Θα αρχίσω με μία ιστορία.
Ο ήρωάς της ήταν ένας άνθρωπος εξαίσιου γούστου. Συλλέκτης, γνώστης, καλλιεργημένος σε όλες τις τέχνες - από την μουσική ως την γαστρονομία, αγαπούσε τα ωραία αντικείμενα και τους ωραίους ανθρώπους. Αλλά όπως ήξεραν όσοι τον γνώριζαν καλά, η μεγάλη του αδυναμία ήταν οι ωραίες γυναίκες.
Και όσοι τον γνώριζαν καλά, ήξεραν ότι είχε ζήσει πολλές ερωτικές ιστορίες με σπάνιες γυναίκες. Όπως όλοι οι σοβαροί εραστές δεν μιλούσε ποτέ γι αυτές - σε κανένα. (Και αυτό οι γυναίκες το εκτιμούν πάρα πολύ. Ήταν ο δεύτερος λόγος, μετά την αναμφισβήτητη γοητεία του, που αποζητούσαν την συντροφιά του).
Ήρθε καιρός και έφτασε σε "κάποια ηλικία" - όπως διακριτικά αποκαλούμε τα γηρατειά. Με την φινέτσα και το γούστο του γερνούσε με χάρη - αλλά γερνούσε. Παρόλο που ήταν πάντα γοητευτικός, και παρόλο που αρκετές ωραίες γυναίκες θα ήθελαν να τις προσέξει, εκείνος άρχισε να κρατάει αποστάσεις. Δεν ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του. Φοβόταν ότι από κοντά θα ανακάλυπταν επάνω του τα δείγματα του χρόνου. Δεν ήθελε να εξευτελιστεί. Και δεν άντεχε να απογοητεύσει.
Ωστόσο η ζωή χωρίς έρωτα του φαινόταν αβάσταχτη. Κενή και άδεια.
Τότε θυμήθηκε μία άλλη του αγάπη. Μάζεψε όσα χρήματα είχε και αγόρασε ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο. Ήταν ασύλληπτα όμορφο - ένα γλυπτό από μέταλλο. Αλλά δεν ήταν μόνον ωραίο - ήταν και ζωντανό. Με τα τετρακόσια του άλογα, την ατίθαση ανυπομονησία του, την φοβερή του ισορροπία στις στροφές, την επιθετικότητά του που καταβρόχθιζε αποστάσεις, την εκτίναξή του προς την ελευθερία της ευθείας.
Ο ήρωάς μας διοχέτευσε στο αυτοκίνητο αυτό όλο το πάθος και τον αισθησιασμό του. Ήταν μία αναμφισβήτητα θηλυκή παρουσία, μία νευρική και απαιτητική ντίβα - σαν αυτές που είχε γνωρίσει στην ζωή του. Σε ένα υπόγειο γκαράζ την κοίταζε ώρες. Με το βλέμμα χάιδευε κάθε της καμπύλη. Ένιωθε το άρωμά της - μυρωδιά λαδιού στον κινητήρα, μυρωδιά λεπτού δέρματος στο εσωτερικό. Και όταν αισθανόταν πως ήταν έτοιμος, την έβγαζε στο ανοιχτό δρόμο και χόρευε μαζί της την πιο αισθησιακή χορογραφία. Στην αρχή σε σύντομες διαδρομές. Όμως, όταν την έμαθε καλά, χάθηκαν στο βάθος του χρόνου σε μία μακρόσυρτη περιήγηση.
Ταξίδεψε μαζί της σε όλα τα μέρη που είχε αγαπήσει, ξανάζησε μαζί της την περίληψη μίας ολόκληρης ζωής. Δεν χρειαζόταν άλλη συντροφιά - οι δύο τους έκαναν ένα τέλειο ζευγάρι. Η δύναμή της τον ξανάνιωνε, τον έκανε να αισθάνεται σφρίγος και πόθο. Μαζί της ένιωθε αθάνατος, όσο κι αν ήξερε πως θα πεθάνει.
Ήταν ο τελευταίος του μεγάλος έρωτας. Πρόλαβε να χαρεί μαζί της μερικά χρόνια. Όταν πέθανε (ξαφνικά και γρήγορα, όπως το επιθυμούσε) οι συγγενείς και φίλοι δεν ήξεραν τι να το κάνουν αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο. Ένα τόσο μεγάλον έρωτα δεν μπορείς να τον δώσεις για πούλημα σε μία μάντρα!
Την άφησαν λοιπόν εκεί, στο υπόγειο γκαράζ, σαν ένα μνημείο στο φίλο που έφυγε. Όταν θέλουν να τον θυμηθούν, επισκέπτονται την Μεγάλη Κυρία, κάθονται στο κάθισμα που τόσες φορές ταξίδεψε τον χαμένο οδηγό, γυρίζουν την μίζα - και τον ξαναβρίσκουν μέσα από την αφή, την μυρωδιά και την μουσική του κινητήρα.
Η ιστορία αυτή δεν είναι αληθινή. Θα μπορούσε όμως να είναι. Γιατί κανένα άλλο αντικείμενο δεν κατέχει τέτοια θέση στην ζωή του ανθρώπου. Κανένα δεν συνδυάζει τόσο τέχνη με τεχνολογία, ποίηση με δύναμη, στυλ με όνειρο. Κανένα δεν είναι μαζί σπίτι και άτι. Η πιο ιδιωτική κατοικία και η προέκταση της κινητικότητάς του ανθρώπου. (Ίσως ένα αεροπλάνο - αλλά πόσοι έχουν ζήσει με ένα αεροπλάνο;) Το αεικίνητο δεν βρέθηκε ποτέ αλλά το αυτο-κίνητο εφευρέθηκε πριν εκατό χρόνια και έφερε την αυτονομία. Την ιδιωτική περιήγηση, την ελευθερία την ανεξαρτησία. Ιδιοφυείς σχεδιαστές το έντυσαν με τολμηρές φόρμες - εκφράζοντας και αισθητικά την αυτονομία του. (Το ωραιότερο γλυπτό του 20ου αιώνα λέγεται Miura).
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που ερωτεύτηκαν ένα αυτοκίνητο. Γι αυτούς τους παθιασμένους και για τα αντικείμενα του πόθου τους γράφεται αυτή η στήλη.
