ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ: Σκανδιναβικές χώρες, ο παράδεισος της πληροφορικής. Χύμα και τζάμπα το Internet να τρέχει στους δρόμους, όπως ο χρυσός στα όνειρα του Έλληνα μετανάστη που ξεκίναγε το 1900 για την γη της Επαγγελίας – τις ΗΠΑ.

 

Απογοητευόταν ο Έλληνας μετανάστης. Αντί να μαζεύει χρυσάφι από τους δρόμους, τον έβαζαν να τους σκουπίζει, για ένα κομμάτι ψωμί.

 

Απογοήτευση και εγώ. Θα έμενα στο Χίλτον του Αεροδρομίου, το πιο μοντέρνο και νεότερο ξενοδοχείο της Δανίας. Στον δικτυακό του τόπο διάβασα πως έχει σύνδεση Internet σε όλα τα δωμάτια – και μάλιστα με δύο τρόπους: Ethernet & Wi-Fi. Ωραία, σκέφθηκα, θα διαχειρίζομαι τα blog και το site μου, θα παίρνω και θα στέλνω το email μου – σαν να είμαι στην Αθήνα.

 

Αμ δε!

 

Στο υπερμοντέρνο γραφείο μου (όλο το δωμάτιο Danish Design και συσκευές Bang and Olufsen!) είχε ένα καρτελάκι με οδηγίες για τους διάφορους τρόπους σύνδεσης. Έτοιμο εκεί και το καλώδιο Ethernet. Μια κόκκινη ετικέτα με πληροφορούσε πως υπήρχε σούπερ ειδική προσφορά: 15 λεπτά σύνδεσης με 50 Κορώνες! (7,5 Κορώνες κάνουν ένα Ευρώ).  

 

Τι να τα κάνω εγώ τα 15 λεπτά; Ούτε δέκα σχόλια δεν προλαβαίνω να διαβάσω! Moderation, απαντήσεις, καινούρια post; Πάω κάτω στην ρεσεψιόν και ρωτάω.

 

Α, μου λένε μπορούμε να σας δώσουμε 24 ώρες με 150 Κορώνες.

 

Αυτό ακουγόταν πιο λογικό και αγόρασα ένα κουπόνι. Ρώτησα την κοπέλα αν μπορούσα τις 24 ώρες να τις μοιράσω όπως ήθελα και μου είπε: ναι.

 

Έκανε λάθος. Στο κουπόνι έγραφε ότι οι 24 ώρες ισχύουν για συνεχή χρήση από το πρώτο λεπτό της σύνδεσης. Διακοπή της σύνδεσης ακυρώνει το υπόλοιπο.

 

Ποιος θα ήθελε να ξενυχτήσει 24 ώρες συνδεδεμένος; Πάω πίσω το κουπόνι και αρχίζω τα παζάρια. Ναι, μα το θεό, παζάρια ανατολίτικα σαν να ήμουν στα Σουκ του Μαρακές! (Αργότερα αντελήφθην ότι ο συνομιλητής μου ρεσεψιονίστ εκείνο το βράδυ ήταν ...Τούρκος! Δύο ανατολίτες παζάρευαν το Διαδίκτυο).

 

Τελικά κατάφερα να πάρω 6 κουπόνια της μίας ώρας προς 150Κ. Μεγάλη βελτίωση σε σχέση με την «ειδική προσφορά» των 15 λεπτών προς 50Κ! Φυσικά δεν με έφτασαν και αργότερα αγόρασα και άλλα τόσα.

 

Από τους άλλους φίλους συνέδρους, πληροφορήθηκα ότι σε άλλα ξενοδοχεία το πρόβλημα ήταν ακόμα χειρότερο. Και επιστρέφοντας έμαθα ότι αυτή η αισχροκέρδεια αρχίζει να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Οι ξενοδόχοι κάνουν με το Internet ότι έκαναν τις δεκαετίες του 70 και του 80 με το τηλέφωνο. Ληστεύουν τους πελάτες! Ειδικά στην Σκανδιναβία, όπου το κράτος μοιράζει το Internet σχεδόν δωρεάν, το μεταπουλάνε 500% επάνω!

 

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ VODAFONE. Δεν πειράζει – σκέφτηκα στην Δανία – έχω την Vodafone Mobile Connect Card. Θα πληρώσω κάτι παραπάνω για το roaming αλλά όχι σε αυτούς τους ληστές. (Υπάρχει και ειδικό προπληρωμένο  πρόγραμμα με πάγιο για το roaming αλλά επειδή δεν ταξιδεύω πια συχνά, δεν το είχα πάρει).

 

Όμως η κάρτα είχε πρόβλημα – σαν τον Δανό πρίγκιπα Άμλετ. Πρόβλημα αναποφασιστικότητας. Έβρισκε διάφορα δίκτυα – αλλά δεν μπορούσε να στεριώσει σε κανένα. Τι χειροκίνητη επιλογή δικτύου δοκίμασα, τι αυτόματη… κανένα αποτέλεσμα. Πήρα τηλέφωνο στην Αθήνα να ρωτήσω με ποιο δίκτυο συνεργάζονται στην Δανία και αντί να με πληροφορήσουν, μου ζήτησαν τον αριθμό τηλεφώνου της κάρτας μου. Φυσικά δεν τον ήξερα (ούτε τον είχα δει ποτέ) διότι είναι ένας αριθμός άχρηστος. (Κανείς δεν τηλεφωνάει σε μία κάρτα δεδομένων). Φαίνεται μόνο στον μηνιαίο λογαριασμό.

