ΚΑΛΗ (ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ) ΔΥΝΑΜΗ.DOC. Γράφω στις αρχές Ιουνίου. Αυτό το καλοκαίρι ήρθε παράξενο, με καθημερινές μπόρες και ένα μαύρο σύννεφο απειλητικό πάνω από όλους μας. Τι θα γίνει με τους Ολυμπιακούς; Πώς θα ανταποκριθούμε και πώς θα επιβιώσουμε; Όπου και να πάω, η Αττική είναι γεμάτη εργοτάξια που μοιάζουν στην αρχή ή στην μέση της πορείας τους. Θα προλάβουν να τελειώσουν; Και πως θα διαχειριστούμε όλο αυτόν τον κόσμο, επίσημο και ανεπίσημο, που θα πλακώσει εδώ, Αυγουστιάτικο; Κι εμείς που θα στριμωχτούμε;

Υπομονή – σύντομα θα ξέρουμε. Κι όταν κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος μας, αρχές Ιουλίου οι Αγώνες άλλαξαν και τις διακοπές μας) θα έχουμε ήδη μία πρώτη εικόνα. Την τελική θα την ξέρουμε τον Σεπτέμβριο. Εύχομαι να μην είναι τόσο αρνητική όσο φοβάμαι. Σίγουρα, όταν αθώοι και ανίδεοι αποδεχτήκαμε την ανάθεση με ενθουσιασμό και ζητωκραυγές, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τι μας περίμενε… Ας ευχηθούμε τώρα το καλύτερο και να μην είναι πολύ μεγάλος ο λογαριασμός που θα πληρώσουμε.

ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ μας πήγε η υπόθεση με τις θύρες ADSL. Μας ξαναγύρισε στην εποχή όπου περίμενες χρόνια (και έβαζες μέσον) για να σου βάλουν τηλέφωνο. Το 90% της Ελλάδας δεν έχει ακόμα δίκτυο ADSL – αλλά και εκεί που έχει, δεν υπάρχουν «θύρες». Για να μπεις στην λίστα αναμονής πρέπει να αγοράσεις πρώτα από τον ΟΤΕ το σχετικό μόντεμ (άλλος εκβιασμός και αυτός) και να περιμένεις με υπομονή πότε θα ανοίξουν οι πόρτες. Ακούω ιστορίες για τετράμηνα και εξάμηνα… είναι δυνατόν; Και ο ΟΤΕ ξαναβρήκε το μονοπωλιακό δικτατορικό του ύφος. Δεν κοιτάει να κινητοποιηθεί μήπως πουλήσει και βελτιώσει τα άθλια οικονομικά του αποτελέσματα;

ΑΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ - ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ! Το ξέρω τον κανόνα, τον γράφω κατά καιρούς – και στην στήλη. Έλα όμως που με τρώει κι εμένα η ανάγκη του καλύτερου, ο μύθος της προόδου. Έτσι λοιπόν σκέφθηκα προχθές να ελέγξω μήπως ο κατασκευαστής του BIOS της μητρικής μου κάρτας (Albatron) είχε βγάλει καμία αναβάθμιση. Τι να δω! Είχα μείνει στο Α04 και αυτός είχε ήδη φτάσει στο Α07! Αμέσως κατεβάζω το αρχείο .bin και το σχετικό καινούργιο Flash, κατασκευάζω δισκέτα έναρξης και κάνω την αναβάθμιση με όλους τους κανόνες της τέχνης.

Αποτέλεσμα; Ενώ μου έβγαλε μήνυμα επιτυχίας, τα Windows όχι μόνο δεν ξεκινούσαν, αλλά μου χάρισαν κι εκείνη την ωραία μπλε οθόνη που μου έλεγε να συνεννοηθώ με τον κατασκευαστή του μηχανήματος (δηλαδή με τον εαυτό μου) για να λυθεί το πρόβλημα.

Χρειάστηκε πολλή ώρα δουλειά στο BIOS Setup για να βρεθεί η λύση. Κι ακόμα δεν είναι όλα τέλεια. Γενικά το desktop μου παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και σύγχυσης. Δύο χρόνια από το τελευταίο format C: έχουν φορτώσει πολύ και ετερόκλητο υλικό και λογισμικό. Το μηχάνημα από καιρό σε καιρό κολλάει και σέρνεται. Κάθε φορά που συνδέομαι με το Internet, μου εμφανίζει (ως νέα) την ίδια αναβάθμιση των Windows (την έχω κατεβάσει και εγκαταστήσει καμιά δεκαριά φορές). Δεν λειτουργεί το plug and play – αδύνατο να εγκαταστήσω έναν Card Reader της Lexar και τον νέο φωτογραφικό εκτυπωτή R800 της Epson.

Καιρός για ένα νέο format νομίζω. (Μαύρο καλοκαίρι θα περάσω…).

