Η ΤΕΛΕΙΑ ΣΥΖΥΓΟΣ. Εδώ και ενάμιση χρόνο χρησιμοποιούσα το κινητό K750i της SonyEricsson το οποίο, καθοδόν, είχα μετατρέψει με την βοήθεια του Davinci Team (www.davinciteam.com) σε W800. (Τα δύο τηλέφωνα έχουν ακριβώς το ίδιο hardware – η διαφορά είναι στο λογισμικό).
Ποτέ δεν ήμουν τόσο ευτυχής με ένα κινητό. Λέω ένα – ενώ θα έπρεπε να πω πολλά. Γιατί η συσκευή αυτή δεν είναι (όπως και τα περισσότερα σημερινά κινητά) ένα απλό τηλέφωνο. Για μένα ήταν κατ’ αρχήν ένα πλήρες PDA (ή, αν προτιμάτε, organizer). Συγχρονιζόμενο εύκολα και γρήγορα με το Outlook περιείχε όλες μου τις επαφές (600 καρτέλες με πάνω από 900 αριθμούς, διευθύνσεις, email κλπ.) τις σημειώσεις και το ημερολόγιό μου με όλα τα ραντεβού.
Αλλά ταυτόχρονα ήταν μία άριστη φωτογραφική μηχανή (2 megapixels, autofocus). Στο blog μου είχα ανεβάσει πολλές φωτογραφίες, που κανείς δεν πίστευε ότι είχαν τραβηχτεί με κινητό. Ήταν επίσης το καλύτερο μικρό φορητό ραδιόφωνο που είχα ποτέ μου – έπιανε σταθμούς που δυσκόλευαν το tuner μου – και ένα άριστο MP3 player. Με μία κάρτα μνήμης 2GB έπαιρνε καμία τετρακοσαριά τραγούδια, αφήνοντας αρκετό χώρο για φωτογραφίες.
Στις εκδρομές μου δούλευε υπερωρίες: πότε τηλέφωνο, πότε ραδιόφωνο, πότε MP3 για τους περιπάτους μου.
Με μία λέξη, ήταν τέλειο. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Μέχρι που ερωτεύθηκα ένα άλλο.
ΕΡΩΤΕΥΘΗΚΑ; Μα είναι αυτή η κατάλληλη λέξη; θα αναρωτηθείτε.
Είναι ακριβώς η σωστή έκφραση. Διότι, όπως και στον έρωτα, είχαμε να κάνουμε με μία εντελώς παράλογη απόφαση. Το τηλέφωνο που αγάπησα δεν είχε ούτε τις μισές αρετές του δικού μου. Ήδη αυτό το ήξερα πριν να το αποκτήσω. Είχα μελετήσει τις προδιαγραφές του στο Διαδίκτυο – και γνώριζα όλες του τις ελλείψεις. Δεν έπαιρνε κάρτα μνήμης (άρα ούτε χώρο για ΜΡ3), δεν είχε ραδιόφωνο, η φωτογραφική του μηχανή διέθετε μόνο 1,3 megapixel. Δεν διέθετε φωνητική κλήση πράγμα βασικό για το αυτοκίνητο (με το Bluetooth ακουστικό).
Στην πράξη αποδείχθηκε ακόμα χειρότερο. Στις ελλείψεις προστέθηκαν και λειτουργικά ελαττώματα.
Κι όμως τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να με συγκρατήσει. Αντιστάθηκα μερικές εβδομάδες. Έμπαινα στα μαγαζιά, το έπαιρνα στα χέρια μου, το χάιδευα – και μετά υπερίσχυε η λογική και έφευγα δρομαίος.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Πλήρωσα τα 399 € (δεν ήταν και λίγα) και το αγόρασα.
Ίσως μερικοί να έχουν μαντέψει για ποια συσκευή πρόκειται. Άλλωστε το design της έχει κάνει θραύση σε όλο τον κόσμο. Μιλάμε για το LG KG800 το επιλεγόμενο και chocolate.
