Για τις προηγούμενες δέκα παραιτήσεις μου από ΜΜΕ έχω γράψει αναλυτικά στην αυτοβιογραφία: «Οι Δρόμοι μου» (σελ 579-605). Πιο σύντομη είναι μία αναφορά στο site μου. (http://www.ndimou.gr/ten.asp)
Στο RAM κρατούσα μία στήλη από τον Σεπτέμβριο του 1994. Στην αρχή ήταν δισέλιδη, έγινε τετρασέλιδη, εξασέλιδη – και έφτασε να συνοδεύεται από δωδεκασέλιδη σχολιασμένη αλληλογραφία. Η ετοιμασία αυτού του υλικού, μου έτρωγε όλο τον μήνα. Στο τέλος του 2000 αποφάσισα να αποχωρήσω.
Η αποχώρησή μου προκάλεσε καταιγισμό επιστολών διαμαρτυρίας. Πάνω από 400 έχω φυλάξει σε ένα φάκελο. Είναι ό.τι πιο συγκινητικό έχω εισπράξει στην ζωή μου: οι άνθρωποι μου ιστορούσαν την σχέση τους με εμένα σαν βίωμα ζωής.
Στο αποχαιρετιστήριο άρθρο μου είχα γράψει ότι επιθυμώ τώρα να αφοσιωθώ στα βιβλία μου. Πολλοί μου έγραψαν κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «είσαι σίγουρος ότι τα βιβλία είναι πιο σημαντικά από αυτό που κάνεις εδώ;»
Τελικά επανήλθα, με μία συμβιβαστική λύση: μόνο δύο σελίδες στήλη και καθόλου αλληλογραφία. Έτσι συνέχισα για άλλα επτά χρόνια.
Εντωμεταξύ στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού προστέθηκε μία στήλη «Αντι-RAM» που υποτίθεται πως έκανε, σχόλια, κριτική και «αντιπολίτευση» στο κύριο σώμα του περιοδικού. Μία δύο φορές είχε γράψει μερικά μάλλον άνοστα για μένα – αλλά δεν έδωσα σημασία. Όμως στο τεύχος Μαΐου έγραψε ένα κακόηθες και στην στήλη Ιουνίου ένα κακεντρεχές και τουλάχιστον απρεπές.
Σχολιάζοντας μία φράση μου: «Ποτέ δεν περίμενα την απήχηση που θα είχε το blog μου» γράφει: «Ούτε καν μετά την ανηλεώς επαναλαμβανόμενη διαφήμιση μέσω των στηλών σας σε διάφορά έντυπα; Βρε μία αθωότητα που ανατέλλει στην δύση της ηλικίας!».
Φυσικά έχω μόνο μία στήλη, σε ένα έντυπο, το RAM. Και η επιτυχία του blog προηγήθηκε οιασδήποτε αναφοράς του, είτε στην δική μου στήλη, είτε σε άλλα δημοσιεύματα. Άλλωστε δεν συνηθίζω να κάνω διαφήμιση στον εαυτό μου (είναι χαρακτηριστικό ότι επί 13 χρόνια στην στήλη δεν έχω αναφερθεί καθόλου στα βιβλία μου, ή σε άλλες δραστηριότητές μου).
Ακολουθούσε μία ακόμη αναφορά στην ηλικία μου – μαζί με μία σύσταση: «να δοκιμάσω τώρα σεξ ή πλέξιμο».
Διαμαρτυρήθηκα στην διεύθυνση του περιοδικού με μία επιστολή στην οποία υπέβαλα και την παραίτησή μου. Η διεύθυνση δέχθηκε πως είχα δίκιο και πρότεινε, αντί για την επιστολή μου, να γράψει η ίδια ένα ανασκευαστικό σχόλιο.
Το σχόλιο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουλίου (από το οποίο απουσίαζε η δική μου στήλη) αλλά ήταν περισσότερο θωπεία παρά επίπληξη ή αποκήρυξη.
Κατόπιν αυτού η παραίτηση μου έγινε οριστική.
Είναι κρίμα μία συνεργασία δεκατριών χρόνων να τερματίζεται με τόσο άκομψο τρόπο. Θα μου λείψει το RAM. Αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είναι θέμα αξιοπρέπειας και στοιχειώδους αυτοσεβασμού.
