Ο γείτονάς μου, κύριος Σ., συνταξιούχος γυμνασιάρχης, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του ενώ έβλεπε βίντεο. Ανακοπή, γνωμάτευσαν οι γιατροί. Ήταν εβδομήντα ετών, χωρισμένος και ζούσε μόνος. Τα παιδιά του, που ήρθαν από το εξωτερικό για να τον θάψουν, μου εμπιστεύτηκαν διάφορα χειρόγραφα που βρέθηκανστα συρτάρια του. "Εσείς σαν συγγραφέας θα τα αξιολογήσετε καλύτερα." Ήταν κείμενα επετειακών λόγων, μερικά παραδοσιακά ποιήματα (με μέτρο και ρίμα) και κάτι σκόρπιες, σαν ημερολογιακές, σημειώσεις. Ανάμεσά τους μου έκανε εντύπωση ένα εξομολογητικό κομμάτι που παραθέτω αυτούσιο. Ο τίτλος ήταν γραμμένος στο πρωτότυπο:

Εξομολόγηση Πορνομανούς

Ανακάλυψα ένα νέο είδος αλκοολισμού. Κρατάει όλη μέρα, συνεχίζεται και στα όνειρα. Ναρκώνει την σκέψη, φουσκώνει το στήθος και τις αισθήσεις. Εξαφανίζει άγχος, φόβο, ανησυχία. Μακάριος κυκλοφορείς με το μυαλό θολό, την επιδερμίδα διασταλμένη και το υπογάστριο βαρύ.

Πορνο-αλκοολισμός. Ξυπνάς από όνειρα (συνήθως) ερωτικά και πριν καλά-καλά συνέλθεις, παίρνεις την πρώτη σου δόση. Το βίντεο κοντά στο κρεβάτι, διαλέγεις μία ωραία σκηνή, αργά, γρήγορα, ξανά slow, freeze, play. Προσοχή! Δεν πρέπει να εκτονωθείς, ίσα-ίσα. Να μείνεις όλο το πρωί σε ημιδιέγερση.

Από κει μπορείς να πας στη δουλειά σου - ο κόσμος είναι ήδη μαγεμένος. Το στόμα κάθε γυναίκας γεννάει ένα πέος και την βλέπεις να το δουλεύει σε slow, freeze, play.

Το μεσημέρι αμέσως άλλη δόση - και μετά συστηματικά, κατά διαστήματα, ως την ώρα του ύπνου. Το βασικό είναι να κρατιέσαι σε ένα σταθερό επίπεδο σωματικής διέγερσης και ψυχικής μέθης. Αν ενδιάμεσα τύχει (άνθρωπος είσαι!) να εκσπερματώσεις (μόνος ή με γυναίκα) πρέπει μετά από λίγο να αποκαταστήσεις πάλι το ποσοστό των ορμονών στο αίμα σου, βλέποντας πιο έντονες σκηνές. Να έχεις κρατήσει μερικές για την περίπτωση - από αυτές που νεκρούς ανασταίνουν.

Ο εθισμός έρχεται γρήγορα - μετά από δύο ή τρεις ημέρες. Όχι πως γίνεσαι πρεζάκιας, μπορείς να ζήσεις και χωρίς. Αλλά αποζητάς αυτή την ελαφριά ζάλη που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα ωραία, να μην σκοτίζεσαι για τίποτα, να ζεις διπλά, με τις αισθήσεις σε διαρκή εγρήγορση.

Από τα παιδικά μου χρόνια μου με συνέπαιρνε η πορνογραφία. Αλλά, όσο ήμουν πολύ νέος, με ωθούσε πάραυτα στην πράξη. Αδύνατον να συγκρατηθώ. Τώρα, που πλησιάζω τα εξήντα, έφτασα στην ηλικία όπου απολαμβάνω την διέγερση περισσότερο από την ηδονή.

Και πάλι όμως, οι εμπειρίες μου ήταν λίγες και σποραδικές. Είχα συλλέξει τα απαραίτητα κλασικά βιβλία, φωτογραφίες και σκίτσα. Είχα δει μια-δύο πορνοταινίες στο εξωτερικό. (Στην Ελλάδα πού να πάω σε τέτοιο κινηματογράφο - γυμνασιάρχης!) Αλλά και έξω, δεν μπόρεσα να νιώσω πολλά πράγματα. Με ενοχλούσαν οι άλλοι. Δεν ήταν δυνατό να "φτιαχτώ" δημόσια!

Μέχρι που κάποια μέρα, ένας αμερικανός νοικάρης φεύγοντας μου άφησε, ανάμεσα σε άλλα άχρηστα αντικείμενα, ένα ολόκληρο στοκ από βιντεοκασέτες. "Try these - they are fun!" μου έκλεισε το μάτι. Διαπίστωσα πως επρόκειτο για κλασικές αμερικάνικες πορνοπαραγωγές. Με κάτι υπέροχες σταρ, επιδειξιομανείς μέχρι θανάτου, που το γλεντούσαν διπλά μπροστά στο φακό. H συνεχής και σωρευτική έκθεση (ήθελα να δω όλες τις ταινίες - και τις έπαιζα πρωί μεσημέρι βράδυ) με έκανε να ανακαλύψω αυτή την μόνιμη κατάσταση πορνομέθης.