Γρήγορα φάνηκε ότι το τηλέφωνο αυτό υπερτερούσε του W800 μόνο σε τρία πράγματα: στην ομορφιά, την ποιότητα οθόνης και το βάρος (ζυγίζει μόνο 85 γραμμάρια – το όριο φορητότητας για μένα στα κινητά είναι 100. Το S/E ήταν 99).
Από εκεί και πέρα, χάος. H μπαταρία του είχε μικρότερη αντοχή, η ευαισθησία λήψης ήταν μέτρια, το σύστημα γραφής μηνυμάτων, ανορθολογικό.
Το πρώτο λειτουργικό πρόβλημα προέκυψε όταν θέλησα να το συγχρονίσω με το Outlook. Υπήρχε ένα δισκάκι με λογισμικό και ένα καλώδιο USB. Αλλά αν νομίζετε πως αυτά σήμαιναν σύνδεση, εξαπατάσθε.
Δέκα φορές εγκατάσταση και απεγκατάσταση σε διάφορους υπολογιστές, άπειρες προσπάθειες σύνδεσης, χωρίς αποτέλεσμα. Στα fora και τα τεχνολογικά blogs του Διαδικτύου, όπου κατέφυγα, εκατοντάδες απελπισμένοι χρήστες ζητάνε βοήθεια. Άθλιο, πρωτόγονο λογισμικό – και ως τώρα καμία αναβάθμιση. Χαμός!
Τελικά στην νυοστή απόπειρα ΣΥΓΧΡΟΝΙΖΕΤΑΙ! (Ήταν και η μοναδική σύνδεση που κόλλησε – δεν επανελήφθη). Αλλά τι απογοήτευση: όλα τα ονόματα μπήκαν ανάποδα. Άντε να θυμάσαι πως τον κύριο Ταδόπουλο τον λένε Αριστείδη για να τον ψάξεις στο Α.
Τόσος κόπος για έναν άχρηστο κατάλογο! Αν ήταν άλλο τηλέφωνο, θα το είχα πετάξει από το παράθυρο. Αλλά ήταν η γκόμενα… Για χάρη της είχα παρατήσει την πιστή και άξια σύζυγο. Και το πάθος μου γι αυτήν δεν θα περνούσε εύκολα.
Έσβησα όλο τον κατάλογο και με άπειρη υπομονή άρχισα να τον χτίζω, χειροποίητο! Βρήκα και ένα κόλπο – μπορούσα να περνάω με Bluetooth τις εγγραφές από το SonyEricsson. Δυστυχώς μία-μία – αλλά τουλάχιστον με δύο κινήσεις. Όχι γράφοντας όλα τα στοιχεία από την αρχή.
Μου πήρε εβδομάδες, αλλά κάποτε τελείωσα.
Εν τω μεταξύ κάθε λίγο και λιγάκι ξαναγύριζα στην σύζυγο. Πήγαινα διακοπές; Τσακ, η κάρτα SIM πηδούσε από το ένα στο άλλο. Χρειαζόμουν το ραδιόφωνο, τα ΜΡ3 και την φωτογραφική. Μετά όμως, όταν επέστρεφα, πίσω η κάρτα. Έτρεχα αμέσως στην ωραία ερωμένη.
Που είχε και άλλα κουσούρια. Π. χ. ενώ βγάζει φωτογραφίες σε μεγαλύτερη ανάλυση (1280Χ960) δεν μπορεί να τις αναπροσαρμόσει (resize) για να τις στείλει ως MMS (όπως κάνει το S/E). Γενικά οι «καλές» φωτογραφίες του είναι άχρηστες – διότι δεν έχει κάρτα να τις διαβάσει ένας αναγνώστης καρτών (card reader), δεν συνδέεται με υπολογιστή για να τις περάσεις εκεί και δεν μπορεί να τις στείλει ως εικονομήνυμα ούτε ως email. (Όριο παντού 100kb). Τζάμπα τα megapixel!
