Εδώ και χρόνια έχω ένα όνειρο. Ότι μπροστά από το σπίτι μου ανοίγονται ελεύθεροι δρόμοι διαφυγής. Ότι δεν είναι υποχρεωτικό, για να βγω από την Αθήνα, να ταλαιπωρηθώ μία ολόκληρη ώρα σε φανάρια και μποτιλιαρίσματα, μέχρι να βρω ανοιχτό δρόμο. Γιατί η διάθεση της φυγής (ή, ακόμα πιο πεζά, της βόλτας) εξατμίζεται μέσα στον εκνευριστικό συνωστισμό.
Αυτό το όνειρο το είχα ζήσει μία φορά - στην Μασσαλία. Ανακάλυψα πως από το κέντρο της πόλης ξεκινούσαν αυτοκινητόδρομοι. Δύο τετράγωνα από το ξενοδοχείο μου, που βρισκόταν επάνω στο παλιό λιμάνι, έμπαινες σε μία κανονική autoroute η οποία, πετώντας πάνω από τα σπίτια, σε πήγαινε τάχιστα προς τον Βορρά. Άλλος αυτοκινητόδρομος περνούσε υπόγεια, κάτω από το λιμάνι και εκινείτο στην κατεύθυνση ανατολής - δύσης. Η Renault μου είχε δώσει τότε μία καινούργια, πολυτελέστατη Safrane και η κάθε μέρα με έβρισκε αλλού στην υπέροχη Προβηγκία, χωρίς όμως να μετακινηθώ από την βάση μου.
Όσο κι αν δεν πιστεύω στα θαύματα, εδώ πρέπει να δεχθώ ότι είμαι αυτόπτης μάρτυς. Κάτι περισσότερο - καθημερινός χρήστης! Ας είναι καλά οι άνθρωποι που συνέλαβαν, σχεδίασαν και έφτιαξαν την Αττική Οδό. (Όχι, δεν μιλάω για τον Κώστα Λαλιώτη - αυτός είναι απλά ο τελευταίος - σημαντικός - κρίκος σε μία μακριά αλυσίδα που πάει πολύ πίσω).
Τώρα το όνειρο της φυγής και των ανοιχτών δρόμων μετακινήθηκε από την Μασσαλία στην Αθήνα. Η οδός Κύμης περνάει κάτω από το βόρειο προάστιο όπου μένω. Σε τρία λεπτά είμαι στο νέο κομμάτι Κύμης - Μεταμόρφωση και σε άλλα πέντε στην Εθνική Αθηνών Λαμίας. Κι από εκεί πας παντού. Τουλάχιστον προς Βορρά. (Αλλά και προς νότο και ανατολή, τώρα που τελείωσε το κύριο μέρος της Λεωφόρου Κηφισού, δεν έχεις κολλήματα - μέχρι την Καβάλας). Όταν θα τελειώσει και το υπόλοιπο κομμάτι της Αττικής Οδού, θα βγαίνεις κατευθείαν Ελευσίνα.
Ο χρόνος μετάβασης για το εξοχικό μου στα Κιούρκα κόπηκε στο μισό. Πιο γρήγορα πάω εκεί, από το να κατέβω στο Χαλάνδρι. Και δεν είναι μόνον ο χρόνος - η διαδρομή τώρα είναι ευχάριστη! Ψάχνω αφορμές για να πεταχτώ επάνω, επειδή απολαμβάνω την κάθε στιγμή.
Θυμάμαι πώς μεταμορφώθηκε το Μόναχο χάρη στους ολυμπιακούς αγώνες του 1972. (Βέβαια για πέντε χρόνια όλη η πόλη ήταν ένα γιαπί). Εκτός από το μετρό και τους ατέλειωτους πεζόδρομους (που υποστηρίζονταν όμως από ατέλειωτους υπόγειους δρόμους και τεράστια υπόγεια γκαράζ) το σημαντικότερο απόκτημα ήταν τρεις δακτύλιοι ταχείας κυκλοφορίας (εσωτερικός, μεσαίος, εξωτερικός) που συνέδεαν όλες τις περιοχές της πόλης χωρίς να πρέπει να περάσεις από το κέντρο. Έχοντας ζήσει έξι χρόνια εκεί, πριν από τα έργα, ήμουν σε θέση να εκτιμήσω πως άλλαξε η ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Είναι τραγικό ότι χρειάστηκαν σαράντα χρόνια για να γίνει ΕΝΑ και μόνο σοβαρό οδικό έργο στην Αθήνα. Και ήδη αυτό, μαζί με το λειψό μας Μετρό, θα βελτιώσει σημαντικά τη ζωή μας. Αν είχαν γίνει και άλλοι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, δακτύλιοι, χώροι στάθμευσης… Κι ας μην ακούσω για τη δαπάνη! Δεκαπλάσιο είναι το κόστος της απουσίας τους.
Δεν συμπαθώ καθόλου τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες (ούτε και τους αρχαίους άλλωστε - μη νομίζετε πως ήταν πολύ καλύτεροι…) Αν είναι όμως να μας αναγκάσουν να κάνουμε μερικά έργα, που θα μας μείνουν μετά - θα χειροκροτήσω και εγώ αυτή τη μεγάλη εμποροπανήγυρη.
Γιατί όμως πρέπει να εξαναγκαζόμαστε από έξω για να κάνουμε αυτά που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνουν; Σαν κάτι παλιά νοικοκυριά που έφτιαχναν το σπίτι μόνον όταν επρόκειτο να δεχθούν ξένους. Έπρεπε να έρθει η ΟΝΕ για να νοικοκυρέψουμε τα οικονομικά μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση για να μαζέψουμε τα σκουπίδια μας και οι Ολυμπιακοί για να τελειώσουμε τρία μεγάλα έργα;
Ας είναι. Εγώ τώρα απολαμβάνω την Μεγάλη Ελευθερία των άμεσων ανοιχτών δρόμων. Ένα όνειρό μου εκπληρώθηκε έγκαιρα. (Αλίμονο στα όνειρα που πραγματοποιούνται κατόπιν εορτής…) Και χαίρομαι Τέλειες Διαδρομές χωρίς Ατέλειωτες Αναμονές…