 

Έτσι ούτε μέσω Vodafone μπόρεσα να συνδεθώ και πλήρωσα το χαράτσι στο ξενοδοχείο.

 

Δύο μέρες μετά την επιστροφή μου χτυπάει το (σταθερό) μου τηλέφωνο. «Σας παίρνουμε για την Vodafone Mobile Connect» λέει μία γυναικεία φωνή – και σκέπτομαι: Τώρα τι έχετε να ακούσετε!

 

Αλλά ήταν μόνο μία εταιρία ερευνών που έκανε τεστ για ένα νέο τύπο κάρτας Mobile Connect υψηλής ταχύτητας (1.8Mbps!) και με ρώτησαν ως παλαιό χρήστη, αν θέλω να την δοκιμάσω.

 

Την δοκίμασα και εντυπωσιάστηκα. Όπου υπάρχει καλό σήμα 3G, είναι πραγματικά πολύ γρήγορη. Αλλά πού υπάρχει το καλό σήμα; Στο σπίτι μου όχι, στο γραφείο όχι, στο εξοχικό ούτε. Μόνο στο συνεργείο αυτοκινήτων όπου περίμενα να μου κάνουν μικρό σέρβις, έπιασα μεγάλες ταχύτητες.

 

Μάλλον πρέπει να μετακομίσω…

 

 

DUAL CORE, CORE DUO, CORE 2 DUO… καλά εκεί στην Intel δεν έχουν έναν άνθρωπο του μάρκετινγκ να τους εξηγήσει πως τα διακριτά ονόματα είναι βασικά για να προωθήσεις ένα νέο προϊόν; Ο core 2 duo είναι πραγματικά επαναστατικός – αλλά στο όνομα μοιάζει τόσο πολύ με τους προκατόχους του που η διαφορά του χάνεται. Για να μην πω το πόσο βοηθάει τους μικρο-απατεώνες συναρμολογητές που σου πουλάνε ένα σύστημα Dual Core (με έναν διπλοπύρηνο Pentium) για τον καινούργιο και επαναστατικό επεξεργαστή.

 

Πλήρης σύγχυση θεία Intel! Πουλάς ηλεκτρονικούς εγκέφαλους (έτσι δεν τους έλεγαν παλιά;) αλλά δίνεις ονόματα ανεγκέφαλα. Χάθηκε τον Core 2 Duo να τον ονόμαζες George Bush;

 

 

 

Η ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟ ΘΗΡΙΟ: Δέκα έξη χρόνια τώρα γράφω κάθε μήνα στο RAM ιστορίες με κομπιούτερ. Στην αρχή η στήλη μου ονομαζόταν «Alt+Ctrl+Del – από την σκοπιά του απλού χρήστη». Ήταν πολύ της μόδας το Alt+Ctrl+Del εκείνα τα χρόνια, που τα Windows έβγαζαν μπλε οθόνες πιο συχνά από ότι η καλοκαιρινή Ελλάδα μπλε ουρανό. Εκεί ιστορούσα την «πάλη με το θηρίο» γιατί, πραγματικά, πάλη σώμα με σώμα ήταν η σχέση με τους υπολογιστές εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι τον συμμαθητή, φίλο και μέγα γκουρού της Πληροφορικής Μιχάλη Δερτούζο, πως περιγράφει σε ένα βιβλίο του τον εαυτό του να πέφτει στα γόνατα μπροστά στο μηχάνημα, παρακαλώντας το να συνέλθει. Παρηγοριόμουν: αν ο επί δεκαετίες διευθυντής του MIT Laboratory for Computer Science πάθαινε τέτοια χουνέρια – πόσο μάλλον εγώ.

 

Αργότερα βέβαια η πληροφορική εξελίχθηκε, προχώρησα κι εγώ – σε γνώσεις και σε θέματα – και η στήλη διευρύνθηκε. Πάντα όμως με επίκεντρο την ψηφιακή τεχνολογία. Αρκετά από τα παλιότερα κείμενα υπάρχουν στο site μου. Άλλα έχουν δημοσιευτεί στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή».

 

Αλλά τα παθήματά μου αρχίζουν πολύ πριν από τις ιστορίες του RAM. Το 1985 αγόρασα τον πρώτο μου IBM PC XT με δύο τεράστια floppies των 5.25 και χωρίς σκληρό δίσκο. Έγινα DOS expert από ανάγκη. Μετά για να μπω στο Internet χρειάστηκε να μάθω λίγο UNIX. Ευτυχώς από το 1994 μπορούσαμε πια να σερφάρουμε χωρίς εντολές – με λίγα κλικ.

