Τίποτα πιο βαρετό από το Τέλειο.

Δεν κάνω υψηλή φιλοσοφία ούτε αισθητική. Έχω κάτι συγκεκριμένο στο νου μου: την περίπτωση του φίλου μου Ν., εραστή της τεχνολογίας και των πάσης φύσεως μηχανών. Αρχίζοντας από τα αυτοκίνητα, περνώντας σε υπολογιστές, ψηφιακές μηχανές, DVD, home cinema, hi end stereo, κάθε είδους μικρά gadgets και καταλήγοντας στα κινητά.

Τίποτα δεν βελτιώνει τόσο πολύ την διάθεση του Ν. όσο ένα οποιοδήποτε νέο τέχνημα. Έτσι και δει μία διαφήμιση στην εφημερίδα, μία παρουσίαση σε ειδικό περιοδικό, αλλάζει όλη του η όψη. Γυαλίζει το μάτι του, ερεθίζεται η φαντασία του και ανοίγει η όρεξή του να το αποκτήσει. Εκεί όπου το κόστος δεν είναι απαγορευτικό, η απόκτηση γίνεται γρήγορα πράξη. Έτσι μπορεί να τον δεις κάθε μήνα (άντε κάθε δεύτερο) με νέο κινητό.

Φυσικά αυτός ο αγώνας δρόμου είναι άνισος. Η τεχνολογία τρέχει με χίλια, η μία γενιά διαδέχεται την άλλη σε διάστημα μηνών, το προϊόν που αγοράζεις σήμερα έχει ήδη ξεπεραστεί την στιγμή που το αγοράζεις. Κανείς, όσο πλούσιος κι αν είναι δεν μπορεί να συμβαδίσει με αυτή την εξέλιξη. Κι αν ακόμα διαθέτει τα χρήματα, δεν μπορεί να έχει την ενημέρωση, η τον χρόνο για να ασχοληθεί.

Τα ξέρει αυτά ο Ν. – αλλά δεν πτοείται. Ο άνθρωπος ζει από τις μηχανές του. Τον κινητοποιούν, τον αναζωογονούν, τον ζωντανεύουν. Έτσι και δεν τις ανανέωνε, θα πάθαινε μαρασμό, κατάθλιψη, άνοια. Κι όταν δεν αγοράζει καινούργιες συσκευές, η αγαπημένη του απασχόληση είναι να βελτιώνει, να εξοπλίζει και να επεκτείνει τις υπάρχουσες.

Έτσι, μόλις πάρει ένα νέο κινητό, αρχίζει το κυνήγι των αξεσουάρ. Φορτιστής ταξιδιού, αυτοκινήτου, δεύτερη μπαταρία, hands free… Όταν φτάσει να τα βρει και να τα αποκτήσει όλα, έχει ήδη έρθει η ώρα για το επόμενο κινητό. Στο σπίτι του υπάρχει ένα ολόκληρο ντουλάπι γεμάτο με παλιά κινητά και τα περιφερειακά τους.

Αν είναι ένα το νεκροταφείο των κινητών – τι να πω για εκείνο των υπολογιστών! Δεν πρόκειται για ντουλάπι, αλλά για ολόκληρη αποθήκη. Τροφοδοτικά, κουτιά, κάρτες γραφικών, τηλεόρασης, οδηγοί δισκέτας, CD, DVD, σκληροί δίσκοι, μητρικές κάρτες… χύμα, σωροί ολόκληροι. Βλέπετε ο Ν. είναι και (καλός) συναρμολογητής. Λύνει και δένει μηχανάκια, αλλάζει τις συνθέσεις και τις διαμορφώσεις τους, βελτιώνει,  αναβαθμίζει. Ε, στις διαδικασίες αυτές, όλο και περισσεύουν διάφορα κομμάτια. Από τα οποία κατά καιρούς συναρμολογεί και χαρίζει.

Με τα αυτοκίνητα, η υπόθεση αλλάζει. Εκεί οι βελτιώσεις και αναβαθμίσεις γίνονται σε συνεργεία (υπάρχει όμως και εδώ αποθήκη με τα παλιά συστατικά και ότι περίσσεψε). Μη νομίζετε πως την γλίτωσε κανένα αμάξι! Με εκατό ίππους τα αγοράζει, με διακόσιους τα πουλάει. Με δώδεκα πόντους απόσταση από το έδαφος μπαίνουνε, με επτά βγαίνουνε (μανία με τις χαμηλωμένες αναρτήσεις!). Και μόλις τελειώσουν όλες οι βελτιώσεις… ναι, το μαντέψατε. Το αμάξι πουλιέται. Καμία φορά και αμέσως. «Κράτησέ το λίγο καιρό να το χαρείς όπως το έφτιαξες» του λένε οι φίλοι. Μπα. Μόλις βρει αγοραστή, θα το δώσει.

Κι εδώ ξαναγυρίζουμε στα περί (βαρετής) τελειότητας. Παρόλο που η τεχνολογία εξελίσσεται και αλλάζει, μερικά πράγματα δεν βελτιώνονται. Ή, το κόστος της βελτίωσης γίνεται απρόσιτο. Π. χ. τα παλιά του ηχεία, τα KEF 105. Τα έχει πάνω από είκοσι χρόνια, αλλά όποτε προσπάθησε να τα αλλάξει δεν βρήκε κάτι (κάτω από δέκα χιλιάδες ευρώ) που να είχε σημαντική διαφορά.

Ένας άλλος θα ήταν ευτυχής που έχει τόσο καλά ηχεία. Ο Ν. λυσσάει! Έχει βαρεθεί να τα βλέπει. Τα μισεί!

Ε, το ίδιο συμβαίνει τώρα με το αυτοκίνητό του. Καλό αμάξι, το βελτίωσε δύο και τρεις φορές. Εκατόν πενήντα ίππους είχε – διακόσιους εξήντα το έφτασε. Ροπάτο όμως και εντελώς αθόρυβο. Κράτημα άψογο. Δύσκολη διασκευή αλλά βγήκε τέλεια.

Για να πάρει κάτι καλύτερο πρέπει να ανέβει πάνω από ογδόντα χιλιάδες ευρώ. Δεν τα έχει αυτά τα χρήματα (όπως δεν έχει και δεκαπέντε χιλιάδες για τα καινούργια KEF). Άρα μένει σε αυτά που έχει και τα μισεί γιατί δεν του δίνουν την δυνατότητα ούτε να τα βελτιώσει ούτε να τα αλλάξει.

Τον βλέπω σύντομα με καινούργιο κινητό…