ΕΞΑΡΤΗΣΗ; Όταν διάβαζα στις εφημερίδες άρθρα για Τον εθισμό στο Internet, χαμογελούσα.  Σιγά μην είναι και το Διαδίκτυο σαν την ηρωίνη! Τι άλλο, αναλογιζόμουνα, θα εφεύρουν οι φοβικοί της τεχνολογίας; Δεκατρία χρόνια κυκλοφορούσα στο δίκτυο και δεν είχα ποτέ συναντήσει ούτε στον εαυτό μου, ούτε σε άλλον τέτοια προσκόλληση.

Μέχρι που μου συνέβη και εμένα.

Φυσικά δεν επρόκειτο για γενική εξάρτηση από το Internet – άλλωστε αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνον σε έναν αρχάριο που θα θαμπωνόταν από τις δυνατότητες του Διαδικτύου και θα περνούσε την μέρα του εκεί, εξερευνώντας και σερφάρωντας. Εγώ, χρόνια τώρα, έμπαινα στο Δίκτυο για συγκεκριμένες δουλειές: να πάρω την αλληλογραφία μου ή να βρω μία πληροφορία.

Όμως τα πράγματα άλλαξαν όταν στις 2.1.2006 ξεκίνησα ένα δικό μου ιστολόγιο (ή δικτυακό ημερολόγιο –blog). Ποτέ δεν περίμενα την απήχηση που θα είχε – και αυτή ακριβώς η απήχηση με οδήγησε στην «εξάρτηση». (Βάζω την λέξη σε εισαγωγικά διότι δεν πρόκειται για πραγματική εξάρτηση, με την έννοια που δίνουμε στην λέξη όταν πρόκειται για ουσίες, αλλά για μία σχέση ευθύνης).

Πραγματικά όταν έχεις στην αρχή εκατοντάδες και σύντομα  χιλιάδες επισκέπτες κάθε μέρα, που σου αφήνουν δεκάδες (και τάχιστα εκατοντάδες) σχόλια, δεν μπορείς να τους αγνοείς. Αισθανόμουν υποχρεωμένος να παρακολουθώ συνεχώς, να απαντώ στις ερωτήσεις ή τις αντιρρήσεις, να τροφοδοτώ το ιστολόγιο με νέο υλικό και γενικά να είμαι παρών. Όχι πως το έκανα από καθήκον – έβρισκα αυτόν το νέο τρόπο επικοινωνίας συναρπαστικό. Και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά.

Αυτή η στάση μου ήταν η αιτία της επιτυχίας του blog – αλλά μακροχρόνια αυτή η επιτυχία επέφερε τον θάνατό του.

Στατιστικά στοιχεία καθώς και το αρχείο για τους πρώτους δώδεκα μήνες μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να τα βρει στον δικτυακό μου Τόπο (www.ndimou.gr) . Ας πω εδώ συνοπτικά ότι μέσα σε 15 μήνες οι επισκέψεις άγγιξαν το ένα εκατομμύριο, και τα σχόλια τις ενενήντα χιλιάδες.

Το να διαβάζεις και να απαντάς σε εκατοντάδες σχόλια την ημέρα (στο τέλος ο μέσος όρος είχε ξεπεράσει τα τριακόσια) είναι πλήρης απασχόληση. Όπως και το να γράφεις κάθε δύο μέρες ένα καινούργιο post. Η εξάρτηση λοιπόν δεν ήταν λόγω εθισμού, αλλά αρχικά λόγω κεφιού και μετά λόγω ανάγκης: αν ήθελα να κρατήσω το ιστολόγιο στα επίπεδα που είχε φτάσει, έπρεπε να ασχολούμαι  συνεχώς μαζί του. Οι επισκέπτες είχαν κακοσυνηθίσει σε ένα τρόπο συνεργασίας και παρουσίας. Βέβαια μερικές φορές οι ίδιοι με προέτρεπαν να χαλαρώσω, να αραιώσω τα post και να σταματήσω την εντατική απασχόληση – μόλις όμως το έκανα, η πλειοψηφία διαμαρτύρονταν. Κάποτε που έστρεψα την κατεύθυνση προς την φωτογραφική μου δουλειά, μετατρέποντας το doncat σε ήπιο Φώτο-μπλογκ (doncat2), μετά μία αρχική αποδοχή, άρχισε η γκρίνια: «Τι γίνεται με τα καυτά θέματα που έφερναν τα πολλά σχόλια και τις μεγάλες κόντρες;».

Αλλά τα καυτά θέματα και οι μεγάλες κόντρες έφεραν μαζί και πολλά άλλα πράγματα. Μέσα στους χιλιάδες επισκέπτες υπήρχαν και αυτοί που ήταν επιθετικοί, υβριστικοί – ακόμα και χυδαίοι. Σίγουρα ήταν η μειοψηφία. Αλλά όταν αυτή η μειοψηφία είναι επίμονη, όταν ένας μόνο ανεπιθύμητος επισκέπτης γράφει 40 και 50 σχόλια την ημέρα, όλο τα σκηνικό αλλάζει.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Δοκίμασα διάφορους τρόπους προστασίας. Είτε να σβήνω τα απαράδεκτα σχόλια, είτε να τα φιλτράρω (moderation). Το πρώτο δεν ήταν αποτελεσματικό – δεν προλάβαινα. Το δεύτερο φαλκίδευε την ελευθερία και την αμεσότητα του διαλόγου.

