"Την κορυφαία στιγμή, τη στιγμή του θανάτου, πώς θα αντιμετωπίσεις το Θεό;" ρωτάει το κείμενο που διαβάζω.

Σκέπτομαι πως θα ήθελα πολύ να υπάρξει αυτή η αντιμετώπιση "ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου".

Μόνο που θα την ήθελα εντελώς διαφορετική. Χωρίς καθορισμένους ρόλους.

Αν υπάρχει Ύψιστος, αν υπάρξει συνάντηση, αν επιτραπεί ο διάλογος (γιατί μπορεί να εξελιχθεί σε τρόμο "διά λαίλαπος και νεφών") θα ήθελα πολύ να μάθω την εξήγηση για τον πόνο και την οδύνη της ζωής.

Θα ήθελα να καταλάβω την λογική πίσω από τους ανθρώπους που σφάζουν ο ένας τον άλλο στο όνομα του (εκάστοτε) άλλου Θεού, τα θύματα των μεγάλων λιμών, τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου που αθώα βασανίζονται - τις αρρώστιες, τα γηρατειά και τον θάνατο όλων μας.

Aν υπάρχει υπεύθυνος γι αυτόν τον παράλογο κόσμο - ας μιλήσει!

Γιατί δεν με έπεισαν οι εξηγήσεις που πριν σαράντα χρόνια μου έδινε ο θεολόγος στο σχολείο - και αργότερα πολλοί άλλοι συνάδελφοί του. Το αρχαίο πρόβλημα της θεοδικίας παραμένει άλυτο: Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος πως εξηγείται η παρουσία του κακού και του πόνου στον κόσμο; Δεν θέλει να τα απαλείψει ή δεν μπορεί;

Τα περί του 'δοκιμάζει τον άνθρωπο' κτλ. είναι ανάξια σοβαρής θεολογικής σκέψης. Προτιμώ ένα Θεό αδιάφορο, από ένα Θεό πανάγαθο μεν, βασανιστή δε. Η αντίφαση ανάμεσα στην παντοδυναμία, και την παναγαθότητα αφ'ενός και την μοίρα ανθρώπων (και ζώων) αφ'ετέρου, είναι συγκλονιστική.

Γιατί να έχω πλαστεί θνητός με τέτοιο πάθος ζωής και συνέχειας; Ποιος έβαλε μέσα μου τόσες αντιφάσεις; Η ελεύθερη μου βούληση; Πόσο ελεύθερη, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τόσα όρια: την φύση, τον χρόνο, τον θάνατο;

Ποιος με προίκισε με ορθό λόγο που ασφυκτιά μπροστά στη συσσώρευση των παραλογισμών; Με προίκισε με αυτόν μόνο και μόνο για να τον αχρηστεύσω; Γιατί; Προς τι ο πόνος και η αγωνία της αρρώστιας; Τι υπηρετεί;

Κι έπειτα μιλούν για παραισθησιογόνα. Νόμιμα είναι, όταν βοηθάνε να αντιμετωπίσει κανείς την σιωπή του σύμπαντος. Άλλωστε το πρώτο και κύριο παραισθησιογόνο είναι η θρησκεία.

Μακάριοι αυτοί που πιστεύουν σε Θεία Δικαιοσύνη, Μέλλουσα Ζωή, Δεύτερη Παρουσία. Σέβομαι την πίστη τους, αρκεί και αυτοί να σέβονται την δική μου αμφιβολία. Κι αυτή (γι αυτούς) εκ Θεού είναι.

Πολύ θα ήθελα κι εγώ να επιστρέψω στην ειδυλλιακή πίστη των παιδικών μου χρόνων. (Κι ίσως κάποτε, όταν κουραστώ, να το κάνω). Ποιος δεν χρειάζεται ένα Πανάγαθο Πατέρα στους ουρανούς;

Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό ποίημα δύο στίχων του Νίκου Καρούζου:

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
(Κανείς)

Ένα δεν θέλω: να κρίνω τους άλλους με βάση τις δικές μου πεποιθήσεις. Να τους κακίζω γιατί δεν παίρνουν το δικό μου παραισθησιογόνο, αλλά πορεύονται δρόμο δικό τους. Μάλλον πιο δύσβατο. Χωρίς στήριξη και παραμυθία.