ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΠΑΤΑΡΙΑΣ: Όσο περνάνε τα χρόνια, το σύνδρομο αυτό με κατέχει όλο και περισσότερο. Και νομίζω πως αυτό δεν είναι τυχαίο.

Δεν αντέχω τις άδειες μπαταρίες. Βλέπω καμιά φορά σε κινητά τρίτων την μπαταρία να πλησιάζει την πλήρη της εξάντληση και με πιάνει πανικός. Νιώθω σαν να πρόκειται να πεθάνει, να ξεψυχήσει μπροστά μου.

Περιττό να πω ότι τα δικά μου κινητά, το iPod, ο φορητός υπολογιστής, το PSP, οι ψηφιακές φωτογραφικές και όποια άλλη συσκευή διαθέτει μπαταρία, είναι πάντα γεμάτη. Κουβαλάω φορτιστές αυτοκινήτου και δεύτερες μπαταρίες. Στο εξοχικό μου έχω έξτρα φορτιστές για όλες τις συσκευές – κι ας μην τους χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ.

Λέω ότι το σύνδρομο αυτό είναι ευθέως ανάλογο με την ηλικία – και ίσως καταλάβατε γιατί. Γερνώντας νιώθεις να σου λιγοστεύει η ενέργεια, να πέφτει, να χάνεται. Φορτίζεις λοιπόν τις μπαταρίες επειδή δεν μπορείς να φορτίσεις τον εαυτό σου. Αποταμιεύεις ενέργεια κατ’αναλογίαν.

Αυτό το κατ’αναλογίαν με την μηχανή, αυτή η ταύτιση, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και σύνθετο θέμα. Ένας από τους λόγους που θέλουμε ταχύτερο υπολογιστή, δυνατότερο αυτοκίνητο, καλύτερο κινητό, είναι γιατί μεταφέρουμε κάτι από την δύναμη αυτή στον εαυτό μας. Με αυτά τα εργαλεία (που αποτελούν προεκτάσεις του ανθρώπου) ταυτιζόμαστε.

Και άρα ταυτιζόμαστε και με τις μπαταρίες τους – δηλαδή τα αποθέματα της ενέργειας που τους έχουν απομείνει. Εμείς άλλο τρόπο φόρτισης δεν έχουμε παρά τον ύπνο (άντε και τις διακοπές – αν μας κάτσουν). Αλλά όσο μεγαλώνεις, ο ύπνος γίνεται λιγότερο ανανεωτικός. Ξυπνάς και το πρωί κουρασμένος.

(Ξέρετε το ρητό: αν είσαι πάνω από εβδομήντα και ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς να πονάς πουθενά, θα πει ότι πέθανες…).

Βέβαια εγώ και νεότερος ήμουν προνοητικός: ξαναγέμιζα το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μου μόλις κατέβαινε κάτω από τα τρία τέταρτα. Δεν αντέχω αυτούς που περιμένουν να ανάψει το φωτάκι της βενζίνας, για να αναζητήσουν πρατήριο. Αποτέλεσμα: σε σαράντα τόσα χρόνια οδήγησης, δεν έχω μείνει ποτέ από καύσιμα. Ούτε από λάμπες έχω μείνει στο σπίτι (υπάρχει πάντα απόθεμα όλων των τύπων, που ανανεώνεται συνεχώς) ούτε – φυσικά – από μπαταρίες.

Και στον υπολογιστή κρατάω πάντα αντίγραφα ασφαλείας. Παλιά σε δισκέτα, μετά σε Zip, τώρα σε USB δίσκο. Κι αυτό δεν το κάνω αφού τελειώσω μία δουλειά, αλλά σταδιακά, ενώ εργάζομαι. Αποθηκεύω κάθε παράγραφο ενός κειμένου, κάθε εκδοχή μίας επεξεργασμένης φωτογραφίας. Είμαι ο άνθρωπος του backup.

Αλλά αυτά είναι λογικές αποφάσεις πρόληψης και πρόνοιας. Με τις μπαταρίες είναι άλλο το θέμα: δεν παίζει μόνο η λογική αλλά και το συναίσθημα. Όπως έγραψα παραπάνω, η εικόνα της μπαταρίας που αδειάζει μου δημιουργεί αίσθημα πανικού. Μία εξομοίωση με τις δικές μου δυνάμεις που λιγοστεύουν…

Το έχω γράψει και σε ένα βιβλίο μου: όταν θα πεθάνω, όλες οι μπαταρίες μου θα είναι φορτισμένες…

ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ: Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η ομορφιά συγκρούεται με την ορθότητα ή με την αποτελεσματικότητα; Ναι, αρκετές. Και μία από τις κορυφαίες τέτοιες συγκρούσεις στον χώρο της τεχνολογίας, είναι τα ρολόγια.

Ο καθένας ξέρει πως ένα απλό και πάμφθηνο ρολόι, φτάνει να έχει τεχνολογία κρυστάλλων χαλαζία (quartz) είναι πιο ακριβές από πανάκριβες χειροποίητες κατασκευές που κοστίζουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Μια από αυτές τις σούπερ μάρκες, η Blancpain, έγραφε πριν από χρόνια στην διαφήμισή της: «Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μας ένα ρολόι quartz και ούτε θα υπάρξει».

