Αν σας έλεγαν ότι κάποιος είναι πολύ στενοχωρημένος γιατί του γρατσούνισαν το πλυντήριο, θα γελούσατε. Ωστόσο αν το αντικείμενο ήταν άλλο (π. χ. : "Έπεσε σε βαθιά μελαγχολία επειδή του γρατσούνισαν την καινούργια ασημιά Alfa Romeο 156") θα το βρίσκατε απόλυτα φυσικό - ιδιαίτερα αν είστε και εσείς κάτοχος αυτοκινήτου.

Αυτή η διαφορά εκφράζει την σχέση του ανθρώπου με το αυτοκίνητο. Κάθε τραύμα στο όχημα πονάει και τον οδηγό. Υπάρχει μία βαθύτερη ταύτιση που αφορά μόνον αυτό το μηχάνημα - κανένα άλλο.

Όταν κάποιος πλένει ο ίδιος το αυτοκίνητό του, διεκπεραιώνει μία τελετουργία ερωτική. Είναι σαν να βάζει το κορίτσι του στην μπανιέρα και να περνάει απαλά το σφουγγάρι πάνω από όλες τις καμπύλες του. Ξέρω πολλούς που δεν έχουν χρόνο, αλλά δεν εμπιστεύονται το πλύσιμο του αυτοκινήτου στο απρόσωπο πλυντήριο κάποιας βενζίνας. Θέλουν μόνοι τους να το καθαρίσουν, να το γυαλίσουν, για να έχουν, μετά από την οδήγηση και την όραση, επιπλέον την ευτυχία της αφής.

Φετιχισμός; Ίσως - αλλά κι αυτός είναι παραλλαγή του έρωτα. Όχι, αυτή η σχέση δεν παραπέμπει καθόλου στην επίδειξη. Ίσα-ίσα αυτοί που μοστράρουν την SLK στην παραλιακή, δεν έχουν ποτέ τους πλύνει (άρα ερωτευτεί) αυτοκίνητο.

Ερωτικά αυτοκίνητα: Δεν είναι μόνον οι Ferrari και οι Jaguar. Υπάρχουν και σε πιο προσιτές κατηγορίες. Η Alfa 156, που αναφέρω παραπάνω. Η νέα BMW coupe. Και πάνω από όλα το Peugeot 406 coupe - ίσως το ωραιότερο design των τελευταίων ετών.

Η ομορφιά παίζει ρόλο - όπως και στα κορίτσια - αλλά κάθε αυτοκίνητο μπορεί να γίνει ερωτικό αντικείμενο (και πάλι όπως και στα κορίτσια...) Φτάνει να το δεις με το ερωτικό μάτι - να σου μιλήσει - να συνδεθείς. Αυτό που λέγαμε τον περασμένο μήνα, για την ψυχή των αψύχων.

Αλλά μαζί με τον έρωτα έρχονται και οι απογοητεύσεις, τα βάσανα, οι πόνοι. Όπως σωστά επεσήμανε ο Βούδας, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, όποιος αγαπάει, όποιος προσκολλάται σε κάτι, διακινδυνεύει. Απογοητεύσεις, τραύματα, χωρισμούς. Μόνον οι μοναχοί, που δεν δίνονται σε τίποτα, μπορούν να διαβιώνουν ατάραχοι.

Γι αυτό η γρατσουνιά πονάει. Περισσότερο βέβαια η σοβαρή βλάβη, ή το τρακάρισμα (έστω και επιπόλαιο).

Μερικές φορές όμως πονάνε πράγματα ακόμα πιο επιφανειακά. Όπως η ιστορία του φίλου μου Κ. με το κάμπριο.

Το ονειρευότανε χρόνια - από πιτσιρικάς. Έφηβος ακόμα, μάζευε λεφτά και έκανε ήδη φανταστικά ταξίδια. Πριν όμως το αποκτήσει, παντρεύτηκε. Πήρε γυναίκα σοβαρή και πρακτική - άρα το πρώτο τους αυτοκίνητο ήταν οικογενειακό, τετράπορτο, πενταθέσιο. Το ίδιο και το δεύτερο. Μεγάλωσαν και τα παιδιά.

Μετά όμως χώρισε. Κι όταν άρχισαν και οι εξωφρενικές προσφορές (προκαταβολή σε δύο χρόνια άτοκα, πρώτη δόση σε τέσσερα χρόνια, δεύτερη αφού το πουλήσετε...) γύρισε τις αντιπροσωπείες και κατέληξε σε μία Megane.

Ήταν άνοιξη τις πρώτες μέρες που την παρέλαβε, έβρεχε. Δεν μπόρεσε να την ανοίξει. Ώσπου ξημέρωσε ένα Σάββατο, ζεστό και ηλιόλουστο. Επιτέλους, ένα όνειρο χρόνων έβγαινε από την κατάψυξη.

Στο τρίτο σταυροδρόμι, είχαν οι άλλοι την προτεραιότητα. Στάθηκε και περίμενε. Στην μέση της διασταύρωσης βρισκόταν ένα καπάκι υπονόμου. Όπως όλα τα καπάκια στην Ελλάδα, δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με το δρόμο. (Η τεχνική μας επάρκεια δεν φτάνει ως εκεί - τα κάνουμε είτε να εξέχουν δέκα πόντους ή το ανάποδο). Στην περίπτωση αυτή ήταν το ανάποδο. Το καπάκι φιλοξενούσε μία λιμνούλα γεμάτη λασπόνερα.

Το τέταρτο αυτοκίνητο που πέρασε έτρεχε πολύ. Και η μπρος και η πίσω ρόδα έπεσαν στην λίμνη. Σηκώθηκε ένα κάθετο κύμα και μετά άλλο ένα. Και τα δύο προσγειώθηκαν μέσα στο κάμπριο. Που έγινε κι αυτό λίμνη. Όπως κι ο φίλος μου.

Εντάξει - τα νερά στεγνώνουν, οι λάσπες καθαρίζουν, δεν χάθηκε ο κόσμος... Χάθηκε όμως όλο το κέφι του ανθρώπου που χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή. Συνειδητοποίησε επίσης ότι κάμπριο δεν σημαίνει μόνο ανοιχτοί ουρανοί και αστροφεγγιές - αλλά και έλλειψη άνωθεν προστασίας. Είδε πρώτη την άσκημη πλευρά των πραγμάτων. Και το ωραίο σπορ καπελάκι, που είχε αγοράσει για την περίπτωση, δεν ξαναβρήκε ποτέ το σχήμα του...