ΣΤΙΣ 17 Ιουνίου του 1953, εργάτες και φοιτητές ξεσηκώνονται στο Ανατολικό Βερολίνο και σε όλη την Ανατολική Γερμανία. Σοβιετικά τανκ αποκαθιστούν την τάξη. Σημαντικός αλλά ανεξακρίβωτος αριθμός νεκρών και τραυματιών

(Ήταν πράκτορες των Δυτικών ιμπεριαλιστών).

Στις 28 Ιουνίου του 1956 επαναστατούν οι εργάτες στο Πόζεν της Πολωνίας. Τέσσερις μήνες μετά, η μεγάλη Ουγγρική επανάσταση. Βιαιότατη καταστολή.

(Ήταν σχέδιο ξένων κέντρων για αποσταθεροποίηση, κλπ.)

Στις 13 Αυγούστου του 1961 αρχίζει να χτίζεται το τείχος του Βερολίνου για να σταματήσει την ομαδική (3.500.000!) φυγή των Ανατολικογερμανών.

("Ριζοσπάστης": "Το Τείχος της Ειρήνης. Προστατεύει τους σοσιαλιστές από τις παγίδες του καπιταλισμού.")

Απρίλιος του 1968: η Άνοιξη της Πράγας. Τέσσερις μήνες μετά, Σοβιετικά, Γερμανικά και Βουλγαρικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Τσεχοσλοβακία.

(Διότι, σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν, επρόκειτο για αντεπανάσταση αντιδραστικών).

Μάιος του 68 - οι φοιτητές ξεσηκώνονται στο Παρίσι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας κινείται εναντίον τους.

(Ήταν αστική και όχι προλεταριακή εξέγερση...)

Το 1973 κυκλοφορεί το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του Αλεξάντρ Σολτσενίτσιν. (Γνωστό "όργανο της ΣΙΑ").

Το 76 και το 80 επαναστατούν πάλι οι Πολωνοί. Ιδρύεται η "Αλληλεγγύη". Το 81, στρατιωτικός νόμος και φυλάκιση Βαλέσα.

(Ε! αυτός πια κι αν απεκλήθη πράκτωρ και προβοκάτορας της ΣΙΑ!)

'ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να σας κάνω μάθημα πρόσφατης ιστορίας. Ήθελα μόνο να σας θυμίσω ότι οι άνθρωποι που υποστήριξαν όλες αυτές τις ανόσιες πράξεις, που έγραψαν όλες αυτές τις τερατώδεις δικαιολογίες (αυτές που διαβάσατε μέσα στις παρενθέσεις) είναι πάντα ανάμεσά μας. Συνεχίζουν την ζωή και την σταδιοδρομία τους, σαν να μην έγινε τίποτα. Βγάζουν πολιτικούς λόγους, γράφουν πολιτικά άρθρα, καταφέρονται τώρα ΚΑΤΑ του Τείχους του Βερολίνου και είναι ΥΠΕΡ του Βαλέσα. Άλλωστε βρίσκονται όλοι από τη μεριά της "προόδου" και της "ανανέωσης".

Δεν υπάρχει τσίπα - καθόλου. Ούτε μια συγγνώμη, ούτε μία αναγνώριση λάθους!

Κι όσοι τολμούσαν να λένε τόσα χρόνια την αλήθεια, ανακαλύπτουν τους πρώην υβριστές τους να ζητωκραυγάζουν δίπλα τους.

Α! δεν ήταν εύκολο πράγμα να είσαι μη αριστερός διανοούμενος, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Διότι η Αριστερά, και ηττημένη πολιτικά, ασκούσε απόλυτο έλεγχο στα πολιτιστικά. Μη αριστερός (άρα, κατά ρατσιστικήν λογικήν: δεξιός!) ήσουν πνευματικά ανυπόστατος. 'Η εμφανιζόσουνα μόνο σαν αντικείμενο ύβρεων και χλεύης.

Αντίθετα, οι πιστοί ανέβαιναν άκοπα τον Ελικώνα. Φλύαροι ποιητές ανακηρύχθηκαν μεγαλοφυείς - λόγω κομματικής προσήλωσης. Ξύλινοι φιλόσοφοι εξομοιώθηκαν με τον Αριστοτέλη, διότι συλλάβιζαν διαλεκτικό υλισμό.

(Μην ακούσω: "αντικομμουνισμός!" 'Άλλη καραμέλα, που απαγορεύει την κριτική!)

'ΟΣΟ ΒΑΡΒΑΡΗ και άδικη υπήρξε η Δεξιά στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, αλλο τόσο αδίστακτα διαφέντεψε η Αριστερά το δικό της τσιφλίκι. Δολοφόνησε ονόματα και υπολήψεις, έθαψε έργα - ακόμα και δικών της ανθρώπων, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν ακραιφνώς ορθόδοξα.

Και συνεχίζει ακόμα. Η πρόοδος έχει νομοθετηθεί στα αριστερά. Και ο δογματισμός θάλλει ατάραχος, ως και μέσα στα λιβάδια της κομμουνιστικής ανανέωσης.

"...η θεωρία μας παραμένει αξεπέραστη ως η μόνη οικονομική, πολιτική, ιστορική και κοινωνική θεωρία με επιστημονική βάση και προοπτική... αυτά που λέμε εμείς είναι αλήθειες, και αυτά που λένε οι αντίπαλοί μας ιδεολογήματα..."

Πότε; Τον Οκτώβριο του 1989. Πού; Στο περιοδικό "Πολίτης". Ποιος; Ένας ακόμα κάτοχος της μίας και μόνης και αξεπέραστης αλήθειας.

Κι ολόκληρο το Τείχος του Βερολίνου να τους πέσει στο κεφάλι - πάλι δεν πρόκειται να καταλάβουν τίποτα...

19. 11. 89