Που σημαίνει πως κανένα Blancpain δεν θα είναι ποτέ στην ώρα του… Ναι, ακόμα και αυτά τα ρολόγια που έρχονται με πιστοποιητικό ακρίβειας ελβετικών αστεροσκοπείων, έχουν αποκλίσεις τραγικές: ένα και δύο λεπτά την εβδομάδα!

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες ένα πανέμορφο Chopard (L.U.C. 1.96, για τους επαΐοντες). Τα πιστοποιητικά που το συνοδεύουν είναι τόμος ολόκληρος, σαν περγαμηνές ευγενείας πριγκίπων. Ανήκει στην πολύ μικρή ομάδα ρολογιών που έχει τιμηθεί με το ειδικό οικόσημο της Γενεύης (Poinçon de Genève) το οποίο δικαιωματικά φέρουν όλα τα Patek Philippe και μερικά επίλεκτα άλλων κατασκευαστών της Haute Horlogerie (πως λέμε Haute Couture). Έχει και ένα πιστοποιητικό ακριβείας που καταγράφει δεκάδες τεστ τα οποία κράτησαν δεν ξέρω πόσες μέρες.

Τι να το κάνεις; Το ρολόι αυτό, που κοστίζει όσο ένα καλό μικρομεσαίο αυτοκίνητο, πηγαίνει μπροστά τρία λεπτά την εβδομάδα! (Διευκρινίζω: δεν μου ανήκει – μην με πείτε πάλι πλουτοκράτη!). Το Vacheron Constantin ενός φίλου, είναι στα δύο λεπτά. Ένα άλλο, Maurice Lacroix, (Masterpiece), κερδίζει ένα λεπτό την εβδομάδα. Το παλιό μου Rolex (officially certified chronometer!) είχε φτάσει να έχει ακόμα μεγαλύτερες αποκλίσεις – βαρέθηκα να το στέλνω για ρύθμιση και το χάρισα.

Όμως αυτά τα ρολόγια είναι κοσμήματα. Ο μηχανισμός τους, που φαίνεται μέσα από το διαφανές πίσω ζαφείρι, είναι έργο τέχνης. Ιδιαίτερα του Chopard, δεν κουράζεσαι να τον χαζεύεις.

Εδώ βέβαια πρέπει να μπει το ζήτημα: τι είναι ένα ρολόι; Κόσμημα ή μηχάνημα καταγραφής του χρόνου;

Στην δεύτερη περίπτωση το θέμα είναι απλό: το φτηνότερο Swatch των 30 € μπορεί να έχει απόκλιση δευτερολέπτων τον χρόνο. (Με την ευκαιρία: γνωρίζατε ότι οι διασημότερες και πιο αποκλειστικές μάρκες ελβετικών ρολογιών ανήκουν στην …Swatch; Π. χ. η Blancpain που αναφέραμε, η επίσης ιστορική Breguet και η Omega;).

Όμως το ρολόι έχει γίνει κάτι παραπάνω από μετρητής χρόνου. Είναι όχι μόνο κόσμημα αλλά και ένδειξη κύρους, πλούτου και καλού γούστου. Στο κάτω-κάτω – αν με ενδιαφέρει η ακριβής ώρα, κοιτάω το κινητό μου. (Έχει κι αυτό, ακριβέστατο ηλεκτρονικό τσιπ).

Κι όμως… κι όμως… εμένα με ενοχλεί η ιδέα ενός (έστω περίτεχνου) μηχανισμού που δεν κάνει καλά την δουλειά του. Σε σημείο που να αγανακτώ με τις διορθώσεις και να ξαναφοράω ένα απλό quartz, με ανακούφιση και ενθουσιασμό για την πρωτοφανή ακρίβειά του. Μέχρι ν’ αρχίσω να σκέπτομαι τον περίτεχνο αυτόματο μηχανισμό που σκουριάζει και να ξαναγυρίζω στο κόσμημα. (Ξέρετε πως υπάρχουν ηλεκτρικοί κουρδιστές που μιμούνται τις κινήσεις του χεριού για να μην μένουν αργοί οι μηχανισμοί των πολύτιμων ρολογιών;)

Ναι – μεταξύ μηχανικής ακρίβειας και αισθητικής ικανοποίησης, μεταξύ αποτελεσματικότητας και ομορφιάς παίζεται ένα δύσκολο παιχνίδι…

ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ: Είμαι τακτικός πελάτης του «Πλαίσιου» πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Με ικανοποίηση το είδα να μεγαλώνει, να απλώνεται και να ευημερεί. Όμως με την ανάπτυξη ήρθαν και τα προβλήματα. Πως ελέγχεις ένα πλήθος από καταστήματα και ένα σύνταγμα συνεργάτες;

Στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο πληθαίνουν τα παράπονα. Φυσικό είναι, όσο μεγαλώνει η πελατεία το ποσοστό (έστω σταθερό) των δυσαρεστημένων να αντιπροσωπεύει μεγαλύτερο αριθμό.

