Το παρόν κείμενο αφηγείται διεξοδικά το πώς ένας άνθρωπος, κατειλημμένος από τις εμμονές του: (Linux, αθόρυβο PC, ασύρματη σύνδεση) κατάφερε και το μήνα που πέρασε να κάνει μερικές τρύπες στο νερό – αλλά να κλείσει και άλλες που έχαιναν ανοικτές … Οι τρύπες αυτές αποτελούν συνέχεια και στην ηρωική σειρά των υδάτινων οπών τις οποίες επί εννέα χρόνια ανελλιπώς καλλιεργεί ο συντάκτης της στήλης. Παρηγορείται όμως διότι με τέτοιες τρύπες προχωράει η γνώση.
ΠΡΩΤΗ ΤΡΥΠΑ: LINUX. Κι εγώ δεν ξέρω γιατί επιμένω - ίσως μόνο από πείσμα. Έχω φάει αμέτρητες ώρες... Ο τακτικός (επί θεμάτων Linux) αλληλογράφος μου, κ. Γιώργος Τσιμάρας στο ερώτημα αυτό (γιατί επιμένω) απαντά επικολυρικά: «αναζήτηση ελευθερίας; πολύ χάσιμο χρόνου η ελευθερία ..... :) ».
Δεν ξέρω αν η προσπάθειά μου θα καταλήξει κάποτε στην ελευθερία – ακόμα είμαι στην φάση της δουλείας.
Τώρα έχω μία νέα εγκατάσταση, Red Hat 9. Μου είπαν γνώστες ότι κακώς επιμένω στο Mandrake Και ότι όλα τα προβλήματά μου θα λύνονταν αυτόματα άπαξ και φορούσα κόκκινο καπέλο. Μεταξύ μας, δεν είδα μεγάλη διαφορά. Αναγκάστηκα να κάνω την εγκατάσταση καμιά δεκαριά φορές... αλλά τώρα δουλεύει. Δηλαδή μπαίνω στο Internet, παίζω…
Εντωμεταξύ και πριν φορέσω το κόκκινο καπέλο, χάρις στο Partition Magic ανακάλυψα (μετά από άπειρες εγκαταστάσεις) γιατί δεν δούλευε (ο η το) LILO (boot loader – επιλογέας λειτουργικών). Όταν γινόταν η εγκατάσταση του Linux η partition των Windows χαρακτηριζόταν αυτόματα ως hidden – κρυφή. Την έκανα φανερή (όχι active – ενεργό – τότε δεν θα υπήρχε επιλογή) δούλεψε και το LILO και τώρα το GRUB.
Με μεγάλο θρίαμβο κατάφερα να κατεβάσω και να εγκαταστήσω από το grafis ελληνικές γραμματοσειρές. Άλλαξα και τον οδηγό πληκτρολογίου στα ελληνικά και μετά το reboot... δεν μπορούσα να μπω στο Linux γιατί στο παράθυρο του username έγραφα ελληνικά. Δεν ήξερα (ούτε το γράφουν πουθενά τα manuals – μου το είπε οκ. Τσιμάρας) ότι με ταυτόχρονο πάτημα των δύο shift αλλάζουμε πληκτρολόγιο. Αναγκαστικά, νέα εγκατάσταση! Τώρα με το Keyboard στο International γράφω ελληνικά στο Open Office μόνο με μία γραμματοσειρά (Greek Poly Times) αλλά με τρελό πληκτρολόγιο... άλλα άντ’ άλλων βγαίνουν με κάθε κουμπί που πατάω...
Ελληνικά έχω μόνο μέσα στο desktop (π. χ. στο logging). Το Οpen Office με ελληνικό πληκτρολόγιο δεν γράφει τίποτα – όπως και με τις άλλες "ελληνικές" γραμματοσειρές (οι ξένες γράφουν ερωτηματικά). Από ότι διάβασα στο Internet πιθανόν να χρειαστεί μία (ακόμα!) νέα εγκατάσταση όπου να προσθέσω από την αρχή στον κατάλογο γλωσσών τα ελληνικά (δεν υπάρχουν στις αρχικές επιλογές).