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ: Το format έγινε. Χτίζω υπολογιστή από το μηδέν. Μέχρι να διαβάσετε αυτό το άρθρο (σε κανένα μήνα) μπορεί να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία. Εντωμεταξύ μετακόμισα στον φορητό μου…

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ: Η βασική σύνθεση στέκει. Τα προβλήματα που είχα ξεπεράστηκαν – αλλά τώρα ξεφύτρωσαν άλλα. (Όχι, θα υπήρχε υπολογιστής χωρίς πρόβλημα!). Κι ένα κόλπο: πριν σβήσω το C: είχα χρησιμοποιήσει το Norton Ghost για να τον κλωνοποιήσω σε άλλο σκληρό δίσκο (D:). Όταν όμως από τον φορμαρισμένο δίσκο θέλησα να μπω στον κλώνο για να μεταφέρω τα αρχεία μου είδα ότι όλο το σύμπλεγμα φακέλων Nikos Dimou ήταν απροσπέλαστο! Η μόνη λύση ήταν να αλλάξω την σειρά εκκίνησης των δίσκων από το BIOS Setup, να μπαίνω από τον κλώνο (οπότε άνοιγαν τα αρχεία μου) και να τα μεταφέρω από εκεί στον καινούργιο.

Ενώ τα Windows και το Office αναγνώρισαν ότι επρόκειτο για το ίδιο μηχάνημα και αμέσως ενεργοποίησαν το λογισμικό – ο Norton Antivirus 2004 δεν καταλαβαίνει από μηχανήματα – αλλά από ενεργοποιήσεις. Άπαξ και τον έχεις ενεργοποιήσει τρεις φορές (έστω και στο ίδιο μηχάνημα) αρνείται την τέταρτη. Αναγκάστηκα να τον ξανα-αγοράσω, για τρεις μήνες (Σεπτέμβριο θα βγει ο 2005). Αλλά σήμερα με τους ιούς δεν είναι να αστειεύεται κανείς.

Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ. Άριστος επιστήμων στην ειδικότητά του (καρδιολόγος) αλλά όχι πολύ σπουδαγμένος στους υπολογιστές. Ξαφνικά του προέκυψε πρόβλημα με μία παρουσίαση στο Powerpoint (δεν μπορούσε να κάνει κάτι βίντεο να τρέξουν) και ζήτησε την βοήθειά μου.

Το πρόβλημα λύθηκε εύκολα, αλλά δουλεύοντας στον υπολογιστή του, παρατήρησα πως σερνόταν. Ρίχνοντας μία ματιά στις προδιαγραφές διαπίστωσα πως ήταν ένα περίεργο μίγμα από πανάρχαια και εντελώς καινούργια συστατικά. Π. χ. ενώ είχε ολοκαίνουργους και σύγχρονους οδηγούς DVD και εγγραφής CD – ο επεξεργαστής ήταν ένας Ρentium ΙΙΙ στα 800MHz. Όπως έμαθα, το μηχάνημα είχε μακριά ιστορία και κάθε λίγο αναβαθμιζόταν κάτι – αλλά η καρδιά του, ο επεξεργαστής και η μητρική ήταν εντελώς ξεπερασμένα.

Συνέστησα λοιπόν στον καρδιολόγο μία μεταμόσχευση (αλίμονο, πόσο πιο εύκολη!) και τον έστειλα σε κατάστημα μεγάλης (και ταχύτατα αναπτυσσόμενης) αλυσίδας, αφού συνεννοήθηκα με τον γνωστό μου διευθυντή του καταστήματος. Του έδωσα μαζί και μία …συνταγή όπου υπεδείκνυα τις τρεις απαραίτητες αναβαθμίσεις (επεξεργαστής, μητρική και κάρτα οθόνης) συνολικού κόστους 380 €. Συντηρητική προσέγγιση, αλλά εφόσον δεν παίζει παιχνίδια και δεν τρέχει απαιτητικά γραφικά – απόλυτα επαρκής.

Όταν μετά από λίγες ημέρες με κάλεσε να τον βοηθήσω στην διαμόρφωση του νέου μηχανήματος, έμεινα άναυδος. Από το παλιό δεν είχε μείνει τίποτα – ούτε το κουτί (που ήταν καινούργιο). Τα 380 ευρώ είχαν γίνει χίλια διακόσια. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε ότι του πρότειναν μία «καλύτερη λύση» επειδή αυτά που είχε ήταν άχρηστα. Μεταξύ των αχρήστων ήταν και οι καινούργιοι οδηγοί. Ακόμα και το παλιό μόντεμ, το οποίο όμως δεν είχε αντικατασταθεί με άλλο, όπως ανακάλυψα όταν πήγα να του ρυθμίσω την σύνδεσή του με το Διαδίκτυο. Σύστημα 1200 € (χωρίς οθόνη, ηχεία, ποντίκι και πληκτρολόγιο) και να μην έχει μόντεμ! Κατόρθωμα!

