ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΒΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ! Ο μεγάλος μου υπολογιστής άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα αιφνίδιου θανάτου. Ξαφνικά, εκεί που δούλευα, ακουγόταν ένα μπουπ – και νεκρώνονταν τα πάντα. Την τρίτη φορά που έγινε αυτό, ακούστηκε και μία ψιλή συνθετική φωνίτσα που επαναλάμβανε: system failure! system failure! Ήταν φανερό πως η μητρική μου κάρτα (ASUS A7V8X) είχε πρόβλημα. Σχετικά καινούργια (ούτε ενός χρόνου) μας άφηνε χρόνους.
Τίποτα δεν είναι πιο οχληρό από να αλλάξεις μητρική. Πρέπει να αποσυναρμολογήσεις τα πάντα, να διαλύσεις τον υπολογιστή στα εξ ων συνετέθη και να περάσεις ένα τρίωρο ξεβιδώνοντας και βιδώνοντας. Ιδιαίτερα όταν έχεις πολλά συστατικά και περίπλοκες κατασκευές (αθόρυβους ανεμιστήρες Zalman κλπ). Αυτή φορά όμως τα πράγματα έμελλε να είναι πολύ χειρότερα.
Η διάδοχος κάρτα ήταν μία Albatron KX18D PRO (είπα να δοκιμάσω νέο βραβευμένο κατασκευαστή) με το τσιπάκι της nVidia (nForce 2 Ultra 400) το οποίο, δυστυχώς, έχει και ανεμιστηράκι που σφυρίζει – όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων.
Άρχισα λοιπόν υπομονετικά την διάλυση ένα πρωινό του Σαββάτου (η υπόθεση θέλει Σαββατοκύριακο). Η νέα κάρτα έχει εντελώς άλλη διάταξη στις εξόδους της από την παλιά – χρειάζεται λοιπόν και άλλο «παράθυρο» για να πάρει την παράλληλη, την σειριακή, τις θύρες USB, ήχου, κλπ. Βρήκα ένα κατάλληλο στην «αποθήκη» μου. Η ίδια η κάρτα δεν δίνει, όπως και δεν έχει και πρόσθετες εξόδους USB. Ενώ έχει 6 υποδοχές, διαθέτει μόνο 4 εξόδους. (Χρησιμοποίησα της ASUS).
Εκεί λοιπόν που άνοιγα, σπρώχνοντας με το κατσαβίδι και πιέζοντας με το δάχτυλο, τις τρύπες στο μέταλλο, κόβομαι με την λαμαρίνα βαθιά – και τόσο γλυκά που ούτε το κατάλαβα. Το επόμενο πράγμα που βλέπω: μία λίμνη αίματος μέσα στο κουτί (ευτυχώς άδειο) και όλα, χέρια, μπράτσα, ρούχα, μέσα στο αίμα. Πανικός, οξυζενέ και πιεστικό – κάποια στιγμή σταμάτησε.
Συνέχισα παρόλα αυτά (καίτοι τραυματίας με δεμένο τον αντίχειρα) και ολοκλήρωσα την εγκατάσταση. Η οποία (για όποιον δεν την έχει κάνει) είναι πιο πολύ βαριά σωματική παρά πνευματική εργασία. Κάρφωσε, βίδωσε, πίεσε, σκύψε, τράβα, βάλε, βγάλε – την άλλη μέρα είμαι πιασμένος. Τέλος πάντων, κάποτε τα είχα συναρμολογήσει και συνδέσει όλα. Για να διαπιστώσω, όταν πήγα να ξεκινήσω, ότι τα Windows XP δεν άρχιζαν ούτε με σφαίρες!
Ναι, τελικά χρειάστηκε να επανεγκαταστήσω τα ΧΡ! Που σημαίνει μετά να ξαναβάλω και το Service Pack1 και να κατεβάσω από το Windows Update όλες τις αναβαθμίσεις (δύο ώρες!). Και να πάρω νέα ενεργοποίηση (activation) των ΧΡ αλλά και του Office 2003 και του Norton Antivirus και AntiSpam. Όλα αυτά, επειδή άλλαξα μόνο ΕΝΑ στοιχείο του υπολογιστή μου.
Αχ αυτά τα μηχανήματα! Όταν δουλεύουν καλά, είναι απόλαυση: ακούραστοι εργάτες, πιστοί σύντροφοι, διασκεδαστικοί συμπαίκτες… Όταν όμως χαλάσουν, μπορούν να σου κάνουν την ζωή μαύρη. Διαβάστε περισσότερα περί αυτού παρακάτω.
ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ – ΤΙ ΝΑ ΛΕΩ ΕΓΩ; Όχι ο Πάπας της Ρώμης (αυτός ο καημένος δεν έχει δυνατότητες να γράψει τίποτα) αλλά ο πάπας των ηλεκτρονικών, ψηφιακών και πάντων άλλων τεχνολογικών, ο και γεννήτορας αυτού του περιοδικού, Θεόδωρος Σπίνουλας, (κύριο άρθρο του, στο HI TECH). Μετά από μία τραυματική εμπειρία με το υπερσύγχρονό του Home Cinema, όπου συνέβησαν όλα τα στραβά – κάηκε το τουίτερ, μικροφώνιζε το υπογούφερ, έκαναν παρεμβολές τα καλώδια – τι να σας πω: ο Νόμος του Μέρφυ αυτοπροσώπως – κατέρρευσε. Έφαγε πολλή ώρα για να μπαλώσει τα πράγματα και να κάνει μία ανάπηρη προβολή, με πολλή καζούρα από το κοινό. Στο τέλος αναστέναξε εκ βαθέων: «Περισσότερο χρόνο περνάω συντηρώντας το σύστημα παρά χρησιμοποιώντας το. [ ] Άρα, εντέλει, είμαι ο κύριος του συστήματος ή ο υπηρέτης; Εγώ έχω μηχανήματα ή αυτά με έχουν;»
Να αγιάσει το στόμα σου, τεχνολογιώτατε! Πόσες στιγμές έχω σκεφθεί το ίδιο (και το έχω γράψει σε αυτή τη στήλη αρκετές φορές τα εννιά τελευταία χρόνια). Όχι μόνο το τελευταίο (ματωμένο) Σαββατοκύριακο αλλά και το προτελευταίο απασχολήθηκα αποκλειστικά με αναβαθμίσεις, ενημερώσεις, ρυθμίσεις, επισκευές, διαφόρων συσκευών και εργαλείων. Από τον έλεγχο των πιέσεων στα λάστιχα των αυτοκινήτων της οικογένειας (είμαι ο μόνος που ασχολείται, αλλιώς θα είχαμε σκοτωθεί όλοι) μέχρι τις τελευταίες ενημερώσεις της Microsoft.
Κι αυτή η ευλογημένη, βγάζει τρεις με τέσσερις κάθε εβδομάδα! Και δεν μπορείς να τις κατεβάσεις μία φορά και να τις αποθηκεύσεις, για να τις περάσεις και σε άλλους υπολογιστές. Πρέπει να τις ξανακατεβάσεις για κάθε έναν από την αρχή!
Κρατήστε λογαριασμό – όλα επί πέντε. Ο δικός μου πύργος, ο φορητός, ο εξοχικός, ο επιτραπέζιος της γυναίκας μου και ο φορητός της. Κι επειδή μου ήρθαν νέα προγράμματα έπρεπε να περαστούν σε όλα τα μηχανάκια – και να απεγκατασταθούν χωριστά τα παλιά. Π. χ. το Corel Graphic Suite 11 κάνει πως δεν ξέρει ότι στο δίσκο υπάρχει το 10 – και εγκαθίσταται σε χωριστό κατάλογο. Αν δεν θέλεις να γεμίζεις τζάμπα τον σκληρό (300ΜΒ είναι αυτά!) πρέπει να κάνεις χωριστή απεγκατάσταση. Επί πέντε.
Θα με ρωτήσετε: καλά η σύζυγος χρησιμοποιεί όλα τα προγράμματα που χρησιμοποιείς και εσύ; Όχι – αλλά τα θέλει. Έτσι και ρίξει μία ματιά στην επιφάνεια εργασίας και δει το Corel 11, αμέσως διαμαρτύρεται: «Εγώ, γιατί έχω το 10;» (κι ας μη το έχει χρησιμοποιήσει ποτέ). Για λόγους λοιπόν political correctness (ελληνιστί: αποφυγής κρεβατομουρμούρας) όλα γίνονται επί πέντε.
Και βέβαια δεν εκδίδει μόνον η Microsoft μπαλώματα (patches) και αναβαθμίσεις. Βγάζουν και όλες οι άλλες εταιρίες: νέους οδηγούς οι κάρτες γραφικών και οι κάρτες ήχου, ενημερώσεις και αναβαθμίσεις όλα τα άλλα προγράμματα – επεξεργασίας εικόνων, ήχου, βίντεο, κειμένων… ακόμα και τα παιχνίδια κυκλοφορούν updates. Να μην μιλήσουμε για τα «αντιβιοτικά», που θέλουν κάθε τρεις και δύο ενημέρωση για τους νέους ιούς…
Όλα τούτα (σχεδόν) επί πέντε.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΑ; Υπάρχει και το Σατανάκι. Το Σατανάκι είναι μία μικρόσωμη γατούλα (κεραμιδόγατα Bonzai) που έχει κερδίσει επαξίως και με πολύ κόπο το όνομά της. Όλες οι γάτες παίζουν (και καταστρέφουν) όταν είναι μικρές. Όταν μεγαλώσουν σοβαρεύουν και ραχατεύουν. Όχι όμως το Σατανάκι. Όσο μεγαλώνει, τόσο πιο διάολος γίνεται.
