Κάθε άντρας - επειδή είναι άντρας - γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει μέσα σε ένα σιδερένιο πλαίσιο που τον συνθλίβει.

Αν η γυναίκα περιβάλλεται από "μη", ο άνδρας ορίζεται από "πρέπει". ('Eνας κατάλογος από τα "πρέπει" υπάρχει στο ποίημα του Κipling "Αν" που καταλήγει με τον στίχο: "Tότε θα' σαι ένας ΑΝΤΡΑΣ, γιε μου".)

Και πάνω απ’ όλα ο άντρας πρέπει να είναι άντρας - δηλαδή πολεμιστής. Να μάχεται παντού χωρίς να υποχωρεί. Πολέμαρχος - κατακτητής (χρημάτων, πραγμάτων, γυναικών - αδιάφορο) να βλέπει τα πάντα σαν αντικείμενα επιβεβαίωσης.

Η αγωγή του - από νωρίς - τον κατευθύνει στην τέλεια αλλοτρίωση. ’Ο,τι τρυφερότητα και ευαισθησία επιζήσουν από την οικογένεια και το σχολείο, τις γκρεμίζει ο στρατός με θούρια.

Έτσι, επειδή ο άντρας πάντα "πρέπει", αδυνατεί να είναι ανθρώπινος. Σκεφθείτε τον, πόσο άχαρος, αδέξιος, σχεδόν γελοίος είναι στις αδύναμες στιγμές του. Τρομοκρατημένος ως άρρωστος, αμήχανος στο νοσοκομείο (ακόμα και ως επισκέπτης), λιποθυμάει στην θέα της ανοιχτής πληγής.

Ο δαρμένος άντρας είναι αστείος, ο κερατάς ήρωας φάρσας (η απατημένη γυναίκα μόνον οίκτο προκαλεί). Ο αποτυχημένος, ο δειλός, ο ανίκανος, είναι αντικείμενα λοιδορίας. Ένας άντρας που κλαίει, φέρνει όλο τον κόσμο σε αμηχανία, γιατί είναι γνωστό πως οι άντρες δεν κλαίνε.

Αλλοτριωμένος ο άντρας δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Βαθιά μέσα του ζει ένα τρομαγμένο παιδί, που το κρύβει καλά - ιδιαίτερα από τους άλλους άντρες. Αν όμως το ανακαλύψει μία γυναίκα, τότε αποκτά κι άλλη μητέρα και είναι οριστικά χαμένος. Η δεύτερη ευνουχίζει ότι άφησε η πρώτη.

Μόνον όταν οι άντρες τραγουδάνε και πίνουν μαζί, είναι (προσωρινά) ελεύθεροι.

(1995)