Στις καλές του εποχές, το ιστολόγιο ήταν απόλαυση. Το επίπεδο των σχολιαστών ήταν εντυπωσιακά υψηλό, τα σχόλια πρωτότυπα και ενδιαφέροντα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η ατμόσφαιρα. Υπήρχε μία ζεστασιά και αμεσότητα που ξεπερνούσε το ηλεκτρονικό μέσο και γινόταν άμεση βιωμένη ζωή. Είχαμε γνωριστεί μεταξύ μας, μετασχηματιζόμενοι σε ένα σύνολο, μία παρέα που ονόμαζα «το κοινόβιο».

Αυτό δεν κράτησε πολύ. Οι κακοί σχολιαστές άρχισαν να διώχνουν τους καλούς, το επίπεδο έγερνε επικίνδυνα, η ατμόσφαιρα γέμισε ρύπους.

Τελικά το ωραίο όνειρο της δικτυακής δημοκρατίας γύρισε σε εφιάλτη. Στις 30 Μαρτίου έκλεισα το doncat.blogspot.com.

Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ: Η πρώτη μέρα ήταν η πιο δύσκολη. Ξαφνικά ένιωθα σαν να με είχαν απολύσει από την δουλειά μου, σαν να είχα πάρει σύνταξη. 450 ημέρες ζούσα με την καθημερινή έγνοια του blog. Το πρωί ξυπνούσα και πριν σηκωθώ από το κρεβάτι άνοιγα τον μικρό φορητό που είχα στο κομοδίνο μου να δω τι σχόλια είχαν έρθει την νύχτα. Κάθε δύο τρεις ώρες από τον επιτραπέζιο, τον φορητό ή και το κινητό τηλέφωνο διάβαζα τα σχόλια και απαντούσα. Κάθε μέρα προβληματιζόμουνα με το τι θέμα θα θίξω αύριο, τι κείμενο θα γράψω, με τι εικαστικό υλικό θα το εικονογραφήσω.

Και ξαφνικά δεν είχα τίποτα να κάνω – τίποτα από όλα αυτά. Πώς θα περνούσε η μέρα μου;

Μετά ήρθε η αίσθηση μίας μεγάλης μοναξιάς. Όλον αυτό τον καιρό ζούσα μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους (μιλάω για τους τακτικούς σχολιαστές, που έφθασαν τους 1200 – όχι για τους σιωπηρούς αναγνώστες). Ξαφνικά η παρέα μου είχε εξαφανιστεί, δεν είχα κανένα με τον οποίο να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου, τα βιώματά μου. Βέβαια τις πρώτες μέρες η αίσθηση αυτή δεν ήταν έντονη, γιατί οι περισσότεροι σχολιαστές έσπευσαν να μου στείλουν email και άλλα μηνύματα.

Πέρασα διάφορες φάσεις. Πότε ένιωθα τα θετικά: ανακούφιση, αίσθηση απελευθέρωσης, χαλάρωση – πότε τα αρνητικά: μοναξιά, αμηχανία, ακόμα και κατάθλιψη. Βαθμιαία άρχισα να ανανήπτω και να κάνω πράγματα που μου είχαν λείψει: να διαβάζω βιβλία, να ακούω μουσική, να κάνω βόλτες (χωρίς ενοχές για το «τι γίνονται τα σχόλια;»).

Εν τω μεταξύ οι φήμες στο Internet έτρεχαν. Μερικοί δημοσίευσαν σχόλια για το κλείσιμο του Doncat (το ωραιότερο στο antvol.blogspot.com) άλλοι όμως άρχισαν το κουτσομπολιό. Η πρώτη φήμη ήταν πως γέρασα και κουράστηκα. Επ’ αυτού έγραψα στο site μου (Επίκαιρα) τα εξής:

Επειδή πολλοί από όσους μου γράφουν, ή γράφουν αλλού για το blog, λένε ότι το έκλεισα επειδή «κουράστηκα», θα ήθελα να διευκρινίσω από τι:

από την επιθετικότητα, την μικροπρέπεια, την φτήνια, την μαγκιά και όλες τις ασθένειες που είχαν κατακλύσει τα σχόλια. Αν το επίπεδο παρέμενε καλό, όχι μόνο δεν θα με κούραζε αλλά θα μου έδινε ευχαρίστηση.

Δεν κουράστηκα λόγω ηλικίας (όπως υπονοούν μερικοί) ίσα-ίσα που το blog με κρατούσε σε εγρήγορση (τώρα κουράζομαι, που κάθομαι). Κουράστηκα, ή μάλλον αηδίασα, από την κατάσταση που επικρατούσε. Και ντρεπόμουνα τους καλούς σχολιαστές που δημοσίευαν αξιόλογα σχόλια ανάμεσα σε σκουπίδια.