Αυτό που τότε έγινε τυχαία, τώρα το συντηρώ μεθοδικά και συστηματικά. Ντοπάρομαι με μικρές (αλλά επίλεκτες) δόσεις εικόνων και ήχων. Μετά μπορώ να αποστασιοποιηθώ κάνοντας συγκρίσεις, αναλύσεις, παρομοιώσεις σε διάφορα επίπεδα. (Χωρίς ποτέ να ξεμεθύσω!) Έχω αρχίσει μία αισθητική μελέτη μουνιών (όψης και εκφραστικότητας). Εκεί βοηθάει πολύ το freeze.

O Henry Miller έχει γράψει συγκριτική μουνολογία. Ο Εμπειρίκος κατείχε (λένε) συλλογή από φωτογραφίες. Αλλά όταν κάνεις έρωτα, δεν είσαι σε θέση να παρατηρήσεις ψύχραιμα. Ενώ με το freeze! Ανακάλυψα π. χ. ένα μουνί αγγελικό. Ξανθό, λευκό, χωρίς χτυπητά σαρκώδη χρώματα. (Κόκκινο του Τισιανού που ενίοτε θυμίζει κρεοπωλείο). Κοιτάω το διάφανο παλλόμενο, και νιώθω δέος.

Πάντα ο έρωτας, ο γήινος, ο αισθησιακός, με γέμιζε σεβασμό προς το μυστήριο της δημιουργίας. Όταν διαβάζω ή ακούω για θρησκευτική εμπειρία το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι η άγια στιγμή του οργασμού. Όλες οι (νεότερες) θρησκείες πολέμησαν το σεξ. Φυσικό. Είναι η φυσική θρησκεία της ζωής - η μόνη δύναμη που μπορεί να τις ανταγωνιστεί.

Πόση διαστρέβλωση χρειάστηκε για να θεωρηθεί "χυδαία" αυτή η τελετουργία της έκστασης, αυτή η άνοδος στην αποθέωση; Κοιτάω απροκατάληπτος την μικρή οθόνη. Όμορφα σώματα χορεύουν. Βλέπω ζωή στην πιο έντονη στιγμή της, βλέπω ζωτικότητα, ζωντάνια, χαρά, ομορφιά, απόλαυση, ηδονή, λύτρωση.

Είναι ψεύτικα, στημένα, φτιαχτά, λεει ο πουριτανός. Εγώ ξέρω αυτό που νιώθω. Πείθει. Διεγείρει - άρα είναι καλή αναπαράσταση. Υπάρχουν και κακόγουστες. (Δεν εννοώ απαραίτητα τις χυδαίες. Το πορνό θέλει μία δόση χυδαιότητας. Εννοώ τις κακογυρισμένες, κακοφωτισμένες, άρρυθμες και βαρετές).

Άλλωστε μόνον σε αυτές τις ταινίες, η ζωή ξεπερνάει τη τέχνη. Συμβαίνουν δρώμενα τρομερά και αληθινά. Σαν να δολοφονεί πραγματικά ο Άμλετ. Γιατί, την ώρα που ο πρωταγωνιστής εκσπερματίζει, η πραγματικότητα παραμερίζει την σκηνοθεσία. Μία άλλη δύναμη, ανώτερη τον καταλαμβάνει, συστρέφει το πρόσωπό του, ρυθμίζει τον σπασμό του, εκτινάσσει το σπέρμα του. Είναι η στιγμή που στην οθόνη βλέπουμε απόλυτη αλήθεια. Κάθε τσόντα αρχίζει σαν φαντασία αλλά καταλήγει σε ντοκυμανταίρ.

Δεν έχουν πολλοί την δύναμη να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια. Άλλους τους αηδιάζει. Άλλους τους σοκάρει. Άλλοι υπεκφεύγουν. (Έχετε ακούσει πώς γελάνε και "κάνουν πλάκα" στα πορνοσινεμά τις στιγμές της έντασης; Φυγή είναι αυτή!)

Ιδιαίτερα οι γυναίκες (αιώνες καταπίεσης και πλύσης εγκεφάλου, ντροπής και σεμνοτυφίας!) τρομάζουν και αποστρέφουν το πρόσωπο.

Εγώ όμως εβδομάδες τώρα ντοπάρομαι με ζωντανή αλήθεια. Με νέκταρ διονυσιακό. Το φάρμακο ενεργεί. Αποτρέπει την σκέψη του θανάτου.

Τα τελευταία χρόνια σερνόμουνα - υπόταση ζωής. Οι γιατροί κάποτε μίλησαν για κατάθλιψη, αλλά εγώ ήξερα το σκουλήκι που με τρώει - εμένα κι όσους δεν μπορούν να ξεχαστούν. Μία κούπα αθάνατο νερό θα με θεράπευε για πάντα. Μία στιγμή έρωτα, με γιάτρευε για λίγο.

