Πολλές μάρκες αυτοκινήτων αγάπησα στη ζωή μου – και η κάθε μία, σαν τις γυναίκες, είχε τις δικές της χάρες. Και πάλι όπως οι γυναίκες, δεν ήταν συγκρίσιμες. Η κάθε μία έχει ξεχωριστή προσωπικότητα. Πώς να παραβάλλεις την άνεση μίας υδροπνευματικής Σιτροέν με το νεύρο μίας Άλφα Ρομέο, την αξιοπιστία μίας Τογιότα (που σου ηρεμούσε την ψυχή) με τον ανεπανάληπτο τσαμπουκά ενός Μίνι, την μεγαλοπρέπεια μίας μεγάλης Μερτσέντες με την Παριζιάνικη φινέτσα ενός Ρενώ 5.

Ωστόσο, όπως και στις γυναίκες, μερικές μάρκες ξεχωρίζουν μέσα σου για καθαρά υποκειμενικούς λόγους. Στον δεύτερο τόμο της αυτοβιογραφίας μου έχω γράψει: «Δύο ήχοι με συνόδευσαν στη ζωή μου: ο σκληρός αερόψυκτος μπόξερ της Porsche και ο βελούδινος ψιθυριστός εξακύλινδρος της BMW. Δύο στάσεις: η επιθετική δυναμική και η ισορροπημένη αρμονική. Τους οδήγησα, τους έζησα και τους δύο κινητήρες. Πάντα προτιμούσα την αρμονία - αν και πολλές στιγμές, νεότερος, παρασυρόμουν στην επίθεση. Όμως τίποτα δεν είναι τελειότερο από την αρμονία με δύναμη».

Την Porsche την γνώρισα φοιτητής στην Γερμανία – ένας Γερμανός φίλος είχε μία (αθάνατη και κλασική) Speedster. Πολύ αργότερα, την εποχή που δεν υπήρχαν τεκμήρια, έκανα την τρέλα της ζωής μου και αγόρασα μία Carrera (μηχανική injection – 2.7 λίτρα, 210 ίπποι) το πιο άγριο και ατίθασο αυτοκίνητο που έχω καβαλήσει ποτέ. Με μία ταχύτητα απόκρισης που σου έκοβε την ανάσα και μία τάση υπερστροφής που σου έκοβε τα μπράτσα (στα ανάποδα τιμόνια). Αυτή η Porsche, αφού με πλούτισε ένα χρόνο, έφυγε από την ζωή μου με χαζό τρόπο. Θέλησα (ο άπληστος!) να την αλλάξω με μία βελτιωμένη, αλλά στο διάστημα ανάμεσα στην πώληση και την αντικατάσταση πέσανε βροχή νέοι φόροι, εισφορές, χαράτσια – και η καινούργια δεν ήρθε ποτέ.

Τώρα και τεκμήρια υπάρχουν και δεν έχω επιχείρηση να της φορτώνω τα έξοδα – οπότε καταφεύγω στην δεύτερή μου αγάπη. Άλλωστε δεν διαθέτω και πολλές επιλογές: Το ιδανικό μου αυτοκίνητο πρέπει να έχει πίσω κίνηση, δύο πόρτες και έξι κυλίνδρους. Αν βάλετε σε ένα πρόγραμμα υπολογιστή αυτές τις προϋποθέσεις θα δείτε ότι η επιλογή σας είναι πολύ μικρή. Αν μάλιστα περιορίσετε και τα κυβικά για λόγους τεκμηρίων... τότε η επιλογή είναι μηδαμινή. Τα τελευταία 24 χρόνια συνεχώς ξαναγυρίζω στα κουπέ της BMW – τώρα οδηγώ ένα 320ci.

Το αυτοκίνητο είναι άψογο: κράτημα (με την σπορ ανάρτηση) τιμόνι, φρένα, άνεση. (Όχι πως δεν θα ήθελα, ο πάντα άπληστος, και λίγα άλογα ακόμα...) Όμως, όπως όλα τα άψογα πράγματα, έχει ένα σοβαρά μειονέκτημα. Δεν παίζει καλή μουσική. Το ηχοσύστημα του εργοστασίου είναι ενσωματωμένο στην κονσόλα και δεν αλλάζει παρά μόνο αν την παραμορφώσεις. Θεωρώ αυτά τα ενσωματωμένα ηχοσυστήματα ως ένα άθλιο εκβιασμό των κατασκευαστών. Σε κρατάνε όμηρο, σε υποχρεώνουν να αγοράζεις το δικό τους μηχάνημα – η αλλιώς να βάλεις πλαίσια, τσόντες και άλλα αηδιαστικά.

Μερικές φορές συμβαίνει τα ηχοσυστήματα των εργοστασίων να είναι αξιοπρεπή. Δυστυχώς το βασικό ραδιοκασετόφωνο (BMW reverse – προέλευση Philips) με το οποίο έρχονται όλα τα μοντέλα της σειράς 3 είναι απαράδεκτο για αυτοκίνητα τέτοιας κλάσης. Η ευαισθησία λήψης είναι χαμηλή, η ποιότητα ήχου επίσης, το κασετόφωνο δεν έχει Dolby και δεν είναι δυνατή η οδήγηση CD Changer. Τα ηχεία είναι μεν πολλά, αλλά έχουν πολύ μέτρια απόδοση.

Για μένα, οδήγηση χωρίς μουσική, είναι σαν κινηματογράφος χωρίς ήχο. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, το αυτοκίνητο είναι η ατομική μου αίθουσα συναυλιών. Ήδη το 1967, πριν κυκλοφορήσουν τα ραδιοκασετόφωνα, είχα ενώσει με μία απίθανη ευρεσιτεχνία το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου με ένα από τα πρώτα φορητά κασετόφωνα (με μπαταρίες!). Κυκλοφορώ με μουσικές βιβλιοθήκες και συλλογές από CD κάθε είδους, τις οποίες ανανεώνω.

Με αυτό το ηχοσύστημα γύρισα 15 χρόνια πίσω. Μάζεψα παλιές κασέτες από το σπίτι – οι οποίες αντί να παράγουν μουσική σφυρίζανε και βήχανε. Τελικά βρέθηκε μία (πρώτη) λύση: αντικατάσταση του BΜW Reverse με ένα BMW Business CD (προέλευση Blaupunkt). Έχει μονό CD (το προτιμώ από τα changer πίσω) και πολύ καλύτερο ήχο. Ο κόσμος ξανάρθε στα ίσια. Υπάρχει πάλι η δυνατότητα για Τέλειες Διαδρομές. Τώρα, άμα αλλάξω και τα ηχεία...