ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ κείμενα έχω γράψει στο RAM– τα εκατόν πενήντα πρέπει να ήταν διαμαρτυρίες – δικές μου ή άλλων – για την (ας την πω γενικά) ψηφιακή ταλαιπωρία. Όχι μόνον αυτή που μας προκαλούν οι άλλοι (συνήθως άσχετοι εκπρόσωποί της) αλλά και αυτή που μας προκαλεί η ίδια η τεχνολογία με τις παιδικές και εφηβικές της ασθένειες, τις εξελίξεις, αλλαγές και μετατροπές της.
Ωραία η ψηφιακή επανάσταση, αλλά δεν μας έρχεται σερβιρισμένη στο πιάτο. «Τα καλά κόποις κτώνται» έλεγε το ρητό (τα «κακά» έγραφε ο Μποστ, στα καθίκια που ζωγράφιζε) αλλά πολύς ο κόπος, βρε αδερφέ.
Έβλεπα την μούντζα στο περασμένο μας εξώφυλλο και σκεπτόμουνα πόσες έχω δώσει, νοερά η και ρεαλιστικά, στην ψηφιακή ζωή μου…
Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ Γ. πριν τρεις μήνες απέκτησε γραμμή ADSL. Κατά τον ΟΤΕ λειτουργεί άψογα. Η ίδια όμως δεν έχει σύνδεση.
Με παρακάλεσε ως ειδικό (τρομάρα μου!) να την βοηθήσω. Πήγα στο σπίτι της, έφαγα μερικές ώρες, μέχρι να ανακαλύψω πως το CDπου της είχαν δώσει από τον πάροχο (ISP), μαζί με το μόντεμ του πακέτου, είχε μέσα τα πάντα – πληροφορίες, διαφημίσεις, προγράμματα αλλά δεν είχε οδηγούς (drivers). Αντ’ αυτών μόνο οδηγίες. Αδύνατον λοιπόν να εγκαταστήσω το μόντεμ.
Της έστησα μία πρόχειρη σύνδεση PSTNμε το μόντεμ που ήδη υπήρχε στον υπολογιστή της – και της είπα να συνεννοηθεί με τον ISP για να της δώσουν άλλο δισκάκι, ή άλλο μόντεμ.
Προχθές (έχουν περάσει δύο μήνες) παίρνω emailτης. Μου γράφει από InternetCafé διότι ακόμα δεν έχει συνδεθεί κανονικά. OISPτης λέει πως αυτό είναι το CD – δεν υπάρχει άλλο. Επειδή δεν έχει άλλη τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι αναγκάζεται να κάνει εκτροπή στο κινητό της όταν συνδέεται στο Διαδίκτυο (με τις ώρες λόγω αργής σύνδεσης) και πληρώνει χαράτσια. Και τελικά απελπισμένη καταφεύγει στο InternetCafé. Τόσον καιρό ντρεπόταν να με ενοχλήσει αλλά αποφάσισε πως έπρεπε να ξέρω.
Και το μεν πρόβλημα της Γ. θα λυθεί – στην ανάγκη με την αγορά ενός routerαπό το εμπόριο (πιο πολλά πληρώνει τώρα). Αλλά ποιος την αποζημιώνει για τα έξοδα και την ταλαιπωρία, επειδή κάποιος άσχετος υπάλληλος αδυνατεί να καταλάβει ότι της έχουν δώσει λάθος CD. Και πώς θα συνδεθούν οι χιλιάδες συνδρομητές που τους πετάνε μία γραμμή, ένα μόντεμ και ένα CDκαι τους λένε να κόψουν το λαιμό τους…
Τα βάσανα της ψηφιακής εποχής.
Ο ΑΔΥΝΑΤΟΣ ΚΡΙΚΟΣ της πληροφορικής αγοράς στην Ελλάδα είναι η έλλειψη
ειδικευμένου προσωπικού. Η εξέλιξη ήρθε πολύ γρήγορα, η παιδεία μας αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.
Μπαίνεις σε ένα μαγαζί και πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι ο πωλητής έχει αποστηθίσει μερικές φράσεις και τις παπαγαλίζει. Έτσι και τον ρωτήσεις κάτι λίγο πιο δύσκολο - αδυνατεί να απαντήσει. Ξέρει τα megapixel του φωτο-κινητού αλλά αν ρωτήσεις κατά πόσον έχει αυτόματη εστίαση, σε κοιτάει με απορία και απαντάει στην τύχη. (Με την ευκαιρία – τα megapixel ΔΕΝ είναι ΤΟ κριτήριο. Καλύτερα 2ΜΡ με auto-focus παρά 3 χωρίς. Οι φακοί που είναι γενικής εστίασης δεν εστιάζουν πουθενά!).
Το ίδιο και στα τμήματα υποστήριξης (help-desk) των εταιριών. Έχουν αποστηθίσει μία ρουτίνα και την ξεδιπλώνουν άσχετα με το πρόβλημα. Μετά από αρκετά χαμένα λεπτά η αντίδραση είναι: «περιμένετε να σας περάσω σε κάποιον ειδικό».