Το χειρότερο είναι πως όταν παραπονέθηκα στο μαγαζί (αισθανόμουν φρικτά) δεν βρέθηκε ο υπεύθυνος. Άλλος είχε υποδεχθεί τον πελάτη, άλλος είχε προτείνει τη νέα σύνθεση και άλλος είχε προμηθεύσει το μηχάνημα. Κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει το αρχικό υλικό… Ουσιαστικά δεν έκαναν αναβάθμιση – του πούλησαν έναν έτοιμο καινούργιο υπολογιστή απλώς αντιγράφοντας τα περιεχόμενα του σκληρού δίσκου.

Όταν οι επιχειρήσεις μεγαλώσουν, γίνονται απρόσωπες και ανεύθυνες βιομηχανίες πωλήσεων. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, χάνουν την παλιά προσωπική ανθρωποκεντρική εξυπηρέτηση, χωρίς όμως να αποκτούν τον σωστό επαγγελματισμό που θα συντηρήσει την εμπιστοσύνη του πελάτη.

Φυσικά, μετά την διαμαρτυρία μου, οι ιθύνοντες προσφέρθηκαν να επανορθώσουν. Αλλά δεν διαθέτει ο κάθε πελάτης έναν γνωστό, που να μεσολαβεί, να γνωρίζει (και να έχει στήλη στο RAM…).

E-SHOP ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ! Δεν σχολιάζω – δεν χρειάζεται! Παραθέτω αυτούσιο το γράμμα που έλαβα: «Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να αγοράσετε από κάποιο διαδικτυακό κατάστημα (και καλά), να πηγαίνετε να κάνετε εγγραφή και να σας βγάζει μήνυμα «Πάρτε μας τηλέφωνο για να σας ανοίξουμε λογαριασμό»; Και ας πούμε ότι το τηλεφώνημα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο (αν όμως το κατάστημα δεν ήταν στην ίδια χώρα;). Στο τηλεφώνημα μου ζήτησαν διεύθυνση (όχι βέβαια ηλεκτρονική) για να μου στείλουν έντυπη φόρμα (!!), να την συμπληρώσω και να τους την στείλω πίσω. Δεν μου ακούγονται και πολύ ηλεκτρονικά όλα αυτά. Εσείς τι λέτε; Περιμένουν έτσι να έχουν πελάτες; Ποια ήταν η δικαιολογία τους; Ότι λέει τα στοιχεία μου είναι προσωπικά και δεν θα ήταν ασφαλή αν τα συμπλήρωνα online. Μα καλά δεν τους είπε κανείς για τις SSL συνδέσεις; Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά! (ευτυχώς όχι τόσο συχνά)».

Εμένα, αγαπητέ αναγνώστη μου είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια και το είχα γράψει στο RAM. (Μάλιστα τότε μου είχαν πει να πάω στο κατάστημα για να πληρώσω και να παραλάβω!). Πίστευα όμως πως με τον καιρό θα είχε γίνει κατανοητή η διαφορά ανάμεσα σε δικτυακή, τηλεφωνική και προσωπική πώληση…

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ SPAM ΣΤΕΛΝΟΥΝ SPAM! Πάλι από αναγνώστη (αχ, αυτοί οι αναγνώστες μου!) Γράφει ο κ. Ν. Κ.: «Πρόσφατα, γνωστό περιοδικό του χώρου ξεκίνησε να μου στέλνει μηνύματα υποτίθεται ενημερωτικά, τα οποία ουδέποτε ζήτησα. Αναρωτιέμαι μάλιστα που βρήκαν το "καλό" μου mail το οποίο χρησιμοποιώ μόνο σε περιπτώσεις όπου γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί κατ' αυτό τον τρόπο. Στην σελίδα του περιοδικού βρήκα ένα mail επικοινωνία. Μπήκα λοιπόν στον κόπο να στείλω ένα μήνυμα στους κύριους αυτούς, απαιτώντας να με διαγράψουν από την λίστα τους. Αντί για απάντηση, συνέχισα να παίρνω τα ανεπιθύμητα μηνύματα. Η αλήθεια είναι ότι στο mail υπάρχει ένα link για την διαγραφή από την λίστα, ωστόσο είναι εξαιρετικά μικρό και "χαμένο" και με το δεδομένο ότι δεν με ενδιέφερε το μήνυμα, δεν το είδα αμέσως. Χρειάστηκε να γεμίσει το mail box μου με άχρηστα μηνύματα μέχρι να ανακαλύψω.

Είναι ντροπή, οι ίδιοι spammers, να κάνουν αναφορά στο περιοδικό τους για το μεγάλο αυτό πρόβλημα, προτείνοντας επιπλέον και λύσεις, και παράλληλα να αποστέλλουν τέτοιου είδους mail».

Ο «δάσκαλος που δίδασκε» είναι σοφή παροιμία, αγαπητέ αναγνώστη!

Υ. Γ. Πολλά τα ενδιαφέροντα Weblogs (δικτυακά ημερολόγια) διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα. Από τα τελευταία ξεχωρίζω του Νικόλα Περδικάρη που είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Καποδιστριακό και (όπως μου γράφει ο ίδιος) κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Θα το βρείτε στην διεύθυνση http://stories.disabled.gr.