Αν ακούσετε στη βροχή κάποιο μοναχικό αυτοκίνητο να κορνάρει στον εαυτό του - θα είμαι εγώ.

Αν ακούσετε μέσα σε νερά και λάσπες ένα βραχνό τενόρο να καθαρίζει τη φωνή του - ναι, θα είναι το δικό μου αυτοκίνητο.

Μ' αρέσει να τρέχω κορνάροντας στη βροχή. Χαίρομαι το οδήγημα στο βρεμένο. Εκεί που ο καλός μικρομεσαίος φρενάρει, μπλοκάρει και ντεραπάρει.  Εκεί που η σύζυγος προειδοποιεί: «πρόσεχε, βρέχει!» και ο σύζυγος μαρμαρώνει στην αριστερή λωρίδα.

Εκεί να περνάς, ανάμεσα νερό και νερό, ελέγχοντας την υδρολίσθηση και την ολίσθηση. Να νιώθεις το τιμόνι σου να αλαφρώνει όσο πρέπει και να χαϊδεύεις το φρένο σου τρυφερά. Και να κορνάρεις επίμονα, σαν χούλιγκαν.

Μακριά στην εθνική οδό, μέσα σε πέπλα βροχής και ομίχλης, να κορνάρεις στο τίποτα. Κάτι ίσκιοι φορτηγών μακριά, που ούτε σε ακούνε.

Γιατί τόση φωνή στο κενό; Ξεκίνησε από ένα τεχνικό πρόβλημα. Οι Γάλλοι σχεδιαστές τοποθέτησαν τον αεροτενόρο του Renault 5 Gt turbo χαμηλά, μέσα στο μπροστινό σπόιλερ. (Το διόρθωσαν στα νέα μοντέλα) Όταν βρέχει, οι σάλπιγγες γεμίζουν νερό. Μπουκώνουν και χαλάνε.

Βραχνιάζεις και βουβαίνεσαι.

Μία λύση είναι να αλλάζεις, κάθε τόσο, όλο το σύστημα. (Το έκανα την πρώτη φορά.) Μια άλλη - την ανακάλυψα μόνος μου - όταν βρέχει, να κορνάρεις κάθε τόσο. Ο πεπιεσμένος αέρας διώχνει τα νερά, όπως όταν ξεροβήχεις και καθαρίζεις το λαιμό σου. Δεν λιμνάζουν, δεν διαβρώνουν, δεν καταστρέφουν.

Κορνάροντας στην βροχή.

Στην αρχή το έκανα από ανάγκη, μετά έγινε συνήθεια, τρόπος ζωής. Φεύγω αφήνοντας πίσω μου ψηλά νερά και έναν απόηχο σειρήνας που σβήνει. Είναι μία φωνή διαμαρτυρίας, μία φωνή μοναξιάς μέσα στο σύννεφο.

Εδώ είμαι, φωνάζει. Όχι μόνο τις ωραίες ηλιόλουστες μέρες, όπου όλοι πάνε βόλτα και εκδρομή. Αλλά και τις σκοτεινές μέρες, τις συννεφιασμένες, τις δύσκολες. Όταν έχει λάσπη και μαυρίλα. Εδώ είμαι, τρέχω και παρέρχομαι - και δεν ξαναπερνάω ποτέ δύο φορές.

Ούτε στο ίδιο ποτάμι, ούτε στον ίδιο δρόμο μπορείς να ξαναμπείς, είπε ο Ηράκλειτος.

Ποτάμι ο δρόμος, στην βροχή.

Οι Τέλειες Διαδρομές είναι, συνήθως, μέρα με φως. Οι δύσκολες, νύχτα με νερό. Οι πιο ευεργετικές για την ψυχή, είναι οι τέλειες της βροχής. Αυτό το νιώθεις την άλλη μέρα - είσαι τόσο κουρασμένος όταν φτάνεις! Τρέμεις καμιά φορά από την υπερένταση και την κόπωση.

Όμως το άλλο πρωί ξυπνάς με την αίσθηση πως πέρασες ένα δύσκολο ποτάμι.

Κορνάροντας στην βροχή.

Όχι, δεν κορνάρω μέσα στις πόλεις, δεν ενοχλώ τους φιλήσυχους πολίτες. Εκεί, άλλωστε, οι ταχύτητες είναι μικρές, τα νερά δεν εισβάλλουν εύκολα, οι τεχνικοί λόγοι παρέλκουν.

Έξω όμως, στους ελεύθερους δρόμους, ξεχύνομαι αλαλάζοντας.

Μόνον όταν ακούω μουσική δεν κορνάρω. Γιατί, όσο αρμονικά συνταιριασμένοι κι αν είναι μεταξύ τους οι τενόροι μου (σε διαστήματα πέμπτης, σαν σάλπιγγες), σπάνια συμπίπτουν τονικά με την μελωδία που βγαίνει από τα ηχεία. Κι αν αναγκαστώ, παράγεται μία ηχητική μουντζούρα, ένας θόρυβος ατελής. Και απορυθμίζει την χορογραφία της οδήγησης.

Γνώρισα πολλούς βρεμένους δρόμους - στις Άλπεις, στις Βελγικές ευθείες, στην Πίνδο, στην πεδιάδα του Πάδου, ανεβαίνοντας την κοιλάδα του Hudson. Αλλά η πιο ωραία βροχή κεντάει στα ορεινά της Πελοποννήσου. Ανάμεσα Λαγκάδια και Δημητσάνα.

Άλλοι τραγουδάνε στην βροχή. Άλλοι χορεύουν. Εγώ και τραγουδάω και χορεύω, με το άλλο μέρος του εαυτού μου - αυτό που έχει τέσσερις ρόδες.

Έτσι, όσο κινούμαι, θέλω να φεύγω. Να περνάω από δρόμους σκοτεινούς, χειμωνιάτικους και να χάνομαι αφήνοντας πίσω γραμμές από φώτα φρένων και μία αχνή αρμονική αντήχηση.

Ίσως θα την θυμούνται λίγες ώρες τα δέντρα και οι θάμνοι του τοπίου.