H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ: Τελικά όχι μόνο στα είδη της μόδας (όπως θα ήταν φυσικό) αλλά και στα τεχνολογικά, η εμφάνιση παίζει καταλυτικό ρόλο. Πάρτε τα αυτοκίνητα – το πιο τεχνολογικά πολυσύνθετο καταναλωτικό προϊόν. Η «γραμμή» είναι το 80% της αγοραστικής απόφασης. Θυμάμαι όταν πρωτοεμφανίστηκε το Peugeot 206 (που είχε και αρκετές παιδικές ασθένειες). Έγινε ανάρπαστο. Οι πελάτες έμπαιναν στην έκθεση και το αγόραζαν χωρίς να ρωτήσουν τεχνολογικές προδιαγραφές, χωρίς να το δοκιμάσουν. Γκολ από τα αποδυτήρια.
Στον χώρο των υπολογιστών τέτοια ήταν η πορεία των φορητών της Sony. Στην αρχή πουλούσε μόνο design – με τον καιρό έμαθε να φτιάχνει και υπολογιστές…
Στα κινητά, που έχουν γίνει τώρα το πιο προσωπικό μας αξεσουάρ, υπήρξαν παρόμοιες επιτυχίες π. χ. το V3 (RAZR) της Motorola. Αλλά η «σοκολάτα» της LG παραμένει ακόμα (ένα χρόνο μετά το διεθνές λανσάρισμά της) αξεπέραστη. Μερικές απόπειρες μίμησης με πλήκτρα αφής (π. χ. Samsung) δεν την ξεπέρασαν στο σχέδιο. (Και αυτά τα πλήκτρα αφής είναι μικτής αρετής – π. χ. πρέπει να προσέχετε όταν μιλάτε να μην ακουμπήσει η συσκευή στο πρόσωπό σας…).
Για ένα ελκυστικό προϊόν, ένας παλιός πωλητής έλεγε: έχει το «πάρε με». Σου φωνάζει «πάρε με!».
Έτσι λοιπόν κι εγώ, σε προχωρημένη ηλικία, γοητεύθηκα από μία σοκολατένια ύπαρξη και παράτησα (όχι ολοκληρωτικά, ομολογώ) την πιστή και άξια σύζυγο…
ΝΑΙ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ – είμαι «γκατζετάκιας». Άλλοι ξοδεύουν τα χρήματά τους σε ρούχα, άλλοι σε γλέντια, σε ακριβά εστιατόρια και κέντρα, άλλοι σε ταξίδια. Εγώ αγοράζω (με το ζόρι) ρούχα κάθε δύο και τρία χρόνια, φοράω τα παπούτσια μου ώσπου να λιώσουν, δεν έχω επισκεφθεί κανένα από τα ρεστοράν των πολλών σκούφων και των πολλών αστέρων – αλλά κινητό και PDA και ΜΡ3, κλπ. αλλάζω συχνά. Με γοητεύουν μόνο οι μικρές προσωπικές συσκευές – τις μεγάλες τις κρατάω για καιρό. (Π. χ. έχω τα ίδια ηχεία, τα κλασικά ΚΕF 105, επί 30 χρόνια!). Επίσης αλλάζω και φορητούς υπολογιστές, ενώ στο (δικής μου συναρμολόγησης) desktop κάνω μόνο τις απαραίτητες αναβαθμίσεις και προσθήκες, για να λειτουργεί σωστά.
Κάποτε θα γράψω ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για την νοοτροπία του «γκατζετάκια». Κάτι ελπίζει με αυτά τα προσωπικά συμπληρώματα, κάτι προσδοκά. Που φυσικά αναιρείται και ακυρώνεται όταν κυκλοφορήσει το επόμενο, τελειότερο, γκάτζετ. Και του μένει η μελαγχολία της ξεπερασμένης συσκευής. (Συνήθως την χαρίζω για να μην τη βλέπω. Μερικές φορές, τις ακριβότερες, – π.χ. φορητούς – τις πουλάω). Ατέρμων πορεία.