Τον τελευταίο καιρό τα παράπονα αφορούν πώληση μεταχειρισμένων σκληρών δίσκων (οι αναγνώστες μου βρίσκουν μέσα δεδομένα) και λογισμικού (έχουν εξαντληθεί οι ενεργοποιήσεις). Έπεσα κι εγώ θύμα της τελευταίας περίπτωσης με ένα «ληγμένο» Office.

Όμως εδώ η λύση είναι απλή: πουλάτε μόνο σφραγισμένα προϊόντα! Δεν καταλαβαίνω γιατί το «Πλαίσιο» πουλάει τους σκληρούς ...χύμα και το λογισμικό ανοιχτό! Εδώ δεν υπάρχουν πολύπλοκα θέματα εξυπηρέτησης και ανθρώπινης συμπεριφοράς – μία διαταγή αρκεί.

Στον παράλληλο δρόμο, το Multirama Ψυχικού μου πούλησε ένα iPod χωρίς CD-ROM λογισμικού. Η απάντηση του πωλητή όταν επέστρεψα μετά την ανακάλυψη ήταν: «Α, έτσι τα πουλάμε εμείς». Μετά από πίεση, τηλεφώνησε στα κεντρικά όπου ο υπεύθυνος μου εξήγησε: «Τα φέρνουμε κατ’ ευθείαν από τις ΗΠΑ και το πακέτο δεν έχει CD». Στο ερώτημα πως θα λειτουργήσει το iPod χωρίς τα προγράμματα, δεν πήρα απάντηση. Ούτε στο αν γνωρίζει πως μία τέτοια πώληση είναι παράνομη, σύμφωνα με το Ελληνικό – και Κοινοτικό – δίκαιο.

Κι εγώ μεν κατέβασα τα σχετικά από το Διαδίκτυο (έκανα και αναβάθμιση της συσκευής). Αλλά το ερώτημα παραμένει…

ΤΟ ΜΑΤΙΑΣΑ! ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ στο περασμένο τεύχος για το Sonyericsson Κ750i – και αυτό απέθανε! Έτσι, στα καλά καθούμενα, ούτε άναβε, ούτε φόρτιζε. «Ξαφνικός Θάνατος» που λέγανε και στο ποδόσφαιρο. Φυσικά – είχε δύο χρόνια εγγύηση – μου το άλλαξαν με ένα καινούργιο (που διαθέτει και το βελτιωμένο λογισμικό...)

Και με την ευκαιρία: αν πάθει κάτι το κινητό σας, μάθετε που είναι τα εξουσιοδοτημένα σέρβις της κατασκευάστριας εταιρίας και πηγαίνετέ το κατευθείαν εκεί. Μην το πάτε στο μαγαζί από όπου το αγοράσατε: θα έχετε αρκετές ημέρες καθυστέρηση (κι αυτοί στο σέρβις θα το στείλουν...)

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ… ΣΤΙΣ ΧΡΕΩΣΕΙΣ! Τα έχουμε ψάλει αρκετές φορές στην Vodafone, καιρός τώρα να ασχοληθούμε και με την άλλη μας πολυεθνική, την ΤΙΜ. Η οποία μου έστειλε ένα λογαριασμό που, πέρα από τηλεφωνήματα, SMS και MMS, περιλάμβανε 49 € (χωρίς τέλη και ΦΠΑ, άρα πολύ περισσότερα) για κίνηση GPRS. Tι είχα κάνει ο ατυχής; Είχα συνδέσει το κινητό μου με την Sonyericsson για να αναπληρώσω μερικά δωρεάν «Θέματα» (Themes) και παιχνίδια, που είχαν χαθεί με την καταστροφή του. Συνολικά κατέβασα 4.892kb που κόστισαν 49 ευρώ! Σκεφθείτε να μην ήταν και …δωρεάν.

Και προσέξτε: αν έχετε πάρει πακέτο σύνδεσης στο Internet, αυτό αφορά μόνο την σύνδεση με τον POP διακομιστή για το email σας. Όλες οι Wap συνδέσεις δεν συμπεριλαμβάνονται. Έτσι νομίζετε πως έχετε 10ΜΒ δωρεάν (πληρώνοντας πάγιο 15 € τον μήνα): από αυτά έχετε καταναλώσει το 5% για email και σας έρχεται μετά η κεραμίδα των 50+!

Α ναι – δεν υπάρχουν όρια στους τρόπους που εφευρίσκουν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας για να μας τα παίρνουν! Φτηνές στα τηλεφωνήματα, αλλά αν βρουν κάποιον με προχωρημένα γούστα που θέλει να μπαίνει στο Google και στο BBC ή να επωφελείται από τις δωρεάν προσφορές της Sonyericsson, του αλλάζουν τα φώτα…

Υ. Γ. Κύριε διευθυντά! Ευχαριστώ για την γάτα με την οποία διακοσμήσατε την στήλη. Είτε πήρατε μυρωδιά ότι είμαι γατόφιλος, ή θέλετε να πείτε ότι είμαι γάτα. Και τα δύο ισχύουν!