Ο τίτλος του κειμένου μου είναι δανεισμένος από μία παλιά εγγλέζικη τηλεοπτική σειρά. Σατίριζε γιατρούς, νοσοκομεία και όλο το Αγγλικό ΕΣΥ - ο δε τίτλος της απαντούσε στην κλασική ιατρική ερώτηση: "Πονάς;"
"Μόνον όταν γελώ". (Only when I laugh).
Κι ας πάμε τώρα στο θέμα. Χρειάστηκε τον τελευταίο μήνα να κάνω μία χειρουργική επέμβαση. Δεν ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες - αλλά όταν με το καλό μπήκα στην φάση της επούλωσης ανακάλυψα, με πολύ οδυνηρό τρόπο, ένα συνταρακτικό γεγονός:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΕΝΑ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΔΡΟΜΟΥ. (Εκτός από το τελευταίο κομμάτι της Αττικής Οδού). Πραγματικά, δεν θα βρείτε ίσια επιφάνεια σε μήκος πάνω από πενήντα μέτρα! Ακόμα και στις καινούργιες κατασκευές ποτέ δεν πετυχαίνουν στο ύψος τα καπάκια και τα φρεάτια των υπονόμων. Άσε που δύο μέρες μετά την ασφαλτόστρωση, θα έρθει συνεργείο της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, του Δήμου και θα σκάψει, αφήνοντας πίσω είτε χαντάκι, είτε σαμαράκι.
Στις Εθνικές οδούς το οδόστρωμα κυματίζει. Το αυτοκίνητο που τρέχει πάνω από εκατό, χτυπιέται σαν μαούνα στα εννιά μποφόρ.
Μέσα στα προάστια φροντίζουν και οι Δήμοι να στολίσουν την άσφαλτο με σαμάρια - πολλές φορές χωρίς σήμανση. Αποφεύγουν έτσι τις κόντρες των οδηγών, αλλά εκτός από τα αμορτισέρ, ταλαιπωρούν και τους ανθρώπους.
Δεν ξέρετε πώς νιώθει όλες αυτές τις ανωμαλίες μία φρέσκια πληγή. Μαχαίρια και σουβλιά χώνονται μέσα της, σε κάθε κίνηση. Στην ερώτηση του γιατρού μου "πονάς;" απαντώ στερεότυπα: "μόνον όταν οδηγώ".
Φυσικά δεν ανακάλυψα τώρα ότι οι δρόμοι μας είναι πιο ανώμαλοι κι από τα μυαλά μας. Αλλά τώρα το ένιωσα στα σωθικά μου.
Γιατί - αναρωτιέμαι - γιατί δεν είμαστε σε θέση να φτιάξουμε έναν επίπεδο δρόμο; Θυμάμαι τους δρόμους της Αγγλίας: επιφάνεια γυαλί (χωρίς το γλίστρημα…) Θυμάμαι κάποτε, σε αυτοκινητόδρομο της Ελβετίας που είδα προειδοποιητική πινακίδα με τις γνωστές καμπούρες της γκαμήλας. (Ανώμαλο Οδόστρωμα). Κάθε φορά που περνούσα έψαχνα να βρω την ανωμαλία - στο τέλος απελπίστηκα.
Εδώ όλοι οι σοφοί μηχανικοί και εργολάβοι μας είναι αδύνατο να πετύχουν ένα επίπεδο χιλιόμετρο. Καινούργια Εθνική Οδός, και σου προκαλεί ναυτία με το σκαμπανέβασμα. (Να γιατί την λένε Π.Α.Θ.Ε - παθαίνεις πολλά!) Παγκόσμια ευρεσιτεχνία μας: η "κατσαρή" άσφαλτος που κάνει τα δόντια να χτυπάνε και τα πλαστικά του αυτοκινήτου να τρίζουν.
Αλλά τι λέω - τώρα, με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, όλοι οι τεχνικοί μας θα γίνουν ξεφτέρια. Και με τον εκσυγχρονισμό, θα καταφέρουν κάποτε όλες οι ΔΕΚΟ να συνεννοούνται και να περνάνε σωλήνες και καλώδια ΠΡΙΝ να στρωθεί ο δρόμος.
(Όνειρα θερινής νυκτός...)
Καμία ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα θεωρηθεί τελεσίδικη αν δεν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε ένα πρωτόγονο εργαλείο - το αλφάδι.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Σαν να μη μας έφτανε η τεχνική μας ανεπάρκεια, προσθέτουμε και επί τούτου ανωμαλίες. Πώς είναι δυνατόν να κινείται κανείς σε ακριβά προάστια και να χτυπιέται σαν Dry Martini σε shaker; Έχω καταλήξει μάλιστα σε μία εξίσωση: όσο ακριβότερο το προάστιο, τόσο χειρότερο το οδόστρωμα.
Στην Φιλοθέη, ο μόνος φαρδύς και ευθύς της δρόμος, η Ελευθερίου Βενιζέλου, είναι πλισέ. Σαν να της τσαλάκωσε κάποιος την επιφάνεια. Ε! σαν να μην έφτανε αυτό, της έχουν προσθέσει και οκτώ μεγάλες καμπούρες. Άχρηστες βέβαια, μια και ίδιο το οδόστρωμα αποκλείει την επιτάχυνση.
Το Παλαιό Ψυχικό πειραματίζεται σαδιστικά με διαφόρων τύπων σαμαράκια, που το ένα τραντάζει πιο πολύ από το άλλο. Στην πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου (τι τους φταίει ο Εθνάρχης;) υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά. Γενικά έχω μετρήσει γύρω στους οκτώ τύπους - από άλλα υλικά, με άλλες κλίσεις, χωρίς σήμανση… Αφού σκέφτομαι να προτείνω την μετονομασία του προαστίου. Αντί Ψυχικό, να το λέμε "Σαμαράκι" (όχι προς τιμήν του Αντώνη…)
Και το πιο άνετο αυτοκίνητο απλά μειώνει αλλά δεν εξαλείφει την ταλαιπωρία. Ούτε η νέα Citroen C5 με Hydractive 3 ανάρτηση δεν θα με γλίτωνε από τους πόνους. Η μόνη λύση θα ήταν να κινούμαι αποκλειστικά πάνω κάτω στο τελευταίο κομμάτι της Αττικής Οδού. Αλλά αυτό πάει μόνο στο αεροδρόμιο...
Καλά, για τα αμορτισέρ μας δεν νοιάζεται κανείς. Υπάρχουν όμως πολλοί συνάνθρωποί μας που υποφέρουν, όχι μόνο προσωρινά (όπως εγώ) αλλά έχουν χρόνιες παθήσεις. Άνθρωποι με ευαισθησίες στο μυοσκελετικό σύστημα, σε ζωτικά όργανα… Περνάνε και ασθενοφόρα...
"Αν πονάω, γιατρέ; Μόνον όταν οδηγώ. Και όταν γελώ. Όχι δεν είναι για γέλια…"