Τώρα όμως κατόρθωσα το αδύνατο. Να τεντώσω τη στιγμή, να την κάνω μόνιμη κατάσταση. Freeze στη στιγμή. Παράταση πάθους. Έχω την διάθεση του έρωτα όλη μέρα. Πάει πια η tristitia post. Σφύζω από ζωή και πόθο ακόμα και μετά. Πουσάρισμα του οργανισμού, σαν να παίρνω συνέχεια αμφεταμίνες. Και, από ότι βλέπω, χωρίς συνέπειες.

Μην νομίσετε όμως πως έχω εγκαταλείψει την πραγματική γυναίκα. (Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό δέρμα!) Όχι μόνο δεν αρκούμαι στις φαντασιώσεις μου - αλλά προστρέχω πολύ περισσότερο στην πράξη. Η πορνομέθη μου ξανάφερε τον οίστρο.

Από τότε που χώρισα, προτιμώ την επ' αμοιβή συντροφιά. Είναι πιο τίμια και σαφής. Δεν εμπλέκεσαι με περιττούς καθωσπρεπισμούς και συναισθηματισμούς - όταν το ουσιαστικό είναι η επαφή. Άλλωστε οι γυναίκες που έχω διαλέξει είναι επαγγελματίες, καλλιτέχνιδες του έρωτα. Έρχονται στο σπίτι μου και με μεράκι ξεδιπλώνουν όλα τους τα ταλέντα.

(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί θεωρείται φυσικό, ηθικό και εποικοδομητικό να υπάρχουν επαγγελματίες σε άλλους τομείς - π. χ. στην μαγειρική - και όχι στο σεξ. Μήπως ο έρωτας δεν είναι τέχνη - ανώτερη σίγουρα από την γαστρονομία; Μελετήστε τους αρχαίους Έλληνες ή τους Ινδούς...)

Στα πενήντα εννέα μου έχω τώρα αρκετά καλή δραστηριότητα - δύο-τρεις συνευρεύσεις την εβδομάδα και τυχαίες ενδιάμεσες αυτοικανοποιήσεις. Είναι ενδιαφέρον πως, στις αγοραίες συντρόφισσές μου (δύο, τακτικές και εναλλασσόμενες) δεν έχω ποτέ μιλήσει για την πορνολαγνεία μου. Θεωρώ αυτόν τον χώρο αυστηρά ιδιωτικό και απόρρητο. Εκείνες αναρωτιούνται, εδώ και μερικούς μήνες, για την σεξουαλική μου αναγέννηση. Ακούω τα επιφωνήματά τους και καμαρώνω. Μόλις φύγουν, βάζω δύο δάκτυλα ουίσκι και αρχίζω να σκέπτομαι ποια σκηνή θα ταίριαζε για μετά.

(Απολαμβάνω τα πορνό όπως οι Κινέζοι τους ζωγραφικούς πίνακες. Που δεν τους είχαν μόνιμα κρεμασμένους στον τοίχο - ξετύλιγαν κάθε φορά εκείνον που ταίριαζε στην στιγμή).

Άραγε να ξέρουν, αυτοί που με συναντούν στον δρόμο - τον ευυπόληπτο και σοβαρό κύριο, τον γραβατωμένο πρόωρο συνταξιούχο (συμπλήρωσα νέος την τριακονταπενταετία) άραγε να ξέρουν πώς τους βλέπω και τι σκέπτομαι; Θα πάθαιναν μεγάλο σοκ. Όμως εγώ νιώθω σαν να έχω ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας νεότητας και χαμογελάω σε όλους. Αισθάνομαι σίγουρα πιο νέος από ότι πριν τριάντα χρόνια, πιο ζωντανός.

Κι όπως ο Ανταίος ακουμπούσε στη γη, εγώ ξαναγυρίζω κάθε τόσο στο βίντεο. Διαθέτω τώρα ολόκληρη ταινιοθήκη, ξεπέρασα τις πρώτες αναστολές μου, βρήκα πηγές, οργανώθηκα. Έχω ήδη αρκετό υλικό για χρόνια - κι όλο προσθέτω. (Ευτυχώς η παραγωγή δεν σταματά!) Απορρίπτω τα πρόχειρα και κακοφτιαγμένα - όμως κι αυτά που μένουν, περισσεύουν. Άλλωστε, οι πορνοταινίες είναι οι μόνες που επιτρέπουν απεριόριστες επαναλήψεις. Σχεδόν κερδίζουν με την επαναφορά. (Η εκ των προτέρων γνώση. Η γοητεία του αναμενόμενου.)

Tele control στο χέρι: stop, play, slow, fast, play, freeze. Γίνομαι όλο μάτια και βουή του αίματος.

Τώρα η σκέψη του θανάτου μου είναι πιο μακρινή. Στο κάτω-κάτω ζω - κάτι που είχε καιρό να μου συμβεί σε τόση έκταση και ένταση. Κι αν συλλογιστώ εκείνη την ώρα, θέλω να την φαντάζομαι έτσι: ακαριαία, μπροστά στο βίντεο, μισοκαυλωμένος σ' ένα τελευταίο freeze.