Το χόμπι του Σατανάκι είναι τα καλώδια και τα βύσματα. Τα μασάει, τα τραβάει, τα ανακατώνει… Έτσι, πότε δεν παίζει το κεντρικό ηχείο του Home Cinema, πότε το αριστερό του μίνι ηχοσυστήματος της κρεβατοκάμαρας. Το αποκορύφωμα της δραστηριότητάς του ήταν όταν τρύπωσε πίσω από τον μεγάλο ενισχυτή audio-video της Yamaha και άλλαξε όλους τους διακόπτες. Δεν δούλευε τίποτα. Στο μικρό φορητό CD-Player καταφέρνει και κουνάει τους διακόπτες ενώ είναι συρόμενοι και αρκετά σκληροί. Περιττό να πω τι συμβαίνει όταν πηδάει επάνω στο πληκτρολόγιο και παίζει πιάνο με τα πλήκτρα. Έχω επιπλέον την υποψία ότι κάτι ξέρει για το εργαλείο που ονομάζουμε ποντίκι – αλλιώς δεν θα είχε τόση επιμονή να το γκρεμίζει από την θέση του.
Έτσι λοιπόν, με την βοήθεια του Σατανάκι, πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες συντήρησης των ηλεκτρονικών του σπιτιού. Κι άμα έχω τελειώσει με τους υπολογιστές, τα ηχητικά, τα κινητά, τα palmtops, τα ΜΡ3 – όλο και κάποια λάμπα θα έχει καεί ή κάποια βρύση θα στάζει…
ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΤΑ ΔΕΚΑ… Τώρα η σχέση είναι αντίστροφη. Στα δέκα ηλεκτρονικά μηνύματα που παίρνω τα εννέα είναι spam. Μερικές φορές και περισσότερα. Να, σήμερα το πρωί, στα σαράντα τρία, μόνο δύο ήταν πραγματικά email. Όλα τα άλλα διαφημιστικά. Συγκομιδή μιας νύχτας Τα περισσότερα αφορούσαν το μεγάλωμα του ανδρισμού μου και την ποιότητα της στύσης μου. Μερικά, μπερδεύοντας τα γένη (το sextus είναι λίγο ασαφές – αν και, αν ήμουν γυναίκα, θα ήταν sexta) μου στέλνουν συμβουλές για να μεγαλώσω το στήθος μου. Από κει και πέρα άκοπα πτυχία, διπλώματα και αυτόματα ντοκτορά, φάρμακα για το πάχος και την κατάθλιψη, παυσίπονα (θραύση κάνει το vicodin – που μάλλον είναι μεταμφιεσμένο ναρκωτικό με κωδεΐνη). Και – κατά συρροήν – προτάσεις να επισκεφθώ τις πιο τολμηρές πορνογραφικές σελίδες – με όλων των ειδών τους συνδυασμούς: ετεροφυλικούς, ομοφυλοφιλικούς, παιδοφιλικούς, κτηνοβατικούς – μέχρι και σεξ με φίδια προβάλλεται!
Δεν είμαι οπαδός της λογοκρισίας, αλλά εδώ ισχύει το δόγμα ότι η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αυτός ο καταιγισμός μηνυμάτων μου τρώει τον χρόνο μου (όσο κι αν ο Norton AntiSpam βοηθάει) και αποτελεί απρόκλητη ενόχληση και εισβολή στον ιδιωτικό μου χώρο. Είμαι λοιπόν σύμφωνος με τις νομοθετικές ρυθμίσεις (περνάει τώρα μία στις ΗΠΑ, και άλλη στην Ε.Ε.) που θα καθιστούν την αποστολή απρόσκλητων ομαδικών μηνυμάτων (το spam) ποινικό αδίκημα.
ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ – ΤΙ ΤΡΑΒΑΣ! Μου γράφει ο ένας από την Κεφαλονιά ότι αγόρασε από το «Πλαίσιο» στην Πάτρα ένα κουτί υπολογιστή. Δεν ήταν διαθέσιμο και του υποσχέθηκαν ότι θα σταλεί κατεπειγόντως από την Αθήνα σε 24 με 48 ώρες. Το εξόφλησε και δέχθηκε να επιβαρυνθεί και τα έξοδα μεταφοράς. Όταν μου έγραψε, είχαν περάσει έξη μέρες και το κουτί άφαντο.
Μου γράφει ο άλλος από την Ξάνθη: «Είμαι συνδρομητής ΑDSL από τον Αύγουστο, στην πόλη της Ξάνθης. Τον τελευταίο μήνα παρατηρώ μια φοβερή καθυστέρηση και υποπτεύομαι ότι είναι εξαιτίας της μεγάλης αναλογίας χρηστών ανά σύνδεση. (Π. χ. αντί να κάνω download με 40-42 κbps αυτό γίνεται με 20-25, το ping στο unreal tournament 2k3 είναι μεγαλύτερο και από αυτό της άλλης μου σύνδεσης, που είναι ISDN κ. τ. λ.). Σε τηλεφωνική συνομιλία με το 801-11-35555 η τεχνική υπηρεσία μου είπε ότι αυτή δεν μπορεί να ελέγξει τους κόμβους, εκτός από Αθήνα και Θεσσαλονίκη».
Ναι – η Ελλάδα τελειώνει στα όρια της Αθήνας (άντε και της Θεσσαλονίκης).