 

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι την περασμένη νύχτα γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Και να πως:

 

Το κεντρικό μου desktop computer είναι μία ιδιοκατασκευή (ή μάλλον, για να ακριβολογήσω, συναρμολόγηση). Τις πιο πολλές δουλειές τις κάνω με τα φορητά (ένα μεγάλο και ένα πολύ μικρό) αλλά το κεντρικό είναι η βάση και η αποθήκη των πάντων. Όλα όσα συμβαίνουν στα φορητά καταλήγουν σε αυτό, για να υπάρχει ένα πλήρες αρχείο. Επίσης έχει όλες τις προεκτάσεις με τα περιφερειακά: εκτυπωτές, σκάνερ, κάμερες, κλπ.

 

Ο βασικός του σκληρός δίσκος, της Western Digital, είχε ένα ελάττωμα: ήταν πολύ θορυβώδης. Τον ονόμαζα «καβουρντιστήρι», διότι έτσι ακούγονταν. Έχοντας στήσει ένα πολύ αθόρυβο σύστημα (με τροφοδοτικό, ψήκτρες και ανεμιστήρες της Zalman), o ήχος του ακούγονταν πολύ και μου έσπαγε τα νεύρα. Υπήρχαν και μερικά προγράμματα όπως το Window Search (χρησιμότατο!) που συνεχώς ψάχνουν και αρχειοθετούν. Λόγω αυτών, ο δίσκος καβούρντιζε συνέχεια.

 

Βρήκα λοιπόν μετά από ψάξιμο και τεστ τον πιο αθόρυβο – έναν Seagate – και σκέφθηκα να τον αντικαταστήσω. Υπήρχε και ένα άλλος WD στο σύστημα για backup. Αποφάσισα να τον βγάλω, να αντιγράψω τον πρώτο στον καινούργιο και να τους αλλάξω θέση.

 

Η δουλειά έγινε με όλα τα σχετικά ειδικά προγράμματα: ο κλώνος του πρώτου δίσκου με το Norton Ghost, η αλλαγή σε active με το Partition Magic, η ταξινόμηση με τα jumper σε θέση Master + Slave, κλπ. Δεν θέλω να σας σκοτίσω με τεχνικές λεπτομέρειες. Πάντως το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν να …διαλυθεί ο υπολογιστής.

 

Εμφανίστηκαν προβλήματα σε θέσεις μνήμης (svchost.exe) σε mounting, τα πάντα κολλούσαν. Μάταια σκυμμένος μέσα στο κουτί (άλλο πράγμα και η σωματική ταλαιπωρία) άλλαζα και ξανα-άλλαζα όσα μπορούσα να αλλάξω.

 

Τελικά αναγκάστηκα να βγάλω τον καινούργιο δίσκο και να επαναφέρω το καβουρντιστήρι. Ο νέος δίσκος δεν είναι ανεκτός στο σύστημα ούτε ως δεύτερος – το ίδιο και ο παλιός δεύτερος. Έγινε σύστημα ενός δίσκου! Έχασα όλη την προστασία του Norton Internet Security – διότι αυτό το ηλίθιο λογισμικό, κάθε φορά που του αλλάζεις δίσκο νομίζει ότι το εγκατέστησες σε άλλον υπολογιστή – και με την δεύτερη αλλαγή σου λέει ότι πρέπει να το ξαναπληρώσεις (κι ήταν μόνο ενός μηνός!).

 

Βέβαια όλα αυτά σημαίνουν καμπανάκι για το παλιό σύστημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει μείνει αρκετά πίσω. Αλλά αυτή τη στυφή γεύση του να πολεμάς επί ώρες με ένα πεισματάρικο μηχάνημα που …σε γράφει, είχα καιρό να την νιώσω.

 

Όταν αγανακτισμένος απεγκατέστησα το Norton Internet Security, η κατάσταση έγινε απελπιστική: δεν μπορούσα πια να κάνω τίποτα, έβγαιναν βροχή τα παράθυρα και μου έλεγαν για λάθη, παραβιάσεις, κλεισίματα – ως που στο τέλος εμφανίσθηκε και το ...νεκροτομείο: Dr. Watson Post Mortem debugger. Προσπάθησα να ξανα-εγκαταστήσω τα Windows – τίποτα.

 

Και είναι ενδιαφέρον το σύμπτωμα μεταφοράς: με χαλασμένο υπολογιστή (ή αυτοκίνητο) νιώθω εγώ άρρωστος. Τελικά είναι κομμάτι του εαυτού μου;

 

 

ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ: «Ο τρώσας και ιάσεται». (Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι!)

Το κακό που έκανε ο Νόρτων (Internet Security) το αποκατέστησε ο Νόρτων (Ghost)! Θυμήθηκα ότι πριν ένα μήνα είχα κάνει backup σε έναν εξωτερικό USB δίσκο. Έκανα λοιπόν Restore και ω! του θαύματος - τώρα είναι όλα ΟΚ. Πήγα πίσω ένα μήνα αλλά συγχρόνισα τα προσωπικά μου αρχεία με τα μικρά USB disks. Έχασα μόνο το ταχυδρομείο ενός μηνός. Ανακούφιση!