Επίσης στο Open Office αποθηκεύω ένα κείμενο ως .doc, το αντιγράφω σε δισκέτα και όταν την ανοίγω στα Windows δεν περιέχει τίποτα. Αντίθετα το τυπικό φορμά του Ο.Ο. που λήγει σε .sxw το βλέπουν, αλλά δεν μπορούν να το ανοίξουν.
Ίσως το βασικό μου λάθος να είναι ότι δουλεύω μόνο σε γραφικό περιβάλλον – αντιμετωπίζω το Linux σαν να ήταν Windows. Πρέπει μάλλον να κατέβω στις ρίζες – δηλαδή την κονσόλα. Όμως το Mandrake (γραφικό περιβάλλον: KDE) σου έδινε την δυνατότητα να πας από το γραφικό περιβάλλον στην κονσόλα - στο Red Hat (default Gnome, κι ας πρόσθεσα στην εγκατάσταση και το KDE) δεν βλέπω πως πάω...
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Κι όμως αυτή η τρύπα βούλωσε! Ο από μηχανής (ή μάλλον Σερρών) θεός με έσωσε. Ένας Σερραίος αναγνώστης μου έστειλε το SuSE 8.2 και αυτή τη στιγμή έχω ελληνικά (πλήρη και εύχρηστα), Internet, scanner, εκτυπωτή, - σχεδόν τα πάντα! Η πιο φιλική διανομή για τον χρήστη. (Μην επιμένετε όμως στο Open Office – το Kword γράφει άψογα ελληνικά με γραμματοσειρές Unicode των Windows).
ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΡΥΠΑ: ΘΟΡΥΒΟΣ! Οι παλιοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν την προσπάθειά μου να κατασκευάσω τον εντελώς αθόρυβο υπολογιστή. Έχω ήδη ξοδέψει σημαντικά ποσά σε εισαγωγές ψυκτικών μέσων από το Quiet PC και το PC Power & Cooling Inc, αγορές από την Checkmate και το Πλαίσιο – και ώρες ατέλειωτες σε πειραματισμούς, καρφώματα βιδώματα και ξεβιδώματα.
Τελικά οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι μόνο οι επώνυμοι κατασκευαστές μπορούν να φτιάξουν πραγματικά αθόρυβα PC. Έχω ένα Dell Dimension (Pentium 4 1.8 MHz) που ηχητικά δεν καταλαβαίνεις αν εργάζεται ή όχι. Παλιότερα είχα ένα Gateway - το ίδιο σιωπηλό! Φαίνεται ότι οι κατασκευαστές έχουν τα μέσα να ελέγχουν όλες τις παραμέτρους και να στήνουν ιδιοκατασκευές που ψύχουν σωστά. Ο Dell π. χ. έχει μόνον ένα (τεράστιο) ανεμιστήρα για όλα - τροφοδοτικό, CPU, κουτί.
Μετά από όσα έγραψα στο προ-περασμένο RAM προχώρησα και σε άλλες εφαρμογές της Zalman. Πρώτα πήρα μία (πολύ όμορφη και ιδιαίτερα περίπλοκη) διπλή ψήκτρα αλουμινίου (ZM80A-HP) με επιχρυσωμένο χάλκινο σωλήνα απαγωγής θερμότητας για κάρτα γραφικών. Έχει συνολική επιφάνεια 1300cm2 και βάρος 400 γραμμάρια. Έβγαλα τον μικρό ανεμιστήρα της Asus και έβαλα αυτή την ψήκτρα (90 λεπτά δύσκολη εργασία). Αποτέλεσμα: χάθηκε ο υψηλόσυχνος ήχος του μικρού ανεμιστήρα αλλά ακούγεται περισσότερο τώρα το τροφοδοτικά (ακόμα και το αθόρυβο της Chieftec). Επίσης η ψήκτρα διαχέει την θερμότητα γύρω της, με αποτέλεσμα να ανέβει κατά οκτώ βαθμούς η θερμοκρασία της μητρικής και κατά πέντε του επεξεργαστή.
