εταιρίας ελαστικών είχε δείξει ότι το 67% των αυτοκινήτων είχε ακατάλληλα λάστιχα.

Όμως πουθενά δεν έχω διαβάσει, σε περιγραφή τροχαίου ατυχήματος, ότι "τα ελαστικά του αυτοκινήτου ήταν φθαρμένα". Ποτέ! Πάντα φταίει η υπερβολική ταχύτητα. (Υποψιάζομαι μερικές φορές ότι οι αιτιολογίες των τροχαίων είναι προκατασκευασμένες και αλλάζουν μόνον ο χρόνος, ο τόπος και τα ονόματα).

Άθλιε χειμώνα! Θύελλες, καταιγίδες, μποφόρ, κρύο, πλημμύρες, αποκλεισμοί, λογαριασμοί πετρελαίου... Να, τώρα που γράφω, κόπηκε το φως. Το UPS άρχισε να σφυρίζει και ίσα-ίσα πρόλαβα να αποθηκεύσω το κείμενο. Άλλωστε ο ήχος του UPS συνοδεύει πολλές από τις μέρες μου. Αν δεν είναι διακοπή του ρεύματος, θα είναι πτώση της τάσης. Πληρώνω 220 και παίρνω 180 βολτ. Ξέρω τι θα μου πει η ΔΕΗ: οι καιρικές συνθήκες… Καλά στην Γερμανία, στην Σουηδία έχουν διαρκές καλοκαίρι;

Και οι χαρές του χειμώνα; Τα χειμερινά σπορ; Αυτά τα αγαπάω, ιδιαίτερα αν υπάρχει τζάκι απέναντι από το κρεβάτι. (Τι είπατε; Στο ύπαιθρο; Ε, όχι και να γυρίζουμε στον ψόφο, να αρπάξουμε και καμία πούντα!). Ναι, μου αρέσουν τα σπορ, ιδιαίτερα τα επιτραπέζια και τα επιθαλάμια. Αλλά με τίποτα δεν μου αρέσει ο χειμώνας…