Κάτι περίεργο και σκοτεινό κυριαρχεί σε αυτή τη χώρα.

Ποιον θεσμό εμπιστεύεστε περισσότερο; ρώτησαν οι δημοσκόποι τους Νεοέλληνες;

Τις Ένοπλες Δυνάμεις, απάντησαν οι συντριπτικά περισσότεροι.

Την Εκκλησία, οι δεύτεροι περισσότεροι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έδωσαν τέτοιες απαντήσεις - αλλά τώρα τα ποσοστά έχουν ανέβει σημαντικά. Από την άλλη πλευρά κατέβηκαν κι άλλο οι προτιμήσεις προς τα κόμματα (2,2%) και τους επιχειρηματίες (3,4%).

Πολλοί σχολίασαν αυτά τα αποτελέσματα - όμως δεν αποτελούν μόνο πολιτική επιλογή. Είναι κάτι πιο σοβαρό - μια στάση ζωής, ή μάλλον μία κατάφαση θανάτου.

Στρατός και εκκλησία έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον θάνατο. Σ'αυτόν βασίζουν και οι δύο την εξουσία τους. Δεν θα υπήρχε θρησκεία αν δεν υπήρχε το δέος του θανάτου, όσο για τον Στρατό, τον θάνατο επισείει και επαγγέλλεται.

Είμαστε λοιπόν μια κοινωνία θανάτου; Που δεν εξαίρει και δεν εμπιστεύεται τους θεσμούς της ζωής, της δημιουργίας, της ελευθερίας - αλλά μόνο τους αυταρχικούς, αρνητικούς και περιοριστικούς; Οι επιχειρηματίες - που χτίζουν, δημιουργούν, δίνουν δουλειά - συγκεντρώνουν το ένα δέκατο της εμπιστοσύνης στους στρατηγούς.

Κατάλαβα ξαφνικά τι με χωρίζει από τους πολλούς συμπατριώτες μου. Μπορεί να σκέπτομαι συχνά τον θάνατο - είμαι όμως πάντα υπέρ της ζωής. (Ισως ακριβώς γι αυτό το λόγο). Θα έδινα όλες τις ψήφους μου στους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες, τους παιδαγωγούς, τους επιχειρηματίες και τους δημοσιογράφους. Σύμφωνοι - δεν αξίζουν όλοι. Αλλά ο χειρότερος παιδαγωγός επιτελεί λειτούργημα άπειρα ανώτερο από του καλύτερου στρατηγού.

Και δεν θα έδινα ούτε μία ψήφο στις Ενοπλες Δυνάμεις. Ούτε στην Εκκλησία. (Εκτός κι αν μας προέκυπτε Αναστάσιος. Ουτοπικόν).

Εγώ έβλεπα (και ακόμα βλέπω - στείλτε με σε πολιτικό ψυχιατρείο) τον Στρατό σαν ένα αναγκαίο κακό, ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο από εποχές πρωτογονισμού που κάποτε (όταν οι άνθρωποι εκπολιτισθούν και ωριμάσουν) θα πρέπει να εκλείψει. Τον έβλεπα ακόμα σαν τον πιο αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό, συντηρητικό, αυταρχικό και οπισθοδρομικό θεσμό της κοινωνίας μας. Ποτέ δεν θα τον εμπιστευόμουν - για τίποτα. (Μα προς Θεού - ξεχάσαμε κιόλας την 21η Απριλίου;)

Και η Εκκλησία; Ποια - του Ιγνάτιου και του Θεολόγου; Οι παπάδες που μαλλιοτραβιούνται μπροστά στους ναούς; Ο Μαύρος Μεσαίωνας του Καντιώτη; Η μισαλλόδοξη εκκλησία του π. Αλεβιζόπουλου που ανακαλύπτει παντού "αιρέσεις" και αναβιώνει (προς το παρόν σε ήπια μορφή) την Ιερά Εξέταση;

Είναι δυνατόν όλοι οι θεσμοί που εκπροσωπούν και εκφράζουν την δημοκρατία (κόμματα, κυβέρνηση, τύπος, συνδικαλιστές) να παίρνουν ποσοστά από 2-9% και θεσμοί από την φύση τους αντιδημοκρατικοί και αυταρχικοί να περνάνε το 30%; Τι σκοτάδι είναι αυτό μέσα μας; Πάμε για μεσαίωνα ή για νέα δικτατορία;

(Δεν ξαφνιάζομαι που αγαπάμε τους Σέρβους. Κάπως έτσι θα ψήφιζαν και αυτοί!)

Θα πείτε - "Αιρετικά" δεν επιγράφεται η στήλη; Να δούμε πότε θα με παραλάβει κι εμένα ο π. Αλεβιζόπουλος...