Μια και μιλήσαμε για τηλεφωνία – ΠΡΟΣΟΧΗ στα διάφορα «πακέτα»: εταιρικά, οικογενειακά και άλλα. Φαίνονται φτηνά, αλλά καταλήγουν ακριβά. Ελέγχετε τους λογαριασμούς σας! Μόλις προχθές είδα πως η ΤΙΜ μου χρέωνε ένα πακέτο 3G (για βίντεο-κλήσεις) που δεν είχα παραγγείλει ούτε χρησιμοποιήσει ποτέ. Ελπίζω να μου επιστρέψουν τα χρήματα, όπως τον Δεκέμβριο που (από άλλο «λάθος» τους) μου επέστρεψαν 90 ευρώ.
Το φοβερό με αυτές τις εταιρίες είναι ότι προσομοιάζουν στον Θεό – τους απευθύνεσαι και ποτέ δεν απαντούν. «Στείλετε ένα φαξ» σου λένε και περιμένεις να δεις το αποτέλεσμα στον λογαριασμό σου.
Τελικά η καλύτερη και πιο ξεκάθαρη λύση είναι η καρτοκινητή.
Α, και άλλο περί κινητής: συγκρίνετε τιμές και στις συσκευές! Πέντε Μαΐου στο Athens Mall. ToZ610iτης SonyEricsson πωλείτο προς 265 ευρώ από την ΤΙΜ και, ακριβώς δίπλα, στο Πλαίσιο, 199!
ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ… Με ρωτάνε μερικές φορές πως έμαθα τα δέκα πράγματα που ξέρω. Και πάω 22 χρόνια πίσω, στον πρώτο μου υπολογιστής (IBMPCXT) και στο DOS. Και βλέπω μία σειρά από μούντζες, σαν τα κεράκια του Καβάφη, που γεφυρώνουν το τότε και το τώρα.
Α, ναι – ήταν οι πιο δύσκολες σπουδές μου. Τα έξη χρόνια φιλοσοφία στην Γερμανία δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά. Με έσωσαν δύο πράγματα: υπομονή και περιέργεια. Η περιέργεια μεταμόρφωνε την υπομονή σε επιμονή. Επανερχόμουν συνεχώς, μέχρι που έβρισκα την λύση.
Όταν μου ζητάνε φίλοι να τους δείξω τον υπολογιστή και να τους διδάξω πώς να τον χειρίζονται, παίρνουν πάντα την ίδια απάντηση: Ο υπολογιστής είναι κάτι που το μαθαίνεις ή μόνος σου, ή καθόλου.
Διότι, ό,τι και να σου δείξω, αν δεν το έχεις ψάξει και βρει μόνος σου (με την σκληρή μέθοδο της δοκιμής και του λάθους) θα το ξεχάσεις λίγο μετά. Ακόμα κι αν καταγράψεις σε ένα χαρτί όλα τα βήματα, κάπου θα κάνεις λάθος και δεν θα ξέρεις που.
Ο υπολογιστής είναι το μόνο μηχάνημα που περιέχει μέσα του και όλες τις οδηγίες για την χρήση του. Πόσοι όμως διαβάζουν την «Βοήθεια»; («Χιέλπ» την ονόμαζε αγγλο-θεσσαλιστί κάποιος γνωστός).
Δυστυχώς πολλά από τα προγράμματα και τις συσκευές πάσχουν στον τομέα της εξελληνισμένης «Βοήθειας». Είτε δεν έχουν καθόλου, είτε είναι τόσο κακά μεταφρασμένη ώστε αν δεν καταφύγεις στο πρωτότυπο δεν καταλαβαίνει τι λέει.
Και καλά όταν το πρωτότυπο είναι αγγλικό. Αλλά όταν είναι Κορεάτικο; Τότε πας στην Αγγλική μετάφραση η οποία θεμελιώνει μία νέα γλώσσα την Άγγλο-κορεατική με γερμανική σύνταξη. Youthenother switchotherwayturn.
Ναι – ναι. Κόποις κτώνται!
ΤΟ BLOGΞΑΝΑΝΟΙΞΕ. Μετά από ένα μήνα, η αναστολή ανεστάλη. Κάτι οι δεκάδες των emailπου έφταναν κάθε μέρα, κάτι και η δική μου αποτοξίνωση που με έκανε να δω τα πράγματα ψυχραιμότερα και από απόσταση, άνοιξα πάλι τον διακόπτη.
Το έναυσμα ήταν φωτογραφικό.
Είχα πάει ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και τράβηξα πολλές φωτογραφίες με την διάδοχο της ΤΖ1, την PanasonicLumixTZ3. (Διαφορές από την 1: ευρυγώνιος ζουμ, αντιστοιχεί σε 28-280, 7,1 megapixelαντί 5, οθόνη προεπισκόπησης 3 ιντσών αντί δυόμισι και αυτόματο καπάκι φακού).
Λοιπόν κοίταγα τις φωτογραφίες και ξαφνικά σκέφθηκα: Αν είχα το blogθα τις ανέβαζα και θα τις έβλεπε και κανένας άλλος – αντί να τις βλέπω μόνος μου στην οθόνη.
Οπότε ανέβασα τρία φωτογραφικά ποστ για την Πόλη – και η επικοινωνία αποκαταστάθηκε. Με κάποιο τρόπο αυτό ήταν και ένα μάθημα για το blogging. Να τι σου δίνει, πάνω από όλα. Την δυνατότητα να μοιράζεσαι αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που κάνεις.
Βέβαια τα παθήματα έγιναν μαθήματα και η δημοσίευση σχολίων περνάει από φίλτρο. (Moderation). Μπορεί αυτό να καθυστερεί λίγο τον διάλογο, μπορεί από μερικούς να θεωρείται ανελεύθερο, αλλά το μπάχαλο των 800 σχολίων – τα μισά υβριστικά ή χυδαία – δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
Άλλωστε τι θα πει ανελεύθερο; Το ατομικό μου ιστολόγιο είναι το σπίτι μου. Και όπως στο σπίτι μου δεν δέχομαι τους πάντες, αλλά μόνον αυτούς που θέλω, έτσι και εκεί. Μπορεί βέβαια να είναι ένας δημόσιος χώρος – αλλά αυτό αφορά την θέα και όχι την συμμετοχή.
Όπως, επίσης, τέρμα στην εξάρτηση. Όποτε μου κάνει κέφι γράφω – κι αν δεν έχω κάτι να πω, σιωπώ. Κατάργησα και την AGB (τον μετρητή). Είναι κακός πειρασμός. Όσο κι αν λες πως δεν σε νοιάζει, άμα βλέπεις πτώση στις επισκέψεις αισθάνεσαι άσκημα και θεωρείς ότι κάτι πρέπει να κάνεις γι αυτό. (Μακάρι να την έκοβαν κι από τα Δελτία Ειδήσεων των 8).
ΚΑΙ Η ALTERA PARS – τόσα παράπονα δημοσιεύουμε – ας αναφέρουμε και κάτι θετικό. Ο αναγνώστης κ. Χρήστος Τζερεφός μας έστειλε επιστολή συγχαρητηρίων για την υποστήριξη της LG. Πραγματικά το γράμμα του διαβάζεται σαν εξωγήινο. Είχε αποκτήσει ένα σύστημα home cinema και αποδείχθηκε πως το DVD player ήταν ελαττωματικό. Με ένα μόνο τηλεφώνημα, χωρίς να μετακινηθεί, χωρίς να χρειαστεί την απόδειξη αγοράς (ήταν δώρο γάμου), ανάμεσα σε ταξίδια και απουσίες (κυριολεκτικά τον κυνηγούσαν αυτοί για να του το αντικαταστήσουν) έλυσε το πρόβλημά του. Απίστευτο.
Και άλλη πλευρά της άλλης πλευράς: Το δικό μου Sony Ericsson K800i, που είχα αναφέρει στο περασμένο τεύχος, επισκευάστηκε τελικά μετά από 32 ημέρες!
ΕΠΙΧΑΙΡΟΥΝ ΟΙ ΤΕΧΝΟΦΟΒΙΚΟΙ: Το πρόγραμμα «ένα λάπτοπ για κάθε μαθητή» θα καταργηθεί από τον Σεπτέμβριο στο λύκειο Λίβερπουλ της Νέας Υόρκης, διαβάζω στην στήλη του Ρούσσου Βρανά (ΝΕΑ, 8.5.07). «“Ύστερα από επτά χρόνια, δεν υπήρξε κανένα στοιχείο που να δείχνει κάποια βελτίωση στις επιδόσεις των μαθητών από τη χρήση αυτών των κομπιούτερ”, λέει στην εφημερίδα “Τάιμς της Νέας Υόρκης” ο Μαρκ Λόσον, διευθυντής της σχολικής επιθεώρησης του Λίβερπουλ».
Και συνεχίζει ο Ρούσσος Βρανάς: «“Ας μην κρυβόμαστε, για να μάθεις τα Μαθηματικά πρέπει να πάρεις στο χέρι σου μολύβι και χαρτί”, λέει η καθηγήτρια Μαθηματικών, Άλις Μακόρμικ. Οι περισσότεροι συνάδελφοί της προτρέπουν τους μαθητές τους να μη χρησιμοποιούν κομπιούτερ».
Συλλογίζομαι πως όλα αυτά δείχνουν την αποτυχία όχι των υπολογιστών, αλλά των καθηγητών. Στις Σκανδιναβικές χώρες όπου το πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε πριν έντεκα χρόνια, τα αποτελέσματα είναι λαμπρά – έχουν τις καλύτερες μαθητικές επιδόσεις στον κόσμο.
Και βέβαια ένα μηχάνημα μόνο του δεν σε κάνει σοφό ούτε έξυπνο – αν δεν σε μάθουν να το αξιοποιείς...
