H ΕΥΤΥΧΙΑ: Όπως θα ξέρουν οι περισσότεροι αναγνώστες, ξεκίνησα τον νέο χρόνο με ένα νέο εγχείρημα. Έφτιαξα ένα δικτυακό ημερολόγιο (web log και, κατά σύντμηση, blog) με κείμενα και (κυρίως) δικές μου φωτογραφίες.
Το blog ξεκίνησε στις 2 Ιανουαρίου και μέχρι τα μέσα Μαΐου είχε καταγράψει περίπου 200.000 επισκέψεις. Ο μέσος όρος των καθημερινών επισκέψεων έφτασε τις 2100 (στην αρχή βέβαια ήταν πολύ λιγότερες – στο τέλος ξεπερνούσαν τις 3000). Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα έγραψα 120 πρωτογενή κείμενα (posts) και τα σχόλια σε αυτά ήταν πάνω από 25.000 – από περίπου 1100 χρήστες.Αριθμοί σημαντικοί όχι μόνο για την Ελλάδα. Στις ΗΠΑ, την πατρίδα των blogs, θεωρείται επιτυχία αν ένα δικτυακό ημερολόγιο συγκεντρώσει 600 επισκέπτες την ημέρα. (Κάνετε μία αναγωγή πληθυσμού/ποσοστών σύνδεσης Internet...).
Ήταν μία χιονοστιβάδα. Έπρεπε να διαβάζω όλα αυτά τα σχόλια – και, για να απαντάω στις ερωτήσεις ή αντιρρήσεις των σχολιαστών, αναγκάστηκα να γράψω γύρω στα 1800 δικά μου. Για έξη μήνες ήταν η πλήρης και αποκλειστική μου απασχόληση.
Το καλό με αυτή την ιστορία είναι ότι γράφτηκαν πολλά αξιόλογα κείμενα (αρκετά από τα σχόλια ήταν καλύτερα από τα δικά μου post) και επιπλέον δημιουργήθηκε μία ωραία παρέα – σε ένα από τα posts την χαρακτήρισα ως «κοινόβιο». Έγραφα εκεί:
ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ: Έστω κι αν πολλοί αμφισβητούν την «απάνθρωπη τεχνολογία» και οικτίρουν την «μοναξιά του Internet», εγώ στο Δίκτυο βρήκα την παρέα της ζωής μου.
Μετά από μερικές εβδομάδες, κάθε ένα από τα μέλη αυτής της παρέας άρχισε να αποκτά ένα καθαρά δικό του προφίλ. Συνδυάζοντας τα σχόλια που έκανε, ακόμα κι αν δεν είχε δικό του blog (πολύ περισσότερο όταν είχε) η προσωπικότητά του αναδυόταν όλο και πιο σαφής. Έτσι που όταν αργότερα γνώρισα μερικούς invivo δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Ήταν ακριβώς όπως τους περίμενα – όπως τους είχα φανταστεί. Καμιά φορά διάβαζα τα σχόλια από το τέλος στην αρχή: πριν αποκαλυφθεί το όνομα το είχα ήδη μαντέψει.
Μερικοί και μέσα στο blog αμφισβήτησαν ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη επικοινωνία μέσω Διαδικτύου. Όπως η J., προχθές. Έγραψε: «ΝΔ, δε βρίσκετε λίγο επικίνδυνο το να δημιουργείτε σχέσεις εξάρτησης με σάιμπερ προσωπικότητες; Γιατί κακά τα ψέματα κανείς εδώ μέσα δεν είναι αυτό που γράφει. Πώς μπορείτε να πιστέψετε στη φιλία ή στο σ' αγαπώ ενός commenter;» Όμως κάθε μέρα, κάθε ώρα, η άποψή της αποδεικνύεται λανθασμένη. Περιέργως, ο καθένας είναι αυτό που γράφει. Έχουν ήδη χτιστεί πολλές σχέσεις μέσα από την οθόνη.
Αυτό που μου έδωσε το κίνητρο να ασχοληθώ τόσο πολύ με το blog, ήταν αυτός ο υπέροχος κόσμος, αυτοί οι τόσο άμεσοι, αυθόρμητοι και ζωντανοί άνθρωποι. Άμα ζήσεις σε αυτό το κοινόβιο και το εγκαταλείψεις, θα αισθάνεσαι πολύ μόνος...
Η E. χθες τη νύχτα ρωτούσε: «Δεδομένου του στενού δεσίματος που έχει δημιουργηθεί με τους περισσότερους συν-σχολιαστές σας και φυσικά με τον Νίκο Δήμου... πως καθορίζετε τη σχέση αυτή; μπορεί κατά την άποψη σας να μιλήσουμε για φιλία ή κάτι πιο ειδικό;»
Να απαντήσω για μένα: ναι, είναι μία μορφή φιλίας, μία φιλική διάθεση, μία δυνητική φιλία. Μπορεί να εξελιχθεί (κατά περίπτωση) σε μία πραγματική φιλία – μπορεί και όχι. Εφόσον μιλάμε για άτομα, όλοι οι συνδυασμοί σχέσεων είναι πιθανοί: από τους πλέον ανταγωνιστικούς μέχρι ερωτικούς. Προσωπικά νιώθω για όλους τρυφερότητα: «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», ονομάζεται ένα θεατρικό έργο. Ακόμα και αυτοί που με πληγώνουν ή με προσβάλλουν. Όσο περνάει ο χρόνος παύω να αισθάνομαι ανταγωνιστικά με όσους προκαλούν.