Ένας Σίσυφος της τεχνολογίας;
ΤΟ BLOG ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ όλο το καλοκαίρι. Ήταν μεγάλη η πίεση της μπλογκο-παρέας, κι έτσι, λίγο καιρό μετά την διακοπή του (βλ. περασμένο τεύχος) το doncat.blogspot.com ξαναγύρισε. Χαλαρά και καλοκαιρινά. Με δύο βασικές διαφορές.
Πρώτα είχε φίλτρο σχολίων – την επάρατη moderation. Που σημαίνει ότι τίποτα δεν δημοσιεύεται απευθείας, αλλά περνάει πρώτα από την έγκριση του διαχειριστή. Μπελάς αυτός, γιατί αν θέλεις να διασφαλίσεις μία ανεκτή ροή σχολίων, πρέπει κάθε μία ώρα τουλάχιστον, να ελέγχεις και να προωθείς. Αλλιώς, γράφει κάποιος ένα σχόλιο σήμερα και διαβάζει την απάντηση αύριο.
Εκεί με έσωσαν τα φορητά και οι φίλοι. Με το Qtek μπορούσα να κάνω moderation και από τον δρόμο (λίγο ακριβό αστείο μια και ακόμα το Internet είναι πανάκριβο για τα κινητά). Και με έμπιστους φίλους μοιραζόμασταν βάρδιες στον έλεγχο.
Η δεύτερη διαφορά είναι ότι άνοιξα το blog σε ξένες συνεργασίες (guest stars επί το επισημότερον). Έτσι κάθε τρίτο ή τέταρτο post (κύριο θέμα) δεν ήταν δικό μου.
Περιέργως για κατακαλόκαιρο κράτησε το κοινό του. Η επισκεψιμότητα ήταν σταθερή πάνω από 1000 επισκέψεις την ημέρα. Φαντάζομαι πως το φθινόπωρο, με την μεγάλη επιστροφή θα ξαναγυρίσει στις 3000.
Η moderation, παρά τις κραυγές περί λογοκρισίας, (στην πραγματικότητα δρα αποτρεπτικά – σχεδόν τίποτα δεν κόπηκε) δεν μείωσε αισθητά τα σχόλια. Και οι αντιπαραθέσεις σε καυτά θέματα, είτε ήταν οι καταλήψεις των Πανεπιστημίων είτε η Μέση Ανατολή, πάντα έντονες.
Μία-δύο φορές που πειραματικά έβγαλα την moderation εμφανίστηκαν αμέσως (που το παίρνουν μυρωδιά;) οι «γνωστοί-άγνωστοι» και άρχισαν να πετάνε φραστικές μολότωφ με ύβρεις και χυδαιολογίες. Οπότε και ξανάκλεισε το φίλτρο.
ΑΠΛΗΣΤΙΑ: Αχ, Παντελή Τζωρτζάκη, θυμάμαι την εποχή που η Forthnet ήταν μία εταιρία φιλική για πνευματικούς ανθρώπους. Τετρακόσια ευρώ μου ζήτησαν για να ενημερώσουν το βιογραφικό, τον κατάλογο των βιβλίων μου και να προσθέσουν ένα κείμενο στο site μου! Ούτε Τράπεζα να ήμουνα...
Η ΕΕΤΤ δεν δέχεται να κατοχυρώνονται λέξεις-κλειδιά στο Διαδίκτυο, αλλά: α) δεν έχει κατάλογο και οδηγίες ποιες θεωρούνται λέξεις-κλειδιά, και β) έχει ήδη κατοχυρώσει ονομασίες όπως http.gr, ftp.gr, internet.gr. Αν δεν είναι αυτές λέξεις κλειδιά – τότε ποιες; Αναρωτιέται ο αναγνώστης Αντώνης Παπαμιχαήλ.
Άντε – και καλό μας χειμώνα!