Άλλαξα τότε και το τροφοδοτικό κι τοποθέτησα ένα νέο Zalman ZM400A (400W) με εντελώς αθόρυβο ανεμιστήρα. Χρειαζόταν όμως να προσθέσω και ανεμιστήρες κουτιού για να κατεβάσω την θερμοκρασία της μητρικής. Είχα ήδη τρεις, πρόσθεσα άλλους δύο. Πέντε ανεμιστήρες, έστω και αθόρυβοι (Silencer της PC Power & Cooling) όλοι μαζί παράγουν ένα (ευδιάκριτο αν και όχι πολύ δυσάρεστο) θρόισμα. Βέβαια η θερμοκρασία της μητρικής έπεσε στους 28 και του επεξεργαστή στους 45 βαθμούς. Τώρα όμως ακούγεται πολύ ο σκληρός δίσκος! Ο οποίος, αντίθετα με τον τελείως σιωπηλό προκάτοχό του (ένα Seagate), είναι Maxtor και κάνει ένα ψηλό ενοχλητικό τρίξιμο σαν τσαντισμένος γρύλος.
Ο πίθος των Δαναΐδων που δεν γέμιζε ποτέ, είναι αυτή η προσπάθεια ... Ή η πέτρα του Σίσυφου… τέλος πάντων, μυθολογικό βάθος έχει το θέμα.
ΤΡΙΤΗ ΤΡΥΠΑ – ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ: Vodafone Mobile Connect Card. Στο περασμένο τεύχος είχα περιγράψει πως ΔΕΝ αγόρασα την PCMCIA κάρτα σύνδεσης GPRS της Vodafone, λόγω γραφειοκρατίας. Το σημείωμά μου συγκίνησε τους υπεύθυνους της εταιρίας και έτσι μπόρεσα να την αποκτήσω με λιγότερες διαδικασίες (αλλά όχι λιγότερα χρήματα: 297 € κοστίζει η κάρτα και επιλέγεις ανάμεσα σε τρία προγράμματα με μηνιαίο πάγιο και κόστος ανά kb).
Θεωρητικά η κάρτα αυτή είναι η καλύτερη απάντηση στην ασύρματη δικτύωση. Δεν προσθέτει βάρος ή όγκο (η ανάλογη της Nokia είναι ένα τούβλο σε σύγκριση, εξέχει πολύ από τον φορητό και δυσκολεύει την συσκευασία του μέσα σε τσάντα). Σε κρατάει διαρκώς συνδεδεμένο με το δίκτυο GPRS και πληρώνεις μόνο για ότι κατεβάζεις ή ανεβάζεις. Οι ταχύτητες που (υποτίθεται ότι) πιάνει είναι ανάλογες με ένα μόντεμ PSTN (μάξιμουμ 50ΚΒits/s). Λειτουργεί και σε συνθήκες roaming (περιαγωγής) σε όλες τις χώρες του εξωτερικού. Τέρμα τα καλώδια αλλά και οι δύσκολες συνδέσεις με το κινητό, μέσω υπερύθρων η Bluetooth.
Για να λειτουργήσει σωστά η κάρτα πρέπει: α) να βρίσκεσαι σε περιοχή με επαρκές σήμα (τουλάχιστον τρεις στις πέντε μπάρες) β) να μην είναι φορτωμένο πολύ το δίκτυο (αλλιώς η τηλεφωνία φωνής, που έχει προτεραιότητα, καταλαμβάνει όλα τα κανάλια και η σύνδεση σέρνεται) και γ) να συντονίζεται σωστά η κάρτα και το λογισμικό της με τον υπολογιστή.
Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν απογοητευτικές. Η εύρεση του δικτύου αργούσε αδικαιολόγητα και η ταχύτητα ήταν υπερβολικά χαμηλή. Όμως παρατηρώ ότι η κατάσταση βελτιώνεται και αν αυτό συνεχιστεί, τότε προβλέπω ότι η κάρτα θα μου γίνει απαραίτητη. Διότι αυτή η δυνατότητα διαρκούς σύνδεσης, που δεν εξαρτάται από την παρουσία πομπών ασυρμάτου (όπως το WiFi), είναι πραγματικά συναρπαστική (ιδιαίτερα χρήσιμη για όσους συνδέονται με εταιρικά δίκτυα). Ελπίζω πως η Vodafone θα την υποστηρίξει ώστε να αξιοποιηθούν οι δυνατότητές της.
ΜΙΣΕΣ (ΜΙΚΡΕΣ) ΤΡΥΠΕΣ: 1. Γυρίζοντας από ταξίδι βάζω μπροστά τον μεγάλο μου υπολογιστή και …κολλάει. Φοβάμαι τα χειρότερα – χτύπημα δίσκου, κλπ. Μέχρι που κοιτάω την οθόνη και …κάτι μου θυμίζει αυτό το μήνυμα: non system disk or disk failure. Χρησιμοποιώ τόσο σπάνια δισκέτα που ξεχνάω και την ύπαρξή της.
2. Όταν κατέρρευσε η σύνδεση εξωτερικού της Otenet μας ζητήθηκε να βάλουμε στον Internet Explorer ένα proxy για παράκαμψη. Τον έβαλα και τον ξέχασα. Μερικές μέρες μετά ήταν αδύνατον να συνδεθώ με οτιδήποτε. «Μήνυμα 403 – απαγορευμένο λόγω λίστας». Αναγκάστηκα να καταφύγω στην Microsoft. Στον κατάλογο με τα πιθανά προβλήματα που μου έδωσε, είδα τον proxy και θυμήθηκα. Πάντως, το επεισόδιο αυτό με έκανε να εγκαταστήσω και να χρησιμοποιήσω το Netscape 7.2 που είναι πολύ αξιόλογο πρόγραμμα.
3. Έπαιξα τρεις μέρες με το Sonyericsson P800. Υπέροχο μηχανάκι! Καλύπτει όλες τις απαιτήσεις κινητού και υπολογιστή παλάμης, έχοντας το βάρος μόνο του δεύτερου. Ένα πρόβλημα: στέλνει και δέχεται πανεύκολα email – μόνο που, στα ελληνικά, άλλα διαβάζονται και άλλα όχι (δεν φταίει αυτό βέβαια για το χάος των κωδικοσελίδων μας…)
4. Όσοι από εσάς διάβασαν στο περασμένο τεύχος (στην σελίδα 44) τις προδιαγραφές και τις τιμές του νέου σημειωματάριου Dell D600 (τεχνολογία Centrino) και έσπευσαν στον τόπο της Dell για να το παραγγείλουν (όπως εγώ) θα ένιωσαν βαθύτατη απογοήτευση, διαπιστώνοντας ότι ήταν κάπου χίλια ευρώ ακριβότερο! Όχι, το λάθος δεν ήταν του RAM – έχουμε το φαξ της εταιρίας. Τέτοια κάνουν ενίοτε οι μικροσυναρμολογητές – αλλά όχι και η πρώτη εταιρία προσωπικών υπολογιστών στον κόσμο… Έστω, η Dell υποσχέθηκε ότι θα δώσει το μηχάνημα σε ειδική προσφορά, ακριβώς στην τιμή που μας ανακοίνωσε. Επωφεληθείτε!
Υ. Γ. 1. Όπως όλα τα Μεγάλα Έργα στην Ελλάδα, η αναβάθμιση του www.ndimou.gr που είχα αναγγείλει στο περασμένο τεύχος, καθυστέρησε. Έχει όμως διπλάσιο όγκο υλικού και επίκαιρα σημειώματα που ανανεώνονται.