Η επόμενη – αναπόφευκτη – φήμη ήταν πως ήμουν σοβαρά άρρωστος και γι αυτό αναγκάστηκα να το κλείσω. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα από τις μέρες μετά την χαλάρωση…

ΚΑΙ ΤΩΡΑ; Τώρα έχω συνέλθει, το blog μοιάζει μακρινό παρελθόν, κι ας έχουν περάσει μόνο δύο εβδομάδες. Η ζωή μου έχει μπει σε άλλους ρυθμούς. Κι όχι μόνο δεν το νοσταλγώ αλλά μου φαίνεται αδιανόητο το πώς και πόσο είχα εμπλακεί. Τον τελευταίο καιρό δεν το χαιρόμουνα πια – για να μην πω ότι είχε γίνει εφιάλτης. Απλώς συνέχιζα από κεκτημένη ταχύτητα και αίσθηση μίας υποχρέωσης. Ώσπου ξεπέρασα τα όριά μου και – τέλος. Τώρα το doncat θα ανοίγει κατά καιρούς για έκτακτες εκδηλώσεις – μόνο και μόνο για να ξαναβρισκόμαστε. Γιατί μπορεί να μην μου λείπει το blog – αλλά μου λείπει η παρέα.

Όμως τελικά από την ιστορία αυτή προέκυψε ένα έργο. Συλλογικό, μία και συνεργάστηκαν πάνω από χίλιοι άνθρωποι. Πολλά από τα σχόλια ήταν πιο αξιόλογα από τα δικά μου αρχικά κείμενα. Το υλικό είναι εκεί, και θα μείνει εκεί όσο θα υπάρχει Διαδίκτυο – δηλαδή όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Είναι ίσως το τελευταίο μου βιβλίο, σίγουρα το πιο μεγάλο σε όγκο και το πιο φιλόδοξο. Δεν το απαρνιέμαι, καθόλου μάλιστα. Το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό τόσο για μένα, όσο και για το Ελληνικό δικτυακό χώρο. Απλώς δεν θα το συνεχίσω. Πιστεύω πως κάθε απόπειρα συνέχισης θα οδηγούσε σε έκπτωση.

Αν θέλετε, τον καιρό της ακμής του ήταν ένα θαύμα – και τα θαύματα δεν επαναλαμβάνονται. Τα νούμερα που έπιασε σε μία χώρα με χαμηλό ποσοστό δικτυωμένων, είναι μυθικά. Αν τα μεταφέρουμε αναλογικά στις ΗΠΑ θα έπρεπε το αντίστοιχο αμερικάνικο ιστολόγιο να έχει καθημερινά εκατοντάδες εκατομμύρια επισκέψεις και δεκάδες χιλιάδες σχόλια.

Είμαι πολύ υπερήφανος που ξεκίνησα και έστησα ένα τέτοιο οικοδόμημα – έστω και αν στο τέλος κόντεψε να με καταπλακώσει. Υπήρχαν ελληνικά blogs και πριν από μένα, αλλά πολλά προέκυψαν από το δικό μου και συνεχίζουν. Τους εύχομαι καλή τύχη, γιατί τα ιστολόγια είναι ίσως η σημαντικότερη εξέλιξη στο Διαδίκτυο.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ VISTA! Τελικά τις μέρες του Πάσχα την έκανα την πατάτα μου: έσκασα 220 € και έβαλα στον επιτραπέζιο, πάνω από τα XP, την έκδοση αναβάθμισης των Vista. Σας ικετεύω: μην το τολμήσετε. Παρόλο που είχα συλλέξει τους οδηγούς (drivers – τουλάχιστον όσους βρήκα) παρόλο που είχα κάνει όλες τις προετοιμασίες, η αναβάθμιση ΔΕΝ είναι επιλογή. Εκτός από το ότι δεν λειτουργούν τα μισά προγράμματα και οι μισές συσκευές, το σύστημα γίνεται ασταθές, παρουσιάζει κολλήματα και κρεμάσματα. Σε τέσσερις μέρες έκανα βαθύ format και ξανάστησα τα XP. Αντίθετα, εκεί όπου έχει γίνει εγκατάσταση από την αρχή – στον φορητό μου – λειτουργούν άψογα.

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ στην Sony Ericsson! Το K800i απέθανε ξαφνικά και το πήγα στο εξουσιοδοτημένο συνεργείο (Omnitek).  Έχει δύο χρόνια εγγύηση και ήταν μόνο 7 μηνών. Η διάγνωση; Αλλαγή πλακέτας. Υπόθεση ολίγων λεπτών. Όμως σήμερα που γράφω έχουν περάσει 25 μέρες και ακόμα περιμένω.  

Πού η καλή εποχή – όταν για την παραμικρή βλάβη σου άλλαζαν την συσκευή…