Αλλά κυρίως υπάρχουν οι άλλοι, οι ζεστοί, οι άμεσοι – που ήδη έγιναν φίλοι. Έτσι κι εγώ, ο χρόνια μοναχικός και μονήρης, απέκτησα παρέα, κολλητούς, οικογένεια. Και τόσο στενή! Με πόσους άλλους ανθρώπους ξυπνάς το πρωί και κοιμάσαι το βράδυ, μιλάς 50 ή 100 φορές την ημέρα; Και κάθε μέρα; Με αυτούς χαίρεσαι, λυπάσαι, γελάς, συζητάς. Κάθε μέρα!
Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ: Αυτή όμως ήταν η μία, η ευχάριστη και αισιόδοξη πλευρά. Υπήρχε και η άλλη, η σκοτεινή.
Όπως κάθε κοσμοσυρροή έτσι και αυτή η δικτυακή άρχισε να μαζεύει κάθε είδους ανθρώπους. Οι χειρότεροι ήταν οι φανατικοί. Ήταν απότομοι, αδιάλλακτοι, εριστικοί. Δυσκόλευαν – αν δεν αναιρούσαν τελείως τον διάλογο. Επιπλέον άρχισαν το κήρυγμα: Βρήκαν κοινό και ξετύλιγαν κείμενα-σεντόνια για να προπαγανδίσουν τις πεποιθήσεις τους. Κοντά τους εμφανίστηκαν οι βωμολόχοι, οι παραληρούντες, οι χυδαίοι. Το περιβάλλον χάλασε.
Κάποια στιγμή στα μέσα Μαΐου και το blog και εγώ (κυρίως εγώ) είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο. Βέβαια υπάρχουν κατασταλτικά μέτρα για τέτοιες περιπτώσεις: π. .χ. το φιλτράρισμα των σχολίων (commentmoderation). Αλλά αυτό θα αφαιρούσε από το blog την αμεσότητα, την ζωντάνια και – το πιο σοβαρό – την ελευθερία. Δεν ήθελα να το ευνουχίσω. Και, σε κάποια στιγμή που έχασα πια τον έλεγχο, έκλεισα το nikosdimou.blogspot.com.
Κύμα διαμαρτυρίας και παράπονου ξέσπασε απάνω μου: για να διώξω τους λίγους οχληρούς είχα τιμωρήσει τους πολλούς καλούς – και κυρίως την «σιωπηρή πλειοψηφία» που διάβαζε χωρίς να συμμετέχει. Ξαφνικά ανακάλυψα πως δεκάδες γνωστοί (και γνωστοί μου) το παρακολουθούσαν κάθε μέρα χωρίς να το ξέρω.
Υπέκυψα στην πίεση και άνοιξα ένα νέο, σε άλλη μορφή. Στην αρχή πήγε καλά. Αλλά δεν πέρασαν ούτε δέκα μέρες και τα φαινόμενα παθογένειας ξαναφάνηκαν.
Κι εδώ (όπως και με τα νομίσματα) το κακό σχόλιο διώχνει το καλό. Οι καλοί σχολιαστές δίσταζαν πια να γράψουν.
Έτσι, όταν στις 3 Ιουνίου, έστειλα το δεύτερο blog (doncat.blogspot.com) να «κάνει διακοπές», δεν είχα καθόλου διαμαρτυρίες. Το αδιέξοδο είχε γίνει εμφανές σε όλους.
Δεν ξέρω αν θα επανέλθω. Προς το παρόν, και επειδή οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται, επανέρχομαι στα «Επίκαιρα» (σχόλια στο site μου: www.ndimou.gr). Όπως ήδη έγραψα εκεί, αν συνεχίσω θα είναι μάλλον με φίλτρο σχολίων (commentmoderation) ή με λίστα μελών. Οι λαοσυνάξεις των καθημερινά χιλιάδων επισκεπτών και εκατοντάδων σχολίων, είναι καλές για τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα - αλλά εγώ ζούσα πάντα με μικρές μειοψηφίες...
Όμως παρά το άδοξο τέλος, είμαι πολύ υπερήφανος για τα δύο blog (κυρίως για το πρώτο). Τα θεωρώ από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει στην ζωή μου. Περιέχουν υλικό πολύ πλούσιο, με θέματα διαχρονικά, που θα διαβάζονται για καιρό. Και χαίρομαι διότι θα μείνουν εκεί εσαεί, τεκμήρια μία ατομικής πρωτοβουλίας και μίας ομαδικής συνεργασίας που δεν έχει προηγούμενο – κι όχι μόνο στην Ελλάδα.
ΤΟ «ΠΛΑΙΣΙΟ» ΨΥΧΙΚΟΥ πουλάει στον δεύτερο όροφο φακέλους και στον τρίτο εκτυπωτές.
Όμως αν αγοράσετε ένα εκτυπωτή laser και μία δεσμίδα φακέλους, δεν θα μπορέσετε να τους τυπώσετε.
Διότι το μέγιστο άνοιγμα του εκτυπωτή είναι 22 εκατοστά (σωστό, μία και προορίζεται για χαρτί Α4 που έχει πλάτος 21 εκ.) ενώ οι φάκελοι που πουλάει το «Πλαίσο» για το επιστολόχαρτο Α4 (διπλωμένο στα τρία) έχουν διαστάσεις 23Χ11 εκ. Και στους laser συνήθως τυπώνονται κατά πλάτος ενώ στους inkjet κατά μήκος. Τα 23 εκατοστά δεν χωράνε στα 22.
Το κλασικό διεθνές μέγεθος φακέλων αυτού του τύπου είναι 22Χ11 εκ. Το μεγαλύτερο πλάτος είναι άχρηστο μια και περισσεύει χώρος. Στην διεθνή ορολογία ο φάκελος 23Χ11 ονομάζεται Ιταλικός (μη με ρωτήστε γιατί).
Όλα αυτά μπορεί να σας φαίνονται σχολαστικά, αλλά αν είχατε, όπως εγώ, κατασκευάσει μία λίστα με 55 διευθύνσεις στο Outlook, έτοιμη να τυπωθεί από το Word στον εκτυπωτή ΗΡ Laserjet 1020 και διαπιστώνατε ότι δεν μπορείτε να τυπώσετε ούτε ένα, θα με καταλαβαίνατε!
Α, ναι – οι όροφοι του «Πλαισίου» δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ από τον αναγνώστη Μ. Παπαβασιλείου: «Είχα αγοράσει πριν μερικά χρόνια έναν εκτυπωτή της HP τον HP Business Inkjet 2200/2250. Στις 31/03/06 τον πήγα για επισκευή στην HP στην Οδό Χαλανδρίου 14-16 & Σουλίου 50. Μετά από δύο ή τρεις μέρες με πήραν στο τηλέφωνο (έχω το όνομα) και μου είπαν ότι δεν επισκευάζεται ελλείψει ανταλλακτικών.
Μου ζήτησαν να πληρώσω € 41.65 συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ 19%! Όπως μπορείς να φανταστείς έγινα εκτός εαυτού λέγοντάς τους: θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι δεν έχετε ανταλλακτικά και να μην τον παραλάβετε όταν τον έφερα. Όχι να μου ζητάτε τώρα και € 41.65!
Μετά από συνεννόηση με την προϊσταμένη του ο υπάλληλος μου είπε ότι δεν
χρειάζεται να πληρώσω τα € 41.65 και αν θέλω να μου τον επισκευάσουν, επειδή
τον θεωρούν όλον σαν ανταλλακτικό, θα με χρεώσουν € 197.89, σε περίπτωση
διαφοροποίησης του παραπάνω ποσού κατά +/- 20% θα προχωρούσαν στην επισκευή κτλ.
Όπως ήταν επόμενο τον πήρα και έφυγα. Τελικά τον πήγα στον φίλο μου τον Κώστα (όνομα και τηλέφωνο στη διάθεσή σου). Μου τον επισκεύασε με € 30.00 και δουλεύει μια χαρά».
Αχ, ο αιώνιος φίλος Κώστας του ρωμαίικου: πιο χρήσιμος από όλες τις πολυεθνικές...
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ MULTITASKING: Εσείς ξέρατε ότι multitasking κάνουν οι υπολογιστές – όμως οι ερευνητές βρήκαν ότι σήμερα το κάνουν και οι άνθρωποι. Π. χ. μπορείτε να δουλεύετε στο υπολογιστή και να βλέπετε ταυτόχρονα τηλεόραση, να οδηγείτε αυτοκίνητο και να μιλάτε στο τηλέφωνο (απαγορευμένο, αλλά το κάνουν όλοι). Η τεχνολογία επιτρέπει αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν concurrent media usage. Ιδιαίτερα οι νεότεροι άνθρωποι καταφέρνουν να στριμώχνουν 31 ώρες δραστηριότητας σε ένα εικοσιτετράωρο. Ειδικά εργαστήρια ερευνούν τον τρόπο με τον οποίο γινόμαστε όλοι Μεγάλοι Ναπολέοντες. (Ο μακαρίτης ήταν διάσημος διότι μπορούσε να υπαγορεύει τρία διαφορετικά κείμενα ταυτόχρονα... Που να είχε και